De Finse componist Sebastian Hilli (1990) zoekt altijd nieuwe mogelijkheden om zichzelf en de musici die zijn werk uitvoeren, uit te dagen. Om het gewenste effect te bereiken is optimale controle en extreem precieze notatie nodig, vindt Sebastian. Dus ook in het tweede van de serie 'Paraphrases', dat John Coltrane's Giant Steps als uitgangspunt heeft, is de sfeer en het karakter weliswaar ontleend aan de vrije improvisatie uit de free jazz, maar blijft de partituur tot in de kleinste details de strenge leidraad. In het eerste van die serie composities was het de muziek van Sibelius, en in het derde deel wordt Gesualdo uitgangspunt van compositie. Veel meer dan een transcriptie is het parafraseren voor Sebastian een manier om een eigen muzikale taal te ontwikkelen. Sebastian Hilli wordt gespeeld door Slagwerk Den Haag (6 september), Insomnio (8 september) en het New European Ensemble (9 september). Klik hier voor meer info. 

De uit Londen afkomstige, en momenteel in Manchester wonende componist Lawrence Dunn (1991) houdt van harmonie en melodie, onschuld, lichtheid en zelfs naïviteit. Bedachtzaam kiest hij zijn woorden als hij toelicht hoe hij een voorkeur heeft voor 'just intonation' - de 'reine' stemming die tot een paar honderd jaar geleden gebruikelijk was in onze muziek, vóór de uitvinding van de gelijkzwevende stemming. Een voorkeur die voortkomt uit zijn wens om intervallen niet te zien als 'Platoonse ideeën' maar veel kleurrijker, genuanceerder, verschillender. Je moet er naar leren luisteren, maar dan hoor je ook veel meer, vindt Lawrence. Voor dogma's wil hij zich hoeden, en voor pretenties die de muziek, of de kunst in het algemeen, niet waar kan maken, ook. Stukken van Dunn worden tijdens de Muziekweek uitgevoerd door het Bozzini Quartet (6 sep), Slagwerk Den Haag (7 sep) en Insomnio (8 sep). Kijk hier voor meer info!

Als kind was de Duitse componist Matthias Krüger (1987) verslaafd aan film. 'Ik had mijn eigen archief vol videobanden en op de middelbare school maakte ik korte films. Muziek was er in de achtergrond, als behang. Ik hechtte er weinig waarde aan totdat ik muziek ging componeren voor mijn eigen films. Toen pas realiseerde ik dat ik eigenlijk muziek wilde maken.' Filmtechnieken spelen nog steeds een rol, ook in zijn werk als componist. Het onmogelijke mogelijk maken, zoals in een film gebeurt, wil Matthias ook in muziek zien te bereiken. De emotie, het 'drama', wil hij overbrengen door musici uit te dagen hun uiterste grens op te zoeken. Bijvoorbeeld door een niet-geschoold accordeonist de accordeon te laten bespelen - de moeite en inspanning, het zweet op het voorhoofd, dàt is wat de luisteraar meevoelt. ZIjn muziek wordt gespeeld door Slagwerk Den Haag (6 september) en Oerknal (8 september). Kijk hier voor meer info. 

De Franse componist Raphaël Languillat (1989) verrijkt zijn muziek vaak met visuele elementen als licht, live projecties en video. Het auditieve en het visuele zijn voor hem verschillende lagen van hetzelfde kunstwerk, dat juist pas door die complexiteit van lagen interessant wordt. 'Vanwege de complexiteit van ons leven bestaat het cliché van de ‘klassieke componist’ over twintig jaar niet meer. Componisten moeten flexibeler worden in andere domeinen dan de muziek om de idee van een concert te herzien.' Er is een verlies aan spiritualiteit: 'We hebben meer concentratie nodig. Ik wil mijn muziek en beeldende kunst verenigen, omdat ik denk dat daar mogelijkheden liggen om nieuwe psychologische ruimten te maken, waarin er ruimte is voor spiritualiteit, contemplatie en schoonheid.' Zijn werk wordt gespeeld door Slagwerk Den Haag (6 september), Ensemble Variances (7 september) en Saskia Lankhoorn (7 september). Klik hier voor meer info!

William Dougherty (1988) schrijft muziek die vaak bestaat uit 'continue, zich langzaam ontplooiende texturen' waarvan hij hoopt dat de luisteraar op zoek gaat naar het 'innerlijke leven' van de klank. Maar dat betekent niet dat je een simpel muzikaal technisch trucje kan toepassen om dat te bereiken. Ook niet in  zijn the new normal (2016), een geëngageerd stuk naar aanleiding van recente politieke ontwikkelingen. Ook deze compositie - op het programma van het openingsconcert van de Gaudeamus Muziekweek - is wat hem betreft een persoonlijke reflectie op de wereld, en niet een oproep tot actie. Het werk van Dougherty schakelt gemakkelijk van de sereniteit van renaissancemuziek naar het gewelddadige lawaai van de Japanse noise-artiest Merzbow, zonder verschillende muzieksoorten anders te beoordelen. Klik hier voor meer info. 

De jonge Canadese componist William Kuo (1990) wil de luisterervaring van zijn publiek verrijken - wil zijn toehoorders verschillende luisterervaringen bieden. Hij begint met een improvisatie op de laptop. De synthetische klanken die hij daaraan ontlokt neemt hij op, analyseert hij en op basis daarvan ontwikkelt hij een instrumentatie - voor saxofoon en elektrische gitaar bijvoorbeeld. Het visuele vindt hij belangrijk, en daarmee wil hij de komende tijd meer ervaring opdoen - zo moet de video die hij dit jaar voor de Gaudeamus Muziekweek maakte (zie de Gaudeamus-website) uitmonden in een groter project op langere termijn. Of muziek de wereld kan veranderen? Misschien het concept dat iemand heeft van de wereld. Op 5, 6 en 7 september klinken werken van Kuo, door ASKO|Schönberg, het Nikel Ensemble en Slagwerk Den Haag. Meer info vind je hier.