Abbas Kiarostami (1940-2016): regie, cast, scenario, productie, camera en montage.
Er zijn 17 films gevonden.

Like Someone in Love

2012 | Drama

Frankrijk​/​​Japan 2012. Drama van Abbas Kiarostami. Met o.a. Rin Takanashi, Tadashi Okuno, Ryo Kase en Denden.

Om haar studie te bekostigen heeft de jonge, mooie Akiko een bijbaantje als gezelschapsmeisje. Als ze op haar vrije avond door haar dwingeland van een baas tegen haar zin aan een beminnelijke, oude literatuurprofessor wordt gekoppeld, heeft dat consequenties. Like Someone in Love van de Iraanse meesterregisseur Abbas Kiarostami (Taste of Cherry, The Wind Will Carry Us, Copie conforme) is een lichtvoetig, intiem, spitsvondig en talig drama over liefde en eenzaamheid, projectie en eerlijkheid. Niets blijft zonder gevolg; elk leugentje, hoe klein ook, heeft gevolgen.

Copie conforme

2010 | Drama

Frankrijk​/​​Iran​/​​Italië 2010. Drama van Abbas Kiarostami. Met o.a. Juliette Binoche en William Shimell.

Een Franse vrouw (Juliette Binoche) en een Engelse schrijver (William Shimell) ontmoeten elkaar in Italië. Tegen de achtergrond van romantisch Toscane voeren ze gesprekken over de ellende van een langlopend huwelijk en alle verwijten die daarmee gepaard gaan, terwijl ze elkaar net ontmoet hebben. Copie conforme is opgebouwd uit talloze dialogen, die in meerdere talen gevoerd worden en alle kanten op schieten. Kiarostami vertelt zijn verhaal op een nieuwe manier. Binoche won voor deze rol de prijs voor beste actrice in Cannes.

Chacun son cinema

2007 | Komedie, Drama

Frankrijk 2007. Komedie van Theodoros Angelopoulos, Olivier Assayas, Bille August, Jane Campion en Youssef Chahine.

Verzamelkunstwerk van 33 regisseurs uit alle werelddelen over de magie van een bioscoopervaring.

Tickets

2005 | Drama, Romantiek

Iran​/​​Italië​/​​Verenigd Koninkrijk 2005. Drama van Abbas Kiarostami, Ken Loach en Ermanno Olmi. Met o.a. Valeria Bruni Tedeschi, Blerta Cahani, Martin Compston, Carlo Delle Piane en Sanije Dedja.

Regisseurs Loach, Olmi en Kiarostami maakten een film over een treinreis van Innsbruck naar Rome. Drie verhaallijnen wisselen elkaar af: een oudere zakenman ontmoet een jonge vrouw, een jongenman en - vermoedelijk - zijn oma halen herinneringen op aan hun geboortestad, en drie Schotse voetbalfans zijn op weg naar een belangrijke wedstrijd.

Crimson Gold

2003 | Drama

Iran 2003. Drama van Jafar Panahi. Met o.a. Hossain Emadeddin, Kamyar Sheisi, Azita Rayeji en Shahram Vaziri.

Fraaie, ontroerende film, gebaseerd op een klein krantenberichtje over een dief die door het beveiligingssysteem was opgesloten in een juwelierszaak. De man vermoordde de manager en schoot vervolgens zichzelf dood. Regisseur Panahi (The Circle) vroeg collega-regisseur Abbas Kiarostami een scenario te schrijven rond de vraag wat iemand tot zo'n extreme daad kon brengen. In trage, lang aangehouden scènes schetst Panahi het leven van de man. Langzaam maar zeker wordt duidelijk welke gebeurtenissen hebben geleid tot zijn tragische einde. Crimson Gold is opnieuw een bevestiging van Panahi's enorme talent.

Ten

2002 | Drama

Frankrijk​/​​Iran 2002. Drama van Abbas Kiarostami. Met o.a. Mania Akbari, Amin Maher, Kamran Adl en Katayoun Taleizadeh.

In tien in lengte wisselende sequenties, genummerd van 10 tot en met 1, voert een vrouw in een auto gesprekken met wisselende passagiers, onder wie haar zus, een oude, streng religieuze vrouw die naar het mausoleum moet, en een prostituee die denkt dat ze bij een mannelijke klant instapt. Zij praten over opvoeding, het geloof, het huwelijk en het gezin en over vrijheid, in een rijke, pure, van alle extra's ontdane film, die een ongekend inzicht biedt in de hedendaagse Iraanse samenleving.

