Claudio Bigagli

Regarde-moi

België 1999. Drama van Frédéric Sojcher. Met o.a. Mathieu Carrière, Claire Nebout, Carmen Chaplin, Jean-Paul Comart en Claudio Bigagli.

Pasolini, un delitto italiano

Italië​/​​Frankrijk 1995. Drama van Marco Tullio Giordana. Met o.a. Carlo De Filippi, Nicoletta Braschi, Toni Bertorelli, Andrea Occhipinti en Victor Cavallo.

In de nacht van 2 november 1975 wordt Pino Pelosi (De Filippi) aangehouden in een gestolen auto. Hij bekent de eigenaar ervan vermoord te hebben. Op een braakliggend stuk grond nabij Ostia wordt het lichaam gevonden van Pier Paolo Pasolini. De jongen beweert dat de cineast zich aan hem wou vergrijpen en dat hij uit zelfverdediging handelde. Dit verhaal kwam het openbaar ministerie en het establishment goed uit; de zaak kon dus geseponeerd worden. In zijn film (en het gelijknamige boek) gaat Giordana op zoek naar de ware toedracht, waarbij Pasolini om het leven kwam. Hij stelt daarbij de corruptie van de Italiaanse justitie op pijnlijke wijze aan de kaak en schildert een ontnuchterend beeld van Pasolini en van Italië. Hij schreef het documentaire-achtige scenario met Sandro Petraglia en Stefano Rulli. Fotografie van Franco Lecca.

Mille bolle blu

Italië 1993. Drama van Leone Pompucci. Met o.a. Stefania Montorsi, Stefano Dionisi, Matteo Fadda, Stefano Masciarelli en Claudio Bigagli.

De debuutfilm van Helmert Pompucci gaat over de belevenissen van gewone mensen anno 1961 in een appartementenblok in Rome. Een aantal families en personages in verschillende situaties uiten hun wensen en hartstochten. De rode draad door de verhalen is een levendig kind, Sandrino (Fadda), dat van het ene appartement naar het andere fladdert en daarmee de gebeurtenissen van deze gezinnen op nogal ontluisterende wijze met elkaar in verbinding brengt. Ook een verhaal over nostalgie, tederheid, naïviteit en de wreedheid van een op consumptie en materialisme ingestelde wereld, die haar ondergang nadert. Geen slechte film voor een debutant.

Fiorile

Duitsland​/​​Italië​/​​Frankrijk 1993. Fantasy van Paolo Taviani en Vittorio Taviani. Met o.a. Claudio Bigagli, Galatea Ranzi, Michael Vartan, Lino Capolicchio en Costanze Engelbrecht.

De familie Benedetti maakt in het heden een reis van Parijs naar Toscane om een grootvader te bezoeken, die de kinderen nooit gezien hebben. De vader (Capolicchio) vertelt de familielegende, die verklaart waarom de mensen uit de streek hen Maledetti (vervloekten) in plaats van Benedetti (gezegenden) noemen. Hun auto wordt een tijdmachine met tal van flashbacks, die beginnen tijdens de Franse Revolutie en een kist vol goud en het leger van Napoleon dat Itali[KA3]e binnenvalt. De Franse soldaat Jean (Vartan) wordt verliefd op het boerenmeisje Elisabetta (Ranzi) en geeft haar de bijnaam Fiorile, Italiaans voor Floréal, de naam van de maand mei op de kalender van de Franse Revolutie. De broer en de ouders van het meisje stelen het goud, dat Jean moest bewaken. Hij wordt geëxecuteerd en Elisabetta sterft in het kraambed. Haar boerenfamilie wordt rijk maar de afstammelingen worden vervloekt. Een aardig, fantasierijk epos, dat twee decennia Italiaanse geschiedenis bestrijkt. Scenario van de regisseurs en Sandro Petraglia. Camerawerk van Giuseppe Lanci. Kwam op het festival van Cannes terecht in de officiële selectie.

Bonus malus

Italië 1993. Drama van Vito Zagarrio. Met o.a. Claudio Bigagli, Gigio Alberti, Felice Andreasi, Claudio Bisio en Giulia Boschi.

