Ottavia Piccolo

Deux mamans pour Noël

Italië​/​​Frankrijk 1998. Drama van Paul Gueu. Met o.a. Antoine Duléry, Julie Jézéquel, Hubert Saint-Macary, Marie-José Nat en Ottavia Piccolo.

Marciando nel buio

Italië 1997. Drama van Massimo Spano. Met o.a. Jean-Marc Barr, Flavio Albanese, Massimo Dapporto, Ottavia Piccolo en Nicola Russo.

La colline aux mille enfants

Frankrijk​/​​Nederland​/​​Zwitserland 1994. Oorlogsfilm van Jean-Louis Lorenzi. Met o.a. Manfred Andrae, Dora Doll, François Gamard, Jean-François Garreaud en Ghislaine Gil.

Herfst 1941. Jonge joodse vluchtelingen proberen in het dorpje Les Cévennes onder te duiken en zo te ontkomen aan deportatie door de nazi's naar een concentratiekamp, waarvan ze weten dat ze nimmer zullen terugkeren.

Il lungo silenzio

Italië​/​​Frankrijk​/​​Duitsland 1993. Drama van Margarethe von Trotta. Met o.a. Carla Gravina, Jacques Perrin, Alida Valli, Ottavia Piccolo en Paolo Graziosi.

Een drama gebaseerd op het hedendaagse Italiaanse politieke web dat besmeurd is met corruptie, onbetrouwbaarheid en zwijgen. Een rechter wordt vermoord en zijn vrouw zet het onderzoek voort waaraan haar overleden echtgenoot werkte. Zij komt erachter dat haar man werd vermoord omdat hij de connectie en het netwerk tussen de politiek, de maffia en de Masonic Lodge onderzocht. Zij weigert op te geven en probeert door de muur van stilte heen te breken, die al veel te lang voortduurt en het in de openbaarheid te brengen. Gravina is uitstekend als de weduwe, maar de film is te zwaar op de hand voor de gemiddelde kijker. Het scenario is van Felice Laudadio. Het camerawerk is van Mario Sperduti.

Angeli a Sud

Italië 1992. Drama van Massimo Scaglione. Met o.a. Paco Reconti, Viviana Natale, Matteo Gazzolo, Lorenzo De Feo en Andrea Golino.

Calabri[KA3]e, de arme provincie in het zuiden van Itali[KA3]e. Gedesori[KA3]enteerde jeugd wil ontsnappen uit de ellende. Eenzaamheid. Dat zijn de sociale thema`s van deze film. Max (Reconti) probeert een liberaal tv-netwerk op te zetten, waar iedereen zijn zegje mag doen. Het lukt hem niet sponsors te krijgen en zijn onderneming wordt een totale mislukking. In de liefde vergaat het hem al even beroerd. Een vriend, net terug uit Duitsland, wil een pornowinkel beginnen met levensgrote poppen, maar moet wegens schulden zijn plan opgeven. Max en zijn vrienden slagen ertoch in een particulier tv-station op te zetten, maar tijdens de eerste uitzending worden door een technische storing beelden uit Tirana, Albanië, doorgegeven, en de politie haalt de zender uit de lucht. Slecht gefotografeerd en verdacht goedkoop geproduceerd.

Condominio

Italië 1991. Drama van Felice Farina. Met o.a. Carlo delle Piane, Ottavia Piccolo, Ciccio Ingrassia, Roberto Citran en Leda Lojodice.

Een film over uiteenlopende alledaagse lieden, hun persoonlijke problemen en hun diverse maatschappelijke achtergronden. Allen wonen in hetzelfde flatgebouw. Een gepensioneerde politieagent helpt een manager met zijn administratie en legale verplichtingen, een werknemer van Alitalia wordt door zijn vrouw verlaten, een vrouw zonder echtgenoot met twee kinderen waarvan de oudste omgaat met jeudige drugsdealers, een vrijgezel die zijn buren bespioneert, een veertigjarige vrouw die de juiste man nog niet gevonden heeft en vele anderen, teveel om op te noemen. Deze film blinkt uit in menselijke observatie, maar er zijn er te veel personages zodat je in 100m geen enkele kunt uitdiepen.