De wind zal ons meenemen

1999 | Drama

Iran​/​​Frankrijk 1999. Drama van Abbas Kiarostami. Met o.a. Behzad Dorani, Noghre Asadi, Roushan Karam Elmi, Bahman Ghobadi en Shahpour Ghobadi.

Kiarostami's meesterlijke nieuwe film opent verrassend komisch. We zien een 4-wheel-drive waarmee een 'ingenieur' en twee assistenten op weg zijn naar een verafgelegen dorp in Iraans Koerdistan. 'Nee, volgens de beschrijving moet bij de kruising één grote boom staan,' horen we iemand zeggen, terwijl de camera de auto in het schitterende, desolate landschap volgt. Hier en daar doemen grote bomen op - maar uitsluitend in twee- of drietallen. Aangekomen in het schilderachtige dorpje, beginnen de mannen met hun werk: voornamelijk wachten. De ingenieur toont een meer dan gezonde belangstelling voor een stervende oude vrouw en blijft zijn jonge gids uithoren over haar toestand. De herhaling, zo typisch in Kiarostami's oeuvre, wordt gevormd door de dagelijkse oproep op zijn mobieltje, waarna hij in de auto springt om naar de enige plek in de wijde omgeving te gaan waar de ontvangst voor zijn apparaat voldoende is. Daar maakt hij elke dag een praatje met een man die een gat graaft - naar verluidt voor telecommunicatie. De dorpelingen verkeren ondertussen in de veronderstelling dat de ingenieur op zoek is naar archeologische schatten. Veel van de hoofdpersonages, zoals de oude vrouw, of de man die het gat graaft, verschijnen niet in beeld. Het is aan de kijker om te schatgraven in de metaforische rijkdom van dit verhaal over leven en dood. Kiarostami's eigen en ondubbelzinnige keuze, zo blijkt ook uit de geciteerde gedichten van Omar Kayyam en Forough Faroukzahd, ligt bij het leven.

Safari be diare mosafer

1997 |

Iran 1997. Bahman Kiarostami. Met o.a. Abbas Kiarostami, Jean-Pierre Limosin en Hasan Darabi.

Kiarostami's meesterlijke nieuwe film opent verrassend komisch. We zien een 4-wheel-drive waarmee een 'ingenieur' en twee assistenten op weg zijn naar een verafgelegen dorp in Iraans Koerdistan. 'Nee, volgens de beschrijving moet bij de kruising één grote boom staan,' horen we iemand zeggen, terwijl de camera de auto in het schitterende, desolate landschap volgt. Hier en daar doemen grote bomen op - maar uitsluitend in twee- of drietallen. Aangekomen in het schilderachtige dorpje, beginnen de mannen met hun werk: voornamelijk wachten. De ingenieur toont een meer dan gezonde belangstelling voor een stervende oude vrouw en blijft zijn jonge gids uithoren over haar toestand. De herhaling, zo typisch in Kiarostami's oeuvre, wordt gevormd door de dagelijkse oproep op zijn mobieltje, waarna hij in de auto springt om naar de enige plek in de wijde omgeving te gaan waar de ontvangst voor zijn apparaat voldoende is. Daar maakt hij elke dag een praatje met een man die een gat graaft - naar verluidt voor telecommunicatie. De dorpelingen verkeren ondertussen in de veronderstelling dat de ingenieur op zoek is naar archeologische schatten. Veel van de hoofdpersonages, zoals de oude vrouw, of de man die het gat graaft, verschijnen niet in beeld. Het is aan de kijker om te schatgraven in de metaforische rijkdom van dit verhaal over leven en dood. Kiarostami's eigen en ondubbelzinnige keuze, zo blijkt ook uit de geciteerde gedichten van Omar Kayyam en Forough Faroukzahd, ligt bij het leven.

De smaak van kersen

1997 | Drama

Iran​/​​Frankrijk 1997. Drama van Abbas Kiarostami. Met o.a. Homayoun Ershadi, Abdolrahman Bagheri, Afshin Khorshid Bakhtiari, Safar Ali Moradi en Mir Hossein Noori.

De film waarvan de Engelse titel Taste of Cherry luidt, behelst de minutieus vertelde zoektocht van een man naar hulp bij zijn zelfmoord. Iemand moet het graf dichtgooien dat hij zelf al heeft gegraven. Maar iedereen weigert assistentie. Dan ontmoet hij een man die hem naar de wijsheid van het plan vraagt: 'Zul je de smaak van kersen dan niet missen?' Kiarostami, regisseur van zulk gelauwerd werk als Through the Olive Trees en Waar staat het huis van mijn vriend? werd in Cannes onderscheiden met de (gedeelde) Gouden Palm, nadat tot op het laatste moment onzeker was geweest of hij voor het festival zijn vaderland mocht verlaten.

