Een kleine punker met een hanekam, een rugbyspeler die niet bang is om contact te maken en een activist die de barricaden op gaat om de wereld beter te maken: de vele gezichten van Simone van Saarloos, de jongste Zomergast ooit.
de schrijver
redacteur willemijn tillmans: 'simone kijkt op een humane manier naar de wereld'
De bundel van Van Saarloos' columns, Ik deug / ik deug niet, verscheen onlangs bij uitgeverij Nijgh & Van Ditmar. Haar debuutroman zal daar ook verschijnen. Willemijn Tillmans is haar redacteur.
'Ik heb Simone ontmoet in New York, op vakantie. Dat was helemaal niet gepland, zij zat op een terrasje en zij hoorde ons praten en vroeg in het Nederlands "Zou je even op mijn laptop kunnen passen?" Vervolgens raakten we aan de praat en toen bleek al heel snel dat zij heel veel bezig was met literatuur. Ze vertelde dat ze een verhaal had ingestuurd naar een New Yorks tijdschrift, 12th street journal, en dat zou geplaatst gaan worden. Ik had het gevoel dat zij heel veel in haar mars had. Daarna is er heel veel gebeurd met haar: het schrijven voor de Volkskrant, filosofienacht georganiseerd, heel veel in heel korte tijd gedaan. Het heeft wel even geduurd voor ze iets durfde op te sturen. Het is niet iemand die zomaar iets mailt, van "Hee, kun je hier even naar kijken?"
Ze schreef recensies voor de Volkskrant en vroeg zich af of ze als recensent wel een roman kon schrijven. Er kwam zoveel op haar af, dat ze zich afvroeg: hoezo eigenlijk? Waarom verdien ik dit? En is dit wel het juiste moment? Het was haar grote droom. Ze wilde het zo graag dat het bijna belemmerend werkte: ze wilde het niet verprutsen, maar ook niet de kans mislopen. Heel veel auteurs die beginnen zitten met dit probleem, omdat het verhaal nog niet goed loopt. Als het verhaal begint te lopen, verdwijnen ook de problemen eromheen. We hebben onlangs haar columns gebundeld, en we zaten te denken: waar gaat het nu eigenlijk over, hoe kun je dit samenvatten? En dat is toch een filosofische benadering, goed willen leven, een goed mens willen zijn. Ze heeft een humane manier van naar de wereld kijken. Hopelijk zien we dat terug in Zomergasten.'
We zijn een soort freelancers in de liefde: vrij, maar ook voortdurend gestrest. We weten helemaal niet hoe het moet.
een korte inleiding in het werk van hannah arendt
Hannah Arendt roept op niet te veel in het privédomein terug te trekken. Ze maakt onderscheid tussen de aarde en de 'wereld': we leven op aarde, maar de wereld bevindt zich tussen de mensen in, het ontstaat in ontmoetingen, als onderwerp van gesprek.
Amor mundi, de liefde voor de wereld, is wat Arendt, maar ook Joke Hermsen en zeker ook Simone van Saarloos, drijft. Een tweede belangrijk begrip bij Arendt is pluraliteit: de wereld bestaat in een veelvoud, alleen daardoor kan ze blijven bestaan. Verschillende meningen houden de wereld levend. Die veelvuldigheid moet worden beschermd door de open dialoog te beschermen, waarin mensen belangeloos met elkaar in gesprek gaan (niet met de belangen van een privésituatie).
joke hermsen: 'simone staart naar de navel van de wereld'
'Simone probeert de openbare wereld op te rekken, ze gaat op de bres voor een grotere verscheidenheid van etniciteit, van seksualiteit. Ook haar toon is pluralistisch: ze schrijft niet zomaar columns, het is eigenlijk een heel ander genre, een politiek-literaire stijl, die de grenzen tussen openbaar en privé overstijgt.
Ik heb grote bewondering voor hoe Simone het denken politiek en de column literair maakt. Zij brengt ze weer met elkaar in verbinding, de domeinen die zich in de loop van de twintigste eeuw juist van elkaar afsplitsten. Door haar komen ze met elkaar in dialoog.
De nieuwe generatie wordt vaak beschuldigd van navelstaarderigheid, maar dat is bij Simone absoluut niet het geval: zij staart naar de navel van de wereld.'
Joke Hermsen en Simone van Saarloos hebben dus veel gemeen, maar verschillen wel in hun aanpak. Hermsen is discreter over haar privéleven, en academischer in haar schrijven – ze is natuurlijk door de wol geverfd door jaren aan de universiteit. Van Saarloos is speelser, dapperder in haar stijl. In die zin voelt ze een beetje als een dochter voor Joke – ze is ook bijna even oud als Jokes dochter – deel van een generatie die z’n vrijheid durft in te zetten om de grenzen te verleggen, om verder te kijken.
Tot slot wil Joke Hermsen graag nog een citaat van Hannah Arendt delen: ‘There are no dangerous thoughts. Thinking itself is dangerous.’
