Iedere gelukszoeker heeft een andere vorm van geluk voor ogen. Zo hoopt de een op meer financiële zekerheid en is de ander op zoek naar veiligheid. De vraag is of ze dit geluk gaan vinden, laat staan hoe is het om erachter te komen dat het gras ergens anders toch niet groener is. In dit artikel maak je kennis met drie gelukszoekers.

Joy kreeg niet de kans om te mogen blijven

Als Joy alle pasjes uit Nederland aan Bram Vermeulen laat zien – van zwemleskaartjes tot kortingspas – word hij geconfronteerd met de harde werkelijkheid. Voor zijn programma De trek reist hij door Afrika om kennis te maken met migranten. Hij wil nu eens mét hen spreken in plaats van dat er over hen wordt gesproken. Zo komt hij ook in Lagos, een miljoenenstad in Nigeria, thuis bij Joy.

Zij woonde nog niet zo lang geleden in Nederland. Daar was ze veilig, ook al moest ze vreselijke dingen meemaken om er te komen.

Joy kwam naar Nederland om te werken

Joy dacht dat ze in Nederland op kinderen zou gaan passen. Het bleek echter een val te zijn van een mensensmokkelaar en ze belandde als prostituee in een klein appartementje in Amsterdam: 'Elke avond brachten ze mannen om met ons naar bed te gaan. Ik was geschokt, want ik kon 't gewoon niet geloven.'

© VPRO

Joy met haar dochters in Lagos

alle vier haar dochters groeiden op in Nederland

Gelukkig wist Joy te ontkomen. Samen met haar man en later vier dochters settelde ze zich in Den Haag. De meiden groeiden op in Nederland, spreken Nederlands en hebben Nederlandse vriendjes en vriendinnetjes.

geen asiel aangevraagd

Eenmaal ‘vrij’ begon de andere ellende. Joy verbleef illegaal in Nederland. Ze wilde aanspraak maken op het kinderpardon en zo uitzetting voorkomen. In afwachting van een uitspraak, werd ze op een vroege ochtend met haar kinderen opgepakt en gedeporteerd naar Nigeria.

Joy vond met een grote omweg haar geluk in Nederland, maar kreeg niet de kans om te mogen blijven.

(artikel gaat door onder kader)

© VPRO

Mijn vader de gelukszoeker

In Mijn vader de gelukszoeker zien we de geschiedenis van de familie Moussaïd en in het bijzonder vader Alice, die op zijn zeventiende van Marokko naar Europa vertrok. Daarmee trad hij toe tot het gezelschap van gelukszoekers.

© vpro
meer van Mijn vader de gelukszoeker

In deze serie reizen vader en dochter in omgekeerde volgorde terug van Nederland naar Marokko. Een emotionele roadtrip door heden en verleden.

meer artikelen voor jou

    • Gelukszoekers, ieder hebben ze hun eigen verhaal. Niet allemaal eindigen ze vrolijk, want dat is en blijft de harde werkelijkheid. Osman weet dit als geen ander, maar hij weet ook dat niet alle dromen in duigen hoeven te vallen.

    de Amerikaanse droom achterna

    We leren de Hondurese Osman kennen in de documentaireserie Americanos als hij plaatsneemt op de bank bij Mama Ruby, een soort Mexicaanse versie van moeder Teresa. Zij verzorgt zijn voeten, die onder de blaren zitten. Hij heeft dan al honderden kilometers gelopen op zijn afgetrapte All Stars.

    Tijdens de behandeling haalt hij een verkreukelde foto uit zijn rugzak: 'Dit is mijn vriend Mario Alberto Quintero. Hij had ook een Amerikaanse droom. Tot aan Veracruz kreeg zijn familie nog regelmatig bericht van hem. Maar nu al acht maanden niet meer.'

    Osman hoopt, onderweg naar zijn eigen Amerikaanse droom, antwoorden te kunnen vinden. 'Ik wil graag weten of hij hier langs is gereisd. Misschien herkent u hem? Kunt u nog eens kijken?'

