Safe Home: standaard soapy drama met een oprecht indrukwekkend randje

In de eerste aflevering van Safe Home probeert Diana (Janet Andrewartha) af te rekenen bij de groenteboer als haar pasje geblokkeerd blijkt. Haar man, een gepensioneerde leraar en gewaardeerd lid van hun kleine gemeenschap, schiet haar te hulp met een nieuwe pas waarvan ze ‘was vergeten’ dat die was aangevraagd omdat ze haar oude pinpas niet meer kon vinden. ‘Ik zal deze vanaf nu maar bij me houden, voor het geval je hem weer kwijtraakt,’ zegt hij geruststellend. ‘Ik was ’m niet kwijt,’ zegt Diana. Maar niemand luistert naar haar.

Niet lang na dit incident treft een politieagent Diana aan terwijl ze in haar nachtjapon over straat zwerft. Ze is onderkoeld, verward, en blijkt de hele nacht buiten te zijn geweest. Voor de buitenwereld lijkt het overduidelijk: Diana heeft last van ouderdomsgebreken, beginnende dementie wellicht. Maar in werkelijkheid wordt ze gekleineerd en gecontroleerd door haar echtgenoot, die haar heeft buitengesloten toen ze in haar nachtjapon het vuilnis buiten zette.

Huiselijk geweld ziet er zelden uit zoals we ons voorstellen. Een ogenschijnlijk liefhebbende echtgenoot blijkt achter gesloten deuren een monster te zijn, een o zo charmante man probeert de moeder van zijn kinderen te verdrinken in bad, een redder in nood is eigenlijk een manipulatieve klootzak. Safe Home laat goed zien hoeveel verschillende vormen huiselijk geweld aanneemt, en hoe moeilijk het is om het te signaleren.

Het is daarom jammer dat de Australische miniserie die verhalen niet centraal stelt. De hoofdpersoon van Safe Home is Phoebe (Aisha Dee), een vlotte jonge vrouw die de pr gaat doen voor een organisatie die slachtoffers van huiselijk geweld helpt. Ze heeft ook een affaire, met een aantrekkelijke, maar getrouwde oud-collega van het advocatenkantoor waar ze werkte. Aan het begin van iedere aflevering zien we dan ook nog in korte flash forwards dat Phoebe in een nabije toekomst wordt verhoord door de politie. Waarom precies wordt lange tijd in het midden gelaten, al is duidelijk dat er een slachtoffer is gevallen, en dat Phoebe zich ergens schuldig over voelt.

Safe Home wil daarmee net iets te veel in slechts vier afleveringen. Het is een soapy drama met elementen van een spannend moordmysterie, dat daarnaast serieuze verhalen over huiselijk geweld wil vertellen. Maar omdat het zwaartepunt vooral bij Phoebe’s relatie- en werkbeslommeringen ligt, voelt de serie uiteindelijk toch als iets dat we al vaker zagen. Terwijl de verhalen die in de marge worden verteld oprecht indruk maken.