Marco Altoviti (Bigagli) is een weinig deskundig verzekeringsinspecteur. Dagelijks bezoekt hij assurantiekantoren in verschillende steden. Het verhaal volgt hem gedurende een tweetal weken, waarin verschillende gebeurtenissen plaatsvinden, een vriend vertrekt en zijn ex-verloofde trouwt met een andere man. Hij ontdekt een geheim van zijn ouders en er is sprake van kleine zwendel en verraad. Ook het enorme corruptieschandaal dat het Italië van de jaren 1990 op haar grondvesten doet schudden komt aan het licht. Het acteerwerk is goed en de regie beheerst. Het verhaal zelf is niet bijzonder, maar wel interessant. Het commerciële aspect is buiten de landsgrenzen nihil, dus een film voor de Italianen zelf.

Allullo Drom

Italië 1993. Drama van Tonino Zangardi. Met o.a. Isabella Ferrari, Claudio Bigagli, Francesco Casale, Massimo Wertmuller en Ida Sansone.

Een goedbedoelde, interessante, onafhankelijke produktie over zigeuners, boeren en jonge communisten op het Toscaanse platteland anno 1950. Het gaat over liefde, sociale en raciale spanningen, tolerantie en vreemdelingenhaat. De jonge communisten zijn solidair met de zigeuners, in tegenstelling tot de boeren, die niets moeten hebben van die zwervers. Boeren en intellectuelen, traditie en tolerantie staan tegenover elkaar. Een film waar we in de jaren 1990, met z'n etnische oorlogen, raciale tegenstellingen en rechts-extremisme, nog iets van kunnen leren. Regiedebuut van Zangardi, die samen met Elvino Cippitelli ook het script schreef.

Gangsters

Italië 1992. Drama van Massimo Guglielmi. Met o.a. Ennio Fantastichini, Giuseppe Cederna, Isabella Ferrari, Claudio Bigagli en Giulio Scarpati.

Drie ex-partizanen geven een vervolg aan hun antifascistische heldendaden uit de oorlogstijd. Hun wapenfeiten in het naoorlogse Italië zorgen voor boeiend amusement. Ze brengen de communistische partij, die ooit aan hun kant stond, in verlegenheid. Het drietal lokt hun vroegere commandant terug door hem in het vooruitzicht te stellen dat ze een nazifunctionaris uit de weg zullen ruimen. Vlak na de aanslag worden twee leden van de Italiaanse gendarme die toevallig op het toneel waren verschenen eveneens door de leider van de partizanen vermoord. De vroegere bevelhebber, Fantastichini, wordt door de koerier van de communistische partij, Marescotti, onder druk gezet om zijn drie kameraden te verraden. Goed geacteerd drama over morele dilemma's en loyaliteit. Technisch zeer goed uitgevoerd; prima camerawerk van Paolo Rossato. Het enige zwakke punt is het gebrek aan dynamiek.

Mediterraneo

Italië 1991. Drama van Gabriele Salvatores. Met o.a. Diego Abatantuono, Claudio Bigagli, Giuseppe Cederna, Claudio Bisio en Gigio Alberti.

Dommelfilm over acht Italiaanse soldaten die in 1941 op het Grieks eiland Kastellorizo worden gestationeerd nadat de Duitsers daar eerder alle mannen hebben afgevoerd. De achtergebleven bevolking - vrouwen, oudjes en kinderen - verschaffen de jonge Italianen respectievelijk (vleselijk) vermaak, tegelwijsheden en kattenkwaad. Rumoer komt van krekels en milde filosofietjes over wat niet al, overgoten met luit- en accordeondeuntjes van pizzeriacomponist Giancarlo Bigazzi. Een weke film zonder ogenschijnlijke verdienste, hoewel winnaar van de Oscar voor beste buitenlandse film. Maar met Raise the Red Lantern als mededinger kan aan die Oscar nauwelijks waarde worden ontleend.