Barocco

Italië 1991. Romantiek van Glaudio Sestieri. Met o.a. Christina Marsillach, Massimo Venturiello, Davide Bechini, Matteo Gazzolo en Carlo Lizzani.

Semi-existentialistisch, romantisch drama met in de hoofdrol een Spaanse studente (gespeeld door de aantrekkelijke Marsillach) die in Rome kunstrestauratie studeert. Ze is op zoek naar zichzelf, trekt in bij een homo-echtpaar en verleidt een van de heren. Een beroemde schrijver en haar docent ontfermen zich over haar, maar ze trekt de provincie in, waar ze een knappe gewezen architect ontmoet. Net als haar vorige relaties loopt het echter op niks uit. Dat geldt ook voor de film, waarin eigenlijk niets gebeurt, al ziet Marsillach er, met en zonder kleren, verrukkelijk uit. En spelen kan ze ook nog.

Se non avessi l'amore

Italië 1990. Drama van Leandro Castellani. Met o.a. Antonio Sabato jr, Gaia Zoppi, Giacomo Piperno, Ottavia Piccolo en Franco Interlenghi.

Prachtig sociaal drama, naar het leven van Pier Giorgio Frassati (1901-1925), die op 20 mei 1990 door de paus zalig verklaard werd. Turijn, begin 1900. Giorgio Frassati (Sabato Jr.) is eerstgeborene in een gezin, dat behoort tot de gegoede burgerij. Zijn vader is oprichter en directeur van het dagblad La Stampa, zijn moeder is een kunstenares van niveau. Ondanks zijn rijkdom trekt de jongeman zich het lot aan van de armen en verworpenen. Hij en zijn zusje stellen zich in dienst van de allerarmsten. Een ontroerende en emotioneel sterke film.

Nel giardino delle rose

Italië 1990. Drama van Luciano Martino. Met o.a. Ottavia Piccolo, Massimo Ghini, Barbara De Rossi, Gioia Scola en Giancarlo Giannini.

Aan het begin van de film zien we hoe een jonge moeder haar zoontje Claudio gedichten voorleest in een rozentuin. Jaren later woont Claudio als een yuppie in Milaan. Zijn moeder in Napels is weduwe geworden en beladen met schulden. Ze zien elkaar nooit. Als kind heeft Claudio haar eens betrapt in een omhelzing met Tramontano, de onderwijzer en hij gaat ervan uit dat zij zijn vader, een alcoholist, bedroog. Hij kan geen normale relatie onderhouden. Zijn moeder schrijft hem een brief en sterft. Dan moet hij in het reine zien te komen met zijn gevoelens. Een niet onaardige draak.

Le Paria

Zwitserland​/​​Frankrijk​/​​België​/​​Duitsland 1990. Actiefilm van Denys de La Patellière. Met o.a. Charles Aznavour, Ottavia Piccolo, Judy Winter, Jean Topart en Hans Clarin.

Iedereen denkt dat Julien Mauriès, veroordeeld na een samenzwering binnen zijn familie en politieke en financieële kringen, dood is. Hij werd bij verstek veroordeeld en nauwelijks 24 uur na de verjaring is hij terug. Vanzelfsprekend komt hij enige rekeningen vereffenen. Er is niet op de middelen bezuinigd in deze internationale co-produktie waarin alle cliché's uit het genre, zowel op het gebied van het scenario als van de dialogen, terug te vinden zijn. Een slappe regie. In wezen een spektakelstuk, gemonteerd rond de hoofdrolspeler, die tenminste wel alles wat hij in zich heeft eruit haalt.

La Famiglia

Italië​/​​Frankrijk 1987. Komedie van Ettore Scola. Met o.a. Vittorio Gassman, Emanuele Lamaro, Andrea Occhipinti, Stefania Sandrelli en Cecilia Dazzi.

