Etienne Chicot

Les portes de la gloire

Frankrijk 2001. Komedie van Christian Merret-Palmair. Met o.a. Benoît Poelvoorde, Julien Boisselier, Michel Duchaussoy, Etienne Chicot en Yvon Back.

Furia

Frankrijk 2000. Komedie van Alexandre Aja. Met o.a. Stanislas Merhar, Marion Cotillard, Wadeck Stanczak, Pierre Vaneck en Carlo Brandt.

Het scenario van de twintig-jarige regisseur Alexandre Aja en Gregory Levasseur naar een kort verhaal Graffiti van Julio Cortazar, verwijst naar toestanden in Argentinie. In Aja`s film is het verpakt als een romantische geschiedenis, die in de nabije toekomst speelt. Na een taaie strijd van bijna dertien jaar is een stad in een woestijn ingenomen, en de autoriteiten hebben bepaald dat het geschreven woord verboden is. De twintigjarige Theo is kunstenaar en maakt 's nachts kleurrijke beeldverhalen als muurkranten, die door de overheid met man en macht weer verwijderd worden. Zo ontmoet Theo op een van zijn escapades Elia (Cotillard), die ook muurschilderingen maakt om de bevolking wakker te schudden tegen de dictatuur. Naar Theo wordt gezocht, maar hij weet telkens aan een arrestatie te ontsnappen. Elia wordt gefolterd en als Theo dit hoort, laat hij zich oppakken om bij haar te zijn. In het subplot maken we kennis met Theo`s vader Aaron (Vaneck) die een groezelige bar uitbaat nadat de overheid hem blind had gemaakt voor kleuren, hij ziet nu in zwart-wit, zodat het voor hem geen zin meer had om verder te werken als kunstenaar. Verder wordt Theo geïnspireerd tot zijn schepping via versleutelde boodschappen, die hij meent te horen op de radio ondanks de stoorzenders. Theo's broer Laurence (Stanczak) zit bij de rechterlijke macht en steunt de dictatuur. Hoofdrol Merhar is goed en regisseur Ajar laat zien dat hij over talent beschikt. Het camerawerk is van Gerry Fisher, die op locatie in Marokko draaide. Soms valt op dat het budget van deze pamflettistische film heel bescheiden was.

Le P'tit Bleu

Frankrijk​/​​Zwitserland 1999. Film noir van François Vautier. Met o.a. Etienne Chicot, Roland Blanche, Robert Kramer, Jule Japhet en Luis Rego.

Het scenario van de twintig-jarige regisseur Alexandre Aja en Gregory Levasseur naar een kort verhaal Graffiti van Julio Cortazar, verwijst naar toestanden in Argentinie. In Aja`s film is het verpakt als een romantische geschiedenis, die in de nabije toekomst speelt. Na een taaie strijd van bijna dertien jaar is een stad in een woestijn ingenomen, en de autoriteiten hebben bepaald dat het geschreven woord verboden is. De twintigjarige Theo is kunstenaar en maakt 's nachts kleurrijke beeldverhalen als muurkranten, die door de overheid met man en macht weer verwijderd worden. Zo ontmoet Theo op een van zijn escapades Elia (Cotillard), die ook muurschilderingen maakt om de bevolking wakker te schudden tegen de dictatuur. Naar Theo wordt gezocht, maar hij weet telkens aan een arrestatie te ontsnappen. Elia wordt gefolterd en als Theo dit hoort, laat hij zich oppakken om bij haar te zijn. In het subplot maken we kennis met Theo`s vader Aaron (Vaneck) die een groezelige bar uitbaat nadat de overheid hem blind had gemaakt voor kleuren, hij ziet nu in zwart-wit, zodat het voor hem geen zin meer had om verder te werken als kunstenaar. Verder wordt Theo geïnspireerd tot zijn schepping via versleutelde boodschappen, die hij meent te horen op de radio ondanks de stoorzenders. Theo's broer Laurence (Stanczak) zit bij de rechterlijke macht en steunt de dictatuur. Hoofdrol Merhar is goed en regisseur Ajar laat zien dat hij over talent beschikt. Het camerawerk is van Gerry Fisher, die op locatie in Marokko draaide. Soms valt op dat het budget van deze pamflettistische film heel bescheiden was.