    © Americanos/VPRO

    Osman zijn blaren worden behandeld door Mama Ruby

    verlies je doel niet uit het oog

    Mama Ruby maakt aanspraak op haar helderziende gaven, doet haar ogen dicht en beweegt haar nek: 'Hij leeft nog mijn jongen. Hij zit gevangen in een huis, maar hij leeft nog.' Er is een moment van opluchting, ontspanning. 'Maar jij moet je bestemming niet uit het oog verliezen,' gaat ze verder.

    Osman kan ieder moment opgepakt worden, toch verschijnt er elke keer weer een grote glimlach op zijn gezicht. 

    illegaal, maar gelukkig

    Osman volgt het advies van Mama Ruby op en weet na een vijfduizend kilometer lange reis in Amerika te geraken. We zien hem in de aflevering "Trocas & trailas" aan het werk in een verfwinkel in Texas.

    Documentairemaker Stef Biemans zoekt hem op en trakteert hem daar op zijn eerste Amerikaanse maaltijd: Barbecue Brisket. Later zien we Osman bellen met zijn vrouw en kinderen die nog in Honduras zijn.

    De tocht naar Amerika was het meer dan waard, het gemis van zijn vrouw en kinderen is alleen ontzettend groot. Osman is illegaal in Amerika en kan ieder moment opgepakt worden, toch verschijnt er elke keer weer een grote glimlach op zijn gezicht als hij beseft waar hij is.

    (artikel gaat door onder foto)

    © VPRO/Bicicleta TV / still

    Osman toont de trofee die hij van Stef heeft gekregen met trots

    Ook voor Zakira is de toekomst onzeker. In "Here comes 'trouble'" leren we haar kennen. Ze is gevlucht uit Afghanistan en terecht gekomen in Athene, maar wil eigenlijk terug naar Lesbos. Daar waren de mensen erg lief voor haar. Maar niet alle gelukszoekers kunnen blijven op de plek waar ze zich thuisvoelen.

    Zakira wilt het liefst terug naar Lesbos

    Het is mooi weer in de Griekse hoofdstad, waar Zakira op een bankje zit en druk is op haar telefoon. Voor de aanvraag van haar identiteitskaart moesten Zakira en haar familie naar Athene toe. Inmiddels wachten ze daar al maanden, terwijl ze moeten leven van 330 euro per maand.

    Zakira is actief op zoek naar een woning en of werk. De zoektocht is echter erg lastig, want: 'Wie een huis wil huren, moet werk hebben. Maar voor werk heb je een vast adres nodig.'

    © Pierre Rezus/ VPRO

    De grootste verandering is dat ik mijn naam kwijt ben. De mensen zien me niet meer als Zakira. Ze gaven me een nieuwe naam: ‘Vluchteling’. Ook wel bekend als ‘ellende’.

    Zakira

    vluchtelingenkamp Moria

    Zakira vluchtte samen met de vrouwelijke leden van haar familie en de kinderen uit Afghanistan na jarenlang te hebben geleefd in oorlog. De familie kwam per boot aan op het strand van Lesbos en kwam zo uiteindelijk terecht in het beruchte kamp Moria.

    Daar zat ze met twintigduizend andere mensen, maar het park was maar gebouwd voor drieduizend. Toch denkt ze met weemoed terug aan Lesbos: 'De grootste verandering is dat ik mijn naam kwijt ben. De mensen zien me niet meer als Zakira. Ze gaven me een nieuwe naam: ‘Vluchteling’. Ook wel bekend als "ellende".'

    © Pierre Rezus/ VPRO

    Zakira met haar familie in een opvang in Athene

    de toekomst is onzeker

    Gelukkig leerde ze in Moria de vissers Nikos en Katarina Katsouris kennen. Zij hielpen haar aan werk en onderdak. Bij hen voelde Zakira zich ook voor het eerst sinds lange tijd weer veilig en thuis. Maar thuis was maar voor even. Nu moet ze wachten tot ze terug kan – als ze dat nog kan, want na de brand in Moria is dat vooruitzicht onzeker.

    wil je meer verhalen zien van gelukszoekers?