Een familiekroniek die bijna de gehele 20e eeuw omvat. Ter gelegenheid van de tachtigste verjaardag van grootvader, komt de familie bijeen. De film is origineel omdat het verhaal zich geheel afspeelt in een groot huis, waarvan de muren de geschiedenis lijken buiten te sluiten. Scola weet op een minutieuze en gevoelige manier een periode weer te geven, waarin gedrag en mentaliteit evolueren naarmate de tijd vordert. Bovendien bevat de film een subtiele hoeveelheid humor en emotie. Echter toch niet geheel geslaagd omdat er zoveel personages in de film voorkomen, dat velen nauwelijks meer dan een silhouet blijven. Scenario van Ruggero Macari, Furio Scarpelli, Graziano Diana en Scola. Camerawerk van Ricardo Aronovich.

Da grande

Italië 1987. Komedie van Franco Amurri. Met o.a. Renato Pozzetto, Giulia Boschi, Alessandro Haber, Ottavia Piccolo en Alessandro Partexano.

Eindelijk een Italiaanse komedie vol humor, en zonder dwaze scènes en misplaatst naakt. Prachtige, onderhoudende film over een 7-jarig jongetje dat lichamelijk volwassen wordt, maar geestelijk en gevoelsmatig kind blijft. Zijn ouders zijn in verwarring, terwijl zijn zusje van zijn transformatie op de hoogte is. Ook zijn lieve, mooie lerares, vertolkt door Boschi, speelt mee. Pozzetto schittert in de hoofdrol.

Mino

Oostenrijk​/​​Italië 1986. Drama van Gianfranco Albano. Met o.a. Ray Lovelock, Ottavia Piccolo, Pierre Cosso, Mario Adorf en Guido Cella.

Een produktie van topkwaliteit waarin goed geacteerd wordt door Lovelock en Piccolo die respectievelijk Michele Rasi en Enrica spelen, en Cella die hun zoon Mino speelt. Adorf en Cavallari zijn eveneens voortreffelijk als Lupo en Nena. Het verhaal speelt zich af in de zomer van 1914 in Oostenrijk waar professor Rasi en zijn gezin hun vakantie doorbrengen. Er heerst echter een onzekere stemming wegens de komende oorlog. In de winter wordt de familie Rasi overvallen door een lawine en alleen Mino kan gered worden door de jonge smokkelaar Rico, gespeeld door Cosso. Mino die denkt dat zijn ouders dood zijn, gaat met Rico mee als deze zich aansluit bij een alpine brigade. Tijdens de tocht ontmoet hij Nena en samen belanden ze in een vreselijk avontuur. Later vindt hij zijn vader levend en wel terug: hij is kapitein, maar sterft kort daarna in de strijd. Mino krijgt een shock en herstelt in een ziekenhuis waar hij Majoor Lupo ontmoet, een ernstig gewonde officier met wie Mino geleidelijk aan bevriend raakt.

Mado

Frankrijk​/​​Italië​/​​Duitsland 1976. Film noir van Claude Sautet. Met o.a. Michel Piccoli, Ottavia Piccolo, Jacques Dutronc, Charles Denner en Romy Schneider.

Frans kroonjuweel Michel Piccoli (1925) speelt een welgestelde vijftiger die zijn bedrijf dreigt te verliezen aan een geslepen zakenman. Piccoli’s innig bevriende prostituee Mado (Piccolo, 1949) heeft medelijden en zet zichzelf en haar bonte entourage in om de zwendelaar samen met Piccoli te neutraliseren. Cineast Sautet koos voor een warmbloedige film noir, gevat in sober neorealistische beeldtaal, zonder noemenswaardige actie. De impact van de film komt van de scherp uitgetekende personages op het raakvlak van de bourgeoisie en de onderklasse, met een finale waarin het beoogde gewin verrassend anders uitpakt dan verwacht.

Zorro

Frankrijk​/​​Italië 1975. Avonturenfilm van Duccio Tessari. Met o.a. Alain Delon, Stanley Baker, Ottavia Piccolo, Enzo Cerusico en Adriana Asti.

Om een door een corrupte kolonel vermoorde jeugdvriend te wreken neemt een Mexicaan een dubbelrol aan, als wilszwakke gouverneur en als mysterieuze wreker. De film kwam voort uit Delons wens om een rol te spelen die zijn zoontje kon zien. Stoere helden, zwarte schurken en bekwaam stuntwerk, maar de film is te lang voor de overbekende stof in een weinig verrassend scenario van Giorgio Arlorio. Camerawerk van Giulio Albonico.