Une semaine au salon

Frankrijk 1997. Komedie van Dominique Baron. Met o.a. Etienne Chicot, Bernard Crombey, Julie Jézéquel, Julien Cafaro en Franck Jazedé.

Het scenario van de twintig-jarige regisseur Alexandre Aja en Gregory Levasseur naar een kort verhaal Graffiti van Julio Cortazar, verwijst naar toestanden in Argentinie. In Aja`s film is het verpakt als een romantische geschiedenis, die in de nabije toekomst speelt. Na een taaie strijd van bijna dertien jaar is een stad in een woestijn ingenomen, en de autoriteiten hebben bepaald dat het geschreven woord verboden is. De twintigjarige Theo is kunstenaar en maakt 's nachts kleurrijke beeldverhalen als muurkranten, die door de overheid met man en macht weer verwijderd worden. Zo ontmoet Theo op een van zijn escapades Elia (Cotillard), die ook muurschilderingen maakt om de bevolking wakker te schudden tegen de dictatuur. Naar Theo wordt gezocht, maar hij weet telkens aan een arrestatie te ontsnappen. Elia wordt gefolterd en als Theo dit hoort, laat hij zich oppakken om bij haar te zijn. In het subplot maken we kennis met Theo`s vader Aaron (Vaneck) die een groezelige bar uitbaat nadat de overheid hem blind had gemaakt voor kleuren, hij ziet nu in zwart-wit, zodat het voor hem geen zin meer had om verder te werken als kunstenaar. Verder wordt Theo geïnspireerd tot zijn schepping via versleutelde boodschappen, die hij meent te horen op de radio ondanks de stoorzenders. Theo's broer Laurence (Stanczak) zit bij de rechterlijke macht en steunt de dictatuur. Hoofdrol Merhar is goed en regisseur Ajar laat zien dat hij over talent beschikt. Het camerawerk is van Gerry Fisher, die op locatie in Marokko draaide. Soms valt op dat het budget van deze pamflettistische film heel bescheiden was.

Un homme...

Frankrijk 1997. Komedie van Robert Mazoyer. Met o.a. Etienne Chicot, Catherine Frot, Anaïs Jeanneret, Roger Mirmont en Jean-Pierre Darroussin.

Het scenario van de twintig-jarige regisseur Alexandre Aja en Gregory Levasseur naar een kort verhaal Graffiti van Julio Cortazar, verwijst naar toestanden in Argentinie. In Aja`s film is het verpakt als een romantische geschiedenis, die in de nabije toekomst speelt. Na een taaie strijd van bijna dertien jaar is een stad in een woestijn ingenomen, en de autoriteiten hebben bepaald dat het geschreven woord verboden is. De twintigjarige Theo is kunstenaar en maakt 's nachts kleurrijke beeldverhalen als muurkranten, die door de overheid met man en macht weer verwijderd worden. Zo ontmoet Theo op een van zijn escapades Elia (Cotillard), die ook muurschilderingen maakt om de bevolking wakker te schudden tegen de dictatuur. Naar Theo wordt gezocht, maar hij weet telkens aan een arrestatie te ontsnappen. Elia wordt gefolterd en als Theo dit hoort, laat hij zich oppakken om bij haar te zijn. In het subplot maken we kennis met Theo`s vader Aaron (Vaneck) die een groezelige bar uitbaat nadat de overheid hem blind had gemaakt voor kleuren, hij ziet nu in zwart-wit, zodat het voor hem geen zin meer had om verder te werken als kunstenaar. Verder wordt Theo geïnspireerd tot zijn schepping via versleutelde boodschappen, die hij meent te horen op de radio ondanks de stoorzenders. Theo's broer Laurence (Stanczak) zit bij de rechterlijke macht en steunt de dictatuur. Hoofdrol Merhar is goed en regisseur Ajar laat zien dat hij over talent beschikt. Het camerawerk is van Gerry Fisher, die op locatie in Marokko draaide. Soms valt op dat het budget van deze pamflettistische film heel bescheiden was.