La cattedra

Italië 1991. Komedie van Michele Sordillo. Met o.a. Giulio Brogi, Claudio Bigagli, Davide Riondino, Enrica Maria Modugno en Michele Mirabella.

Een bitterzoete situatiekomedie die zich afspeelt in een universitaire kringen. Het verhaal draait rond een hoogleraar filosofie en drie studenten, een vrouw en twee mannen. Een van de studenten wacht op zijn benoeming als assistent, de andere staat op het punt zijn eerste boek te publiceren en wacht alleen nog op het voorwoord van de hoogleraar en de studente bereidt haar doctoraat voor staat op het punt naar Cambridge te vertrekken, maar is bang dat haar relatie met de hoogleraar door de afstand in gevaar komt. Wanneer de hoogleraar plotseling ziek wordt, zijn de studenten bezorgd hun doelstellingen hierdoor in de war worden gestuurd en zij besluiten om de ziekte van de hoogleraar koste wat het kost gedurende 24 uur stil te houden. Goed regiedebuut van Sordillo, maar het verhaal vormt de grootste kracht van de film.

La rue des miroirs

Frankrijk​/​​Italië 1990. Misdaad van Giovanna Gagliardo. Met o.a. Nicola Garcia, Heinz Bennent, Massimo Serato, Adèle Aste en Milva.

Een jonge vrouw heeft zich in Itali[KA3]e te pletter gereden tegen de oplegger van een vrachtwagen. Het is dan aan mevrouw de rechter-commissaris Francesca (Garcia) om te bewijzen dat die zelfmoord in feite moord is. De regie staat geheel ten dienste van het ingenieuze scenario, dat geschreven werd door de Fransman Jean Gruault. De spanning is knap gedoseerd en er wordt met overtuiging gespeeld.

La fine della notte

Italië 1990. Drama van Davide Ferrario. Met o.a. Claudio Bigagli en Dario Parisini.

Bigagli is een verlegen jongeman, die zich slecht bij anderen aansluit. Hij werkt op een fabriek, heeft geen vriendin en gaat 's avonds nooit uit. Zijn enige vriend is een automonteur, een langharige knaap, al even alleen als Bigagli. Deze twee buitenstaanders, die leven en werken in een rustig stadje in noord Italië, gaan op een avond een eindje rijden. Onverwacht worden ze geconfronteerd met dood, politieachtervolging en tragedie.

Domani accadrà

Italië 1988. Drama van Daniele Luchetti. Met o.a. Paolo Hendel, Giovanni Guidelli, Margherita Buy, Claudio Bigagli en Quinto Parmeggiani.

Fraai verfilmd verhaal dat zich afspeelt in Italië in de 19e eeuw. Twee herders uit Maremma zijn gevlucht na een mislukte overval. Het wordt een 'filosofische tocht' vol ironie en paradoxale situaties, waarop ze vreemde mensen tegenkomen. Uiteindelijk sluiten ze zich aan bij een groep revolutionairen, die bezig zijn aan de historische mars naar Milaan in 1848. Goed, maar ingetogen spel en de schitterende lokaties zijn een lust voor het oog.

L' Intruse

Frankrijk​/​​Italië 1985. Drama van Bruno Gantillon. Met o.a. Richard Bohringer, Bernard-Pierre Donnadieu, Laura Morante, Jean-Marie Richier en François Frappier.

Een boerendrama in de bergen. Twee soldaten kunnen in de winterse sneeuw van 1870 naar een dorp in de Vogezen ontkomen. Op de achtergrond het drama van Sedan. Dat zal leiden tot zeven moordaanslagen, onder meer op twee agenten te paard (zonder dat tot represailles wordt overgegaan). Er zitten veel onwaarschijnlijkheden in dit bizarre en op het vlak van het scenario slecht gelukte verhaal. Men kan echter zijn hart ophalen aan de prachtige landschappen, de opmerkelijke opnamen en de obsederende muziek. In een ingekorte versie was dit ongetwijfeld een goede film geweest.