L' Histoire très bonne et très joyeuse de Colinot Trousse-Chémise

Frankrijk​/​​Italië 1973. Historische film van Nina Companéez. Met o.a. Francis Huster, Brigitte Bardot, Muriel Catala, Nathalie Delon en Bernadette Lafont.

In de 16de eeuw wordt de verloofde van een jonge boer ontvoerd, die tijdens zijn speurtocht allerlei vooral galante avonturen beleeft. Huster heeft te weinig ervaring voor zijn dragende rol en omdat de regisseur een vrouw is, is het vreemd dat zijn veroveringen grof en karikaturaal getekend worden. Bardots afscheidsrol van de cinema is op het gênante af.

Uccidere in silenzio

Italië 1972. Drama van Giuseppe Rolando. Met o.a. Ottavia Piccolo, Rodolfo Baldini, Sylva Koscina, Gino Cervi en Gipo Farassino.

Een meisje dat zwanger is van een medestudent weigert ondanks alle pressie abortus te laten plegen. Dit voor Italië mogelijke progressieve pleidooi voor een bewust ongehuwd moederschap is tegelijk reactionair in de afschildering van aborteurs als slagers en de onsympathieke presentatie van voorstanders van abortus. De herhaalde vooruitblikkende scènetjes met de schattige baby - dezelfde over wiens leven of niet-leven ondertussen wordt gediscussieerd - zijn een definitieve vervalsing van de genuanceerde argumentatie. Piccolo, imponerend als heldin die baas in eigen buik wil zijn, is een zinvoller film waardig.

La Cosa buffa

Italië 1972. Romantiek van Aldo Lado. Met o.a. Gianni Morandi en Ottavia Piccolo.

Film gebaseerd op een roman van Giuseppe Berto over een jonge onderwijzer die op de universiteit een Venetiaanse ontmoet. Hij wordt verliefd op het meisje, dat de dochter van een rijke industrieel blijkt te zijn. Goed camerawerk. Vooral voor het romantische publiek.

Un'anguilla da trecento milioni

Italië 1971. Drama van Salvatore Samperi. Met o.a. Ottavia Piccolo, Lino Toffolo, Mario Adorf, Rodolfo Baldini en Gabriele Ferzetti.

Bissa wordt ingehuurd door een oude oorlogskameraad om op diens dochter te passen. De verwende Tina liegt echter alles bij elkaar en kan Bissa overtuigen dat hij haar moet helpen met haar ontvoering in een poging veel geld bij haar vader af te troggelen.

La veuve Couderc

Italië​/​​Frankrijk 1971. Drama van Pierre Granier-Deferre. Met o.a. Simone Signoret, Alain Delon, Ottavia Piccolo, Jean Tissier en Monique Chaumette.

Nadat ze uit de bus is gestapt in een dorpje op het Franse platteland biedt de aardige jonge Jean (Delon) aan Yvette, de weduwe Couderc (Signoret), aan om een zwaar pakket voor haar te dragen. Zoveel vriendelijkheid is ze niet gewend, in elk geval niet van haar oude hufterige schoonvader, en ook niet van haar afschuwelijke schoonzus. Daarom maakt het haar niet uit dat Jean net uit de bak komt. De goegemeente ziet het morrend aan. Sterke Simenon-verfilming met een prima Delon en de al wat oudere Signoret, die laat zien wat een uitstekende actrice ze is.

Un Aller simple

Frankrijk​/​​Italië​/​​Spanje 1970. Drama van José Giovanni. Met o.a. Jean-Claude Bouillon, Nicoletta, Ottavia Piccolo, Maurice Garrel en Jean Gaven.

Jonge playboy-inbreker wordt bij overval gewond en komt in gevangenisziekenhuis. Gangsters proberen hem moord in de schoenen te schuiven waaraan zijn vriendin ook medeplichtig zou zijn, die hij altijd buiten het milieu heeft weten te houden. Hij ontsnapt en gaat op zoek naar echte moordenares. Film legt meer accent op psychologie van personage dan op misdaadintrige en weet - mede door niet voor de hand liggende rolbezetting - daarmee zeer te boeien.