The White Balloon

1995 | Drama, Familiefilm, Komedie

Iran 1995. Drama van Jafar Panahi. Met o.a. Mohsen Kalifi, Aïda Mohammadkhani, Anna Bourkowska en Fereshteh Sadr Orfani.

Debuutfilm van de Iraanse regisseur Jafar Panahi, leerling van veteraan Kiarostami, is een mooie zij het nogal zoetige vertelling over de 7-jarige Razieh die na veel zeuren van moeder een bankbiljet krijgt om een goudvis te kopen. Het aardige van de film is dat Panahi ingenieus speelt met verteltijd en real-time. De film duurt anderhalf uur en dat is precies de tijd die nog rest voor de aanvang van het Nieuwe Jaar, de tijd ook die kleine Razieh nodig lijkt te hebben voor de aanschaf van haar goudvis (een nieuwjaarssymbool). Moet lukken, lijkt het zo, als ze haar geld tenminste niet kwijt raakt. Panahi´s stijl doet soms denken aan het Italiaanse neo-realisme. 'Ik heb veel van die films bekeken, en ben er zeker door beïnvloed, maar ik heb daarnaast geprobeerd om met elementen te werken die goed passen bij de Iraanse cultuur.´

Lumière et compagnie

1995 | Documentaire

Duitsland​/​​Spanje​/​​Noorwegen​/​​Frankrijk 1995. Documentaire van Sarah Moon. Met o.a. Gabriël Axel, Theodoros Angelopoulos, Vicente Aranda, Merzak Allouache en John Boorman.

Op initiatief van Philippe Poulet werden veertig internationale regisseurs uitgenodigd door het Filmmuseum van Lyon om een stukje film te draaien met de originele cinématographe van de gebroeders Lumière, onder het talentrijke oog van kunstenares Sarah Moon. De regels die ze moeten volgen: het filmpje mag maximum tweeënvijftig seconden duren, mag geen synchroon geluid hebben en moet uit ten hoogste drie scènes bestaan. Ondertussen worden hen vragen gesteld als 'Waarom filmt u?', 'Houdt de filmkunst op te bestaan?' en 'Waarom wilt u filmen met de camera van Lumière?'. Als tegenpool worden actualiteitsbeelden van het jaar getoond, zonder geluid en in zwart-wit. Een film waaraan het grote publiek weinig heeft, maar die in wezen veertig verschillende theorieën geeft over de zevende kunst, even uiteenlopend als de talenten die erbij betrokken werden. Een curiosum dat voor cinefielen en filmstudenten een hele wereld opent. Roger Ikhief en Timothy Miller moesten alles monteren en de historische ontmoetingen werden vastgelegd met een gewone 35mm-camera door Philippe Poulet en Didier Ferry. De film ging in wereldpremière op 27 december 1995, de dag dat de cinematografie honderd jaar werd.

Through the Olive Trees

1994 | Drama

Iran 1994. Drama van Abbas Kiarostami. Met o.a. Mohamad Ali Keshavarz, Hossein Rezai, Farhad Kheradmand, Zarifeh Shiva en Tahereh Ladanian.

Kiarostami's films spelen een intrigerend spel tussen werkelijkheid en fictie. Een spel dat nu nog intrigerender en indringender wordt, aangezien Through the Olive Trees onlosmakelijk verbonden is met twee eerdere films van zijn hand, Waar staat het huis van mijn vriend? (1987) en En het leven gaat door (1992). In Through the Olive Trees legt een man aan de camera uit dat hij naar Koker is gekomen om een film te maken, getiteld 'En het leven gaat door'. Hij is op dat moment bezig een jongeman voor een van de rollen te vinden. De protagonist van deze film-in-een-film is een regisseur die zijn verbazing uitdrukt over een jongeman die vijf dagen nadat de families van hem en zijn vrouw door aardbevingen zijn omgekomen, getrouwd is. De regisseur besluit daarom Hossein, een jonge metselaar, de rol over te laten nemen. Dit verwart Hossein, omdat de vrouw met wie hij in de film moet spelen in werkelijkheid de vrouw is met wie hij wil gaan trouwen. Kiarostami's meesterlijke regiehand munt uit in trefzekerheid, simpelheid en weet de kijker te transponeren naar een andere plaats in de wereld, en daarmee naar een hele andere wereld.

En het leven gaat door

1992 | Drama, Documentaire

Iran 1992. Drama van Abbas Kiarostami. Met o.a. Farhad Kheradmand, Pooya Pievar en Puya Payvar.