Kaos

Italië​/​​Frankrijk 1984. Drama van Paolo Taviani en Vittorio Taviani. Met o.a. Omero Antonutti, Claudio Bigagli, Margarita Lozano, Franco Franchi en Biagio Barone.

Vier verhalen en een epiloog, losjes gebaseerd op Pirandello, spelen zich af op het negentiende-eeuwse Sicilië. De verhalen - over een moeder die haar zoon zo haat dat ze niet met hem spreekt, of over een vrouw die trouwt met een man die zich met volle maan opsluit en huilt als een wolf - zijn afwisselend hartverscheurend en grappig. Misschien wel het beste werk van de gebroeders Taviani, die eerder prachtfilms als La notte di san Lorenzo en Padre Padrone maakten. Oogverblindend in beeld gebracht, met dank aan het fraaie Siciliaanse (en Toscaanse) landschap.

Via degli specchi

Italië 1982. Thriller van Giovanna Gagliardo. Met o.a. Nicole Garcia, Heinz Bennent, Massimo Serato, Claudio Bigagli en Milva.

Een medewerkster van de rechtbank moet een onderzoek doen naar de zelfmoord van een jonge vrouw. Ze ontdekt vervolgens dat de trouweloze minnaar van het slachtoffer haar eigen echtgenoot is. Deze gestileerde film, waarin goed wordt geacteerd, kan door het trage tempo de aandacht maar net vasthouden tot aan de ontknoping. De opdringerige en voor dat tempo totaal ongeschikte muziek is echter een bijna onoverkomelijke irritatiefactor.

Tu mi turbi

Italië 1982. Komedie van Roberto Benigni. Met o.a. Roberto Benigni, Giacomo Piperno, Olimpia Carlisi, Claudio Bigagli en Carlo Monni.

Een film in vier delen van en met de Italiaanse komiek Benigni. De episoden 'De Twee Soldaten' en 'Engel' zijn in het geheel niet grappig. In 'In de tijd van Christus' is Benigni babysitter van de jonge Jezus, wat goed is voor enig glimlachen. Voluit lachen is het bij 'In de bank', waar hij met krankzinnige argumentaties een lening probeert te krijgen.

La notte di San Lorenzo

Italië 1982. Drama van Paolo Taviani en Vittorio Taviani. Met o.a. Taviani, Omero Antonutti, Margarita Lozano, Claudio Bigagli en Massimo Bonetti.

Een volwassen vrouw herinnert zich hoe ze als zes-jarige getuige was van het optrekken van de geallieerden en het terugtrekken van de fascisten op het platteland van Toscane en van de grote en kleine drama's daaromheen. De uitzonderlijk warm en intens geobserveerde film heeft ondanks zijn kleinschaligheid toch een epische reikwijdte in de ongewone, magische benadering van bijgeloof, religie en kinderlijke fantasie. Talloze expliciet gewelddadige oorlogsdrama's hebben bij elkaar nog geen fractie van de indringendheid van dit lyrische meesterwerk. Bekroond met de Grote Prijs van de Jury in Cannes. Het scenario is van Tonino Guerra, Giuliani G. De Negri, Vittorio Taviani en Paolo Taviani. Het camerawerk is van Franco Di Giacomo. Eastmancolor, Mono.

Zio Adolfo, in arte Führer

Italië 1978. Komedie van Castellano en Pipolo. Met o.a. Adriano Celentano, Amanda Lear, Claudio Bigagli en Anna Gardini.

Een satire die zich afspeelt in het Derde Rijk, nadat Hitler aan de macht is gekomen. Hoofdpersonen in deze situatiekomedie zijn de SS-officier Herman (Celentano) en zijn anarchistische tweelingbroer Gustav (Bigagli), die ervan overtuigd is dat Hitler geëlimineerd moet worden. Gustav onderneemt verschillende pogingen om de Führer te doden, maar deze mislukken allemaal. Op het laatst besluit Herman toch maar de kant van zijn broer te kiezen. Deze film is bij vlagen dwaas en belachelijk, maar hij werkt soms ook heel sterk op de lachspieren. De acteurs lijken zich goed te amuseren, maar het scenario is zwak.