Un homme

Frankrijk 1997. Robert Mazoyer. Met o.a. Anaïs Jeanneret, Catherine Frot en Etienne Chicot.

Het scenario van de twintig-jarige regisseur Alexandre Aja en Gregory Levasseur naar een kort verhaal Graffiti van Julio Cortazar, verwijst naar toestanden in Argentinie. In Aja`s film is het verpakt als een romantische geschiedenis, die in de nabije toekomst speelt. Na een taaie strijd van bijna dertien jaar is een stad in een woestijn ingenomen, en de autoriteiten hebben bepaald dat het geschreven woord verboden is. De twintigjarige Theo is kunstenaar en maakt 's nachts kleurrijke beeldverhalen als muurkranten, die door de overheid met man en macht weer verwijderd worden. Zo ontmoet Theo op een van zijn escapades Elia (Cotillard), die ook muurschilderingen maakt om de bevolking wakker te schudden tegen de dictatuur. Naar Theo wordt gezocht, maar hij weet telkens aan een arrestatie te ontsnappen. Elia wordt gefolterd en als Theo dit hoort, laat hij zich oppakken om bij haar te zijn. In het subplot maken we kennis met Theo`s vader Aaron (Vaneck) die een groezelige bar uitbaat nadat de overheid hem blind had gemaakt voor kleuren, hij ziet nu in zwart-wit, zodat het voor hem geen zin meer had om verder te werken als kunstenaar. Verder wordt Theo geïnspireerd tot zijn schepping via versleutelde boodschappen, die hij meent te horen op de radio ondanks de stoorzenders. Theo's broer Laurence (Stanczak) zit bij de rechterlijke macht en steunt de dictatuur. Hoofdrol Merhar is goed en regisseur Ajar laat zien dat hij over talent beschikt. Het camerawerk is van Gerry Fisher, die op locatie in Marokko draaide. Soms valt op dat het budget van deze pamflettistische film heel bescheiden was.

Who missed who?

Frankrijk 1996. Korte film van Charlotte Walior. Met o.a. Etienne Chicot en Marie Matheron.

over een man en een vrouw in een metro. Marie ontmoet een man van ongeveer vijftig. Hun blikken kruisen, ontwijken en provoceren elkaar zonder dat daarbij een woord wordt gewisseld

Le secret de Julia

Frankrijk 1996. Mysterie van Philomène Esposito. Met o.a. Julien Guiomar, Chantal Lauby, Etienne Chicot, Agathe De la Fontaine en Jenny Clève.

over een man en een vrouw in een metro. Marie ontmoet een man van ongeveer vijftig. Hun blikken kruisen, ontwijken en provoceren elkaar zonder dat daarbij een woord wordt gewisseld

La nouvelle tribu

Frankrijk 1996. Drama van Roger Vadim. Met o.a. Marie-Christine Barrault, Ludmila Mikaël, Jean-Pierre Bisson, Pascale Petit en Agathe de La Fontaine.

over een man en een vrouw in een metro. Marie ontmoet een man van ongeveer vijftig. Hun blikken kruisen, ontwijken en provoceren elkaar zonder dat daarbij een woord wordt gewisseld

Éclats de famille

Frankrijk 1994. Komedie van Didier Grousset. Met o.a. Emmanuelle Riva, Yves Robert, Etienne Chicot en Denise Chalem.