Hermsen:'Dat idee sluit precies aan bij Simone van Saarloos; bij haar staat altijd iets op het spel. Ze kiest geen voor de hand liggend perspectief, maar zoekt steeds een andere kijk, een mening die schuurt.'
'Waarom doe je allemaal mannendingen? Motorrijden, ijshockey, rugby...'
Toen Van Saarloos in 2014 te gast was bij Zomergifjes voelde Tim den Besten haar aan de tand over haar hobbykeuzes. Misschien vindt ze het juist leuk omdat het zo atypisch is?
Van Saarloos vertelt hier wat meer over haar eerste sport, ijshockey, waar ze het enige meisje in het team was.
Accepteer de 'social'
cookies om deze 'youtube'-content te bekijken.
Jeugdvriendin Brittany Derr: 'simone gedraagt zich anders dan de meeste mensen'
Dat ongeremde heeft er altijd al in gezeten. Op haar vijftiende volgde Simone een jaar lessen aan de Winters Mill High School in Maryland (VS). Haar vriendin uit die tijd, Brittany Derr, vertelt:
‘Simone gedroeg zich anders dan de meeste mensen hier. Ze was zorgeloos, deed waar ze zin in had en je kon enorm met haar lachen. We maakten samen van die komische korte filmpjes, in de gangen van school of thuis. Ze doet een hele slechte, maar hele grappige impersonatie van Tony Montana uit Scarface. Of toen ik in Nederland was, dan filmt ze me terwijl ik haar moet napraten in het Nederlands, en blijkt later dat ik "ik lik vagina's" heb gezegd.
Nee, ik verveel me nooit als ik met haar ben. Ze was wel impulsief, en kwam soms in de problemen. Tijdens rugbykamp bijvoorbeeld, toen ze werd gesnapt terwijl ze als minderjarige aan het drinken was.
Op een dag liet ik me overhalen om haar in mijn auto te laten rijden. Ze was vijftien, had nog nooit gereden, maar het was een heel rustige weg, er stond maar één boom. Natuurlijk reed ze tegen die ene boom aan. Ik was laaiend, maar zij bleef heel rustig, zei: “Wat wil je doen? Wil je vechten? Ik win toch wel.” Dus we verstopten de kapotte bumper in het bos en zeiden tegen m’n moeder dat we een hert hadden aangereden.’
Vrouwen worden standaard als groep weggezet. Als een vrouw afgaat op het podium denk ik vaak: oh nee! Maar vraag het een man. Die schaamt zich echt niet plaatsvervangend voor een man op het podium!
niña weijers: 'ik noem simone ook wel een denkbeest'
Drie jaar geleden zat Niña Weijers in het publiek van Literaturfest, een literaire avond in Amsterdam, toen Maxim Hartman 'lekker wijf!' naar Daphne Bunskoek riep. Iedereen lachte, want het was Maxim Hartman, maar Niña voelde zich enorm ongemakkelijk. Wat bleek? Ze was niet alleen. Simone van Saarloos had zich ook kapot geërgerd. Die avond, op de borrel, bedachten ze dat ze zelf maar iets moesten gaan organiseren. Dat werd Weijers & Van Saarloos, de seksistische talkshow.
'Het persoonlijke is echt politiek bij Simone. Wanneer zij bij een gesprek gaat zitten, raakt ze binnen een kwartier in een enorme discussie verwikkeld. Ze is iemand die heel erg in de breedte leeft, alles tegelijk wil doen, en ook nooit stopt.'
'Ik noem haar een denkbeest, zelfs als ze op de wc zit gaat het nog door. Zij staat gewoon "aan", ze wil heel veel dingen tegelijkertijd. Ze is van nature heel nieuwsgierig, veel meer dan ik, grijpt veel verschillende dingen aan. Mensen wantrouwen het snel als je veel verschillende dingen doet, dan denken ze dat je niets goed doet. Maar dat is de kern van haar ambitie: het brede leven, het brede denken, waarin de vorm van ondergeschikt belang is.'
Ik vrees dat ik mezelf als "nobele witte" opwerp. Kijk mij – white saviour – m’n plek eens afstaan aan drie zwarte vrouwen. Ik hoop dat het ook anders kan: dat je plaats kunt maken zonder dat je daar een medaille voor vraagt.
Accepteer de 'social'
cookies om deze 'youtube'-content te bekijken.
Tijdens Zomergifjes vertelde Van Saarloos al dat ze voor de regenboogpiet is. De Zwarte Piet kan niet los gezien worden van zwarte mensen, want, zo betoogt ze, de beelden die je meekrijgt als kind hebben wel degelijk invloed op hoe je naar de wereld kijkt. Waarom zou Piet niet blauw als koraal kunnen zijn, of blank met roetvegen op de wangen? In dit korte filmpje, dat Van Saarloos maakte voor de #PietMakeOver-actie, licht ze haar ideeën toe.