Metello

Italië 1970. Drama van Mauro Bolognini. Met o.a. Massimo Ranieri, Ottavia Piccolo, Lucia Bosé, Tina Aumont en Frank Wolff.

Metello (Ranieri), een wees die op het platteland is opgevoed, keert terug in Florence, waar hij eerst via vrienden van zijn vader, maar geleidelijk aan steeds gemotiveerder betrokken raakt in de klassenstrijd. Hij trouwt met Ersilia (Piccolo), een bouwvakkersdochter, maar kan zijn gezin niet onderhouden. Dan neemt hij deel, aan de stakingen van 1872. Anders dan in de verwante film [KA9]ADALEN `31 (1969) van Bo Widerberg, versterkt de romantische en esthetische aanpak het sociaal pamflet niet, maar maakt hij van de film alleen maar een fraai prentenboek. De stakingsscènes zelf zijn echter indringend gefilmd en er zijn mooie rollen van Bosé als Viola, Wolff als Betto en vooral Piccolo, die in Cannes werd gelauwerd als Beste Actrice. Het scenario is van Suso Cecchi d'Amico, Luigi Buzzoni, Ugo Pirro en regisseur Bolignini naar de roman van Vasco Pratolini. Mono.

Bubù

Italië 1970. Drama van Mauro Bolognini. Met o.a. Massimo Ranieri, Ottavia Piccolo, Antonio Falsi, Alain Naya en Gianna Serra.

Bakkershulp geeft afstompend werk eraan, zodat zijn vriendin zich moet prostitueren om in hun onderhoud te voorzien. Ze ontmoet socialistische student die haar uit leven wil halen. Bubu laat haar echter niet gaan, gewend als hij is aan makkelijk bestaan. Sociaal zedendrama verplaatste roman BUBU DE MONTPARNASSE naar Napels 1900. Aan beelden van Degas en Toulouse-Lautrec herinnerende vormgeving lukte Bolognini beter in zwartwit in LA VIACCIA, maar het blijft sfeervol.

12 + 1

Italië​/​​Verenigd Koninkrijk​/​​Frankrijk 1970. Avonturenfilm van Nicolas Gessner. Met o.a. Vittorio Gassman, Orson Welles, Sharon Tate, Terry-Thomas en Mylène Demongeot.

Een berooide Italiaan erft van zijn Engelse tante dertien stoelen die hij via een antiquair laat verkopen, om dan te horen dat in de zitting van één ervan haar juwelen verborgen zitten. Samen met de secretaresse van de antiquair gaat hij op jacht naar de stoelen die elk een andere eigenaar hebben. De zoveelste variant op de bekende Russische satire over de menselijke hebzucht heeft één stoel meer dan gewoonlijk. Verder is het niet origineler hoewel een hele reeks van sterren smakelijke karikaturen neerzetten. De laatste rol van Sharon Tate. Reeds eerder verfilmd als DREIZEHN STŸHLE in 1938 door E.W. Emo en als THE TWELVE CHAIRS door Mel Brooks, eveneens in 1970. Ook bekend als THE THIRTEEN CHAIRS.

Serafino

Italië 1968. Komedie van Pietro Germi. Met o.a. Adriano Celentano, Ottavia Piccolo, Francesca Romana Coluzzi, Saro Urzì en Benjamin Lev.

Eenvoudige herder Serafino Fiorin (Celentano) wordt rijk door een onverwachte erfenis van een suikertantetje (Turina). De gulheid waarmee hij zijn vermogen uitdeelt wekt weerstanden op bij zijn familie en aanstaande schoonfamilie waardoor hij opeens hun hebzucht beseft en kiest voor een leven met een hartelijk prostituéetje. Deze lofzang op ongecompliceerd geluk in armoe overtuigt als scenario nauwelijks en is al te oppervlakkig idealiserend, maar de film werd met aanstekelijke opgewektheid geacteerd en in scène gezet. Speelt in de Abruzzen eind jaren 1960-70. Het scenario is van Alfredo Gianetti, Piero De Bernardi, Tullio Pinelli, Leo Benvenuti en regisseur Germi. Het camerawerk is van Aiace Parolin. Technicolor.