Wat maakt toch dat de toon van Paul van Kemenade altijd onmiddellijk herkenbaar is - de energie die hij er in door laat klinken, een eigen specifiek karakter, de typische licks die hij in zijn melodieën verwerkt? En waar haalt de man toch de creatieve power vandaan om zoveel zo verschillende projecten op te tuigen - nu dus weer met de jonge Braziliaanse slagwerkster Mariá Portugal, in duo met Stevko Busch, het kwartet met o.a. trombonist Ray Anderson, de samenwerking met oude muziek-specialisten Cappella Pratensis, en niet te vergeten: zijn eigen jaarlijkse festival Stranger Than Paranoia. Wat een toffe CD: vette nummers (het keyboard in ‘Hospel’!), intieme en ontroerende stukken (‘Count us in’ met gevoelig pianospel van Jasper van ‘t Hof) en fijne groovy moppies (‘Dance on the water’, een heerlijk verwarrend potje dansen). En steeds die fantastische alt van Paul er overheen. Dikke aanrader. AvN
Let op: Deze inhoud kan niet getoond worden omdat deze mogelijk strijdig is met de gekozen cookiesettings.
U kunt dit hier aanpassen door de categorie 'social' aan te vinken. Waarom is dit nodig?
U kunt dit hier aanpassen door de categorie 'social' aan te vinken. Waarom is dit nodig?