Fictieve documentaire in de vorm van een roadmovie waarin het alter ego van de regisseur en zijn zoontje in een gammele auto een uitputtende reis ondernemen in het door de aardbeving van 1990 getroffen gebied van Noord-Iran om, met een Franse filmaffiche bij de hand, te gaan zoeken naar de twee hoofdrolspelertjes uit zijn vorige, prachtige film Waar staat het huis van mijn vriend? (1987). De vraag of de acteurtjes nog in leven zijn, krijgt hallucinerende proporties. De chaos, de miserie, de ontreddering heerst overal. Een fascinerende ode aan het leven, zonder enig effectbejag.

Close-Up

1990 | Drama, Fake documentaire

Iran 1990. Drama van Abbas Kiarostami. Met o.a. Mohsen Makhmalbaf, Hossain Sabzian, Hossain Farazmand en Abolfazl Ahankhah.

Omdat hij ontevreden is met zijn saaie leventje besluit een onbekend mannetje zich uit te geven voor de fameuze filmregisseur Mohsen Makhmalbaf. Om zich wat te oriënteren neemt hij zijn intrek in de luxueuze woning van een rijke familie. Maar de heer des huizes twijfelt al gauw aan zijn identiteit en gaat op onderzoek uit, wat leidt tot arrestatie van de man. Hij wordt voorgeleid en vrijgesproken dankzij de tussenkomst van... Kiarostami en zijn ploeg, terwijl de echte Makhmalbaf hem aan de poort van de gevangenis komt ophalen! De stevige originaliteit van de film vloeit vooral voort uit de complexe opbouw, waarin feit en fictie door elkaar lopen, personages zichzelf spelen en zelfs de fenomenale acteur Sabzian optreedt! Bovendien worden er vragen opgeworpen over de bevoorrechte status van regisseurs in Iran, en dus ook over de rol die deze lieden kunnen spelen in een bureaucratisch land waar alles ingewikkeld is. Een veeleisende maar boeiende film.

The Key

1988 | Thriller, Drama

Iran 1988. Thriller van Ebrahim Forouzesh en Ebrahim Foruzesch. Met o.a. Amir Mohammed Poor-Hassan, Mahnaz Anssarian, Emad Taheri, Fatemeh Assareh en Amir Mohammad Pour-Hassan.

Een minimalistische, claustrofobische film over een jongen, die tijdens de afwezigheid van zijn ouders een gasexplosie wil voorkomen, maar niet weet hoe hij de haard moet uitdraaien, de sleutel niet kan vinden om het huis te verlaten en niemand kan bereiken om hem te ontzetten. Scenario van Abbas Kiarostami en fotografie van Mohammed Aladpush. Benauwend, maar helaas iets te lang.

Waar staat het huis van mijn vriend?

1987 | Jeugdfilm, Familiefilm, Drama

Iran 1987. Jeugdfilm van Abbas Kiarostami. Met o.a. Babek Ahmed Poor, Ahmed Ahmed Poor, Kheda Barech Defai, Iran Ootari en Ait Ansari.

Indringend drama van visueel kunstenaar Kiarostami, de cineast die in 1997 een (gedeelde) Palme d'Or won in Cannes met Taste of Cherry. In Waar staat het huis van mijn vriend? gaat de achtjarige Ahmed op weg naar zijn vriendje Nematzadeh in een naburig dorp om hem zijn schrift met huiswerk te brengen zodat Nematzadeh niet van school wordt gestuurd. Regisseur/scenarist Kiarostami verstaat de kunst om de serieuze strekking van zijn verhaal - in dit geval de oprechtheid van kinderen (en ouderen!) versus de onverschilligheid van (jong)volwassenen - luchtig en eenvoudig te presenteren zodat er ruimte blijft voor vrije associatie. Gefilmd op locatie in het noorden van Iran.

Mossafer

1974 | Drama

Iran 1974. Drama van Abbas Kiarostami. Met o.a. Hasan Darabi en Masud Zandbegleh.

Indringend drama van visueel kunstenaar Kiarostami, de cineast die in 1997 een (gedeelde) Palme d'Or won in Cannes met Taste of Cherry. In Waar staat het huis van mijn vriend? gaat de achtjarige Ahmed op weg naar zijn vriendje Nematzadeh in een naburig dorp om hem zijn schrift met huiswerk te brengen zodat Nematzadeh niet van school wordt gestuurd. Regisseur/scenarist Kiarostami verstaat de kunst om de serieuze strekking van zijn verhaal - in dit geval de oprechtheid van kinderen (en ouderen!) versus de onverschilligheid van (jong)volwassenen - luchtig en eenvoudig te presenteren zodat er ruimte blijft voor vrije associatie. Gefilmd op locatie in het noorden van Iran.