Daar de huur steeds maar weer hoger wordt dreigt de zeventig- jarige Riva uit haar appartement gezet te worden. Er zit voor haar niets anders op dan werk te zoeken om tegemoet te komen aan de stijgende eisen van haar huisbaas. Voor een vrouw van haar leeftijd is dat zeker niet eenvoudig. Een job als kinderoppas lijkt haar best geschikt, maar de familie waar ze zich gaat aanbieden was eigenlijk op zoek naar een koppel. Geen probleem voor haar. Lichte komedie met sociale ondertoon. Het is een lust om doorwinterde acteurs aan het werk te zien als Riva en Robert, zelfs al is dit in een niet bijster sterk scenario als dit van Grousset, Stéphane Giusti en Bruno Déga, waaruit veel meer te halen was dan er in de film zit. Yves Dahan stond achter de camera.

Marie s'en va-t'en guerre

Frankrijk 1994. Daniel Delrieux. Met o.a. Patrice Bissonnette, Etienne Chicot en Laure Duthilleul.

Daar de huur steeds maar weer hoger wordt dreigt de zeventig- jarige Riva uit haar appartement gezet te worden. Er zit voor haar niets anders op dan werk te zoeken om tegemoet te komen aan de stijgende eisen van haar huisbaas. Voor een vrouw van haar leeftijd is dat zeker niet eenvoudig. Een job als kinderoppas lijkt haar best geschikt, maar de familie waar ze zich gaat aanbieden was eigenlijk op zoek naar een koppel. Geen probleem voor haar. Lichte komedie met sociale ondertoon. Het is een lust om doorwinterde acteurs aan het werk te zien als Riva en Robert, zelfs al is dit in een niet bijster sterk scenario als dit van Grousset, Stéphane Giusti en Bruno Déga, waaruit veel meer te halen was dan er in de film zit. Yves Dahan stond achter de camera.

Maigret et la vente à la bougie

Frankrijk​/​​België​/​​Zwitserland 1994. Misdaad van Denys Granier-Deferre en Pierre Granier-Deferre. Met o.a. Bruno Cremer, Etienne Chicot, Daniel Gélin, Michèle Moretti en Pierre Forest.

Commissaris Maigret (Cremer) reist naar het departement Vend[KA1]ee om hotelhouder en ex-delinquent Fred (Chicot) aan de tand te voelen in verband met onopgeloste misdaad. Eenmaal ter plaatse wordt Maigret geveld door griepaanval, waardoor hij verplicht is enkele dagen in het hotelletje het bed te houden.

L'été de Zora

Frankrijk 1994. Familiefilm van Marc Rivière. Met o.a. Etienne Chicot, Myriam Boyer, Joan Titus, Thierry Magnier en Marie Delmares.

Een achttien-jarig meisje (Titus) woont in een kille voorstad vol beton en komt uit een immigrantengezin. Een sociaalwerkster raadt haar ouders haar met vakantie te sturen naar het platteland. Ze wordt ondergebracht op een boerderij in de P[KA1]erigord in de Dordogne bij Chicot, Boyer en hun zeventien- jarige zoon (Magnier). Met frisse tegenzin ontdekt ze het leven op de boerderij dat ze uiteindelijk gaat waarderen. Ze kan zich evenwel niet aan de indruk onttrekken dat de familie iets voor haar verbergt. Enigszins sympathieke film over een stadsmeisje dat voor het eerst in haar leven met het landleven geconfronteerd wordt. Ze ontdekt daar ook de liefde. Dit hele emotionele drama is doordrenkt met de sensualiteit van de jonge Titus, al is het zonder al teveel pretenties gemaakt. Jacques Labib en Rivière schreven het en Cyril Lathus deed de fotografie.

Marie s'en va-t-en guerre

Canada​/​​Frankrijk 1993. Komedie van David Delrieux. Met o.a. Laure Duthilleul, Julia Maraval, Etienne Chicot, Patrice Bissonnette en Martin Maria Blau.

Normandische kust, 5 juni 1944. De kleine Marie (Maraval) denkt alleen maar aan haar communie die over enkele dagen gevierd wordt. Die nacht landen de geallieerden. Terwijl haar vader de soldaten helpt en haar moeder zich bezig houdt met de verzorging van gewonde bevrijders, is Maraval gids voor een Canadese parachutist van Indiaanse afkomst John (Bissonnette). Ze maakt kennis met de verschrikking van de oorlog, tegelijkertijd wordt ze een voor het eerst verliefd als gevolg van de vriendschap tussen haar en de verdwaalde soldaat. Mooie, melancholische interpretatie van D- Day, gezien door de ogen van een kind, dat volwassen wordt en tegelijkertijd hét avontuur van haar leven beleeft. Het scenario van Robert Valey is niet verstoken van vals sentiment, maar de prent blijft toch bezienswaardig. Prima acteerprestaties van een deels Franse, deels Canadese cast.

Dieu que les femmes sont amoureuses

Frankrijk 1993. Komedie van Magali Clément. Met o.a. Catherine Jacob, Etienne Chicot, Mathieu Carrière, Yves Beneyton en Grace De Capitani.

Anne (Jacob) blijft altijd goed gehumeurd hoewel ze haar beperkte tijd moet verdelen tussen haar baan in de montagekamer bij een tv-omroep, haar vrienden en haar drie kinderen. Thuis laat niemand haar met rust, want er komen steeds de meest uiteenlopende figuren over de vloer zoals haar moeder (Audret), de studente die op haar acht-jarige tweeling let, haar ex-man Daniel (Carri[KA2]ere), diens minnares, en Regis (Malo), haar geliefde, een dokter, die gehuwd is. Ze staat er altijd alleen voor en hoopt als haar grote liefde Arthur (Chicot) terugkeert van hem de steun te krijgen, die ze nodig heeft, maar Arthur is componist en heeft meer aandacht voor zijn muziek dan voor haar. Het portret van een verliefde vrouw die zo overbelast is, dat zelfs de kijker tussen de bomen het bos niet meer ziet. Hoofdrol Jacob weert zich krachtig om haar complexe personage gestalte te geven. Het scenario is van regisseuse Clément. Het camerawerk is van Pierre Lhomme.

La fièvre monte à El Pao

Spanje​/​​Frankrijk​/​​Zwitserland 1992. Romantiek van Manolo Matji en Manuel Matji. Met o.a. Etienne Chicot, Miguel Angel Landa, Javier Vidal, Eliseo Perera en William Mujica.

Venezuela in de jaren 1950. El Pao is de hoofdstad van het strafeiland Odeja. Hier regeert gouverneur Rojas (Landa) met ijzeren vuist. Vasquez (Malet), zijn secretaris, ijvert voor verbetering van de levensomstandigheden van de voornamelijk politieke gevangenen. Hij wordt door zijn baas belast met het bewaken van zijn mooie vrouw, Ines (Adriani), waarvan hij vermoedt dat ze een verhouding heeft met een Kolonel (Vidal). De spanning stijgt in de strafkolonie. Inspiratieloze remake van de film van Luis Buñuel uit 1959. Malet is een zwak substituut voor Gérard Philipe en ook ditmaal werkte Frédéric Fajardie het scenario, gebaseerd op een roman van Henri Castillou, amper uit. Beklemmende fotografie van Rafael Salvatore.

Meeting Venus

Verenigde Staten​/​​Verenigd Koninkrijk​/​​Hongarije​/​​Frankrijk 1991. Drama van István Szabó. Met o.a. Glenn Close, Niels Arestrup, Moscu Alcalay, Macha Méril en Erland Josephson.

Arestrup speelt een Hongaarse dirigent die naar Parijs gaat om Wagners opera Tannhauser te dirigeren en dat leidt tot een aantal observaties over kunst en bureaucratie, kunstenaars en democratie, gekibbel, interventies van vakbonden en triviale afgunst. Eigenlijk een soort metafoor over wat er in het Europa van 1990 gaande is. Een dappere film waarin de opera meer als decor dient. Er is ook een mooi liefdesverhaal tussen Arestrup en een schitterende Close als de diva. Tot op zekere hoogte ook een alternatieve versie van Truffaut's LA NUIT AMÉRICAINE. Nederlandse Ter Steege, dé ontdekking van SPOORLOOS in de rol van Monique. De stem van Close is ingedubbed door niemand minder dan Kiri Te Kanewa. Scenario van regisseur Szabó en Michael Hirst. Camerawerk van Lajos Koltai.

Euroflics : La bourse ou la vie

Frankrijk 1991. Misdaad van Roger Pigaut. Met o.a. Jean-Pierre Bouvier, Etienne Chicot en Didier Sandre.

Over de mannen die bekender staan om hun gespierde doeltreffendheid dan om hun sociale vaardigheden. Deze keer besluiten vier rijkeluiskinderen met een HEAO-diploma hun talenten te bundelen om snel iets te bereiken in het leven. Enkele jaren later wordt een van hen, de zoon van een bekende bankier, vermoord aangetroffen in een parkeergarage, wat eigenlijk geen verbazing wekt gezien het volk waar hij mee omgaat. De Euroflics moeten op zoek naar de schuldige(n). De regisseur, een oude rot in het vak (geboren in 1919), werkt efficiënt als immer, maar er wordt gewoon niet gescoord in dit stripverhaal voor volwassenen. Desnoods

Six crimes sans assassin

Frankrijk 1990. Misdaad van Bernard Stora. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Fabrice Luchini, Etienne Chicot, Thierry Gimenez en Patrick Bonnel.

Een verfilming van de roman van Pierre Boileau rond een tweevoudige moord in 'een afgesloten kamer'. Stora heeft niets van zijn persoonlijkheid verloren sinds zijn overstap naar de televisie. Een troebele atmosfeer en bizarre, angstige personages wier gewone leventje plotseling in de war wordt gestuurd door allerlei mysterieuze gebeurtenissen. Een beklemmende sfeer en nauwelijks merkbare overgangen van de bestaande naar een niet bestaande wereld. Kortom, een geslaagde film in een moeilijk genre.

Le vent de la Toussaint

Frankrijk 1990. Drama van Gilles Béhat. Met o.a. Etienne Chicot, Michel Albertini, Lydia Andréi, Patrick Bouchitey en Eva Darlan.

November 1954, Algerije. Dokter Chicot, die in Vietnam gewerkt had, vestigt zich in de streek van Kabylie. Daar onmoet hij de Algerijn Albertini die hij nog uit Indo-China kent. Beide mannen respecteren elkaar. Diens dochter Andrei wordt op hem verliefd. De gevoelens zijn wederkerig. Als hij tegen de vader zegt dat hij met haar wil trouwen, schiet dat in het verkeerde keelgat. Op dat moment steekt de FLN de kop op en Albertini is hun locale man. Hij raadt Chicot aan het land te verlaten maar die gaat niet. Als het dorp wordt overvallen, staat Albertini voor een dilemma. De bekende, al zo vaak eerder getoonde feiten, inclusief de ertussen gemonteerde journaal-opnamen. Knap gefilmd en vlot in elkaargezet, maar deze film draagt werkelijk niets bij over dit thema, wat niet al bekend is, terwijl bepaalde hete hangijzers, zoals bijna altijd in Franse films, worden vermeden. Een te sterk geromantiseerde tijdsreconstructie. Na enkele voortreffelijke films (RUE BARBARE, 1983), heeft deze regisseur keer op keer weten te teleurstellen met matige scenario's. Voordeze film schreef hij dAt samen met Louis Gardel. De fotografie was in handen van Roland Bernard.

Dancing Machine

Frankrijk​/​​Spanje 1990. Thriller van Gilles Béhat. Met o.a. Alain Delon, Claude Brasseur, Patrick Dupond, Tonya Kinzinger en Marina Saura.

In een dansstudio zijn drie danseresjes omgekomen door uitputting - daartoe gedreven door de sinistere Delon of door drugs, gepusht door de verraderlijke danser Dupond. Saura, Delons jaloerse ex, tipt inspecteur Brasseur, die een onderzoek instelt. Hij benadert Delons prot[KA1]eg[KA1]ee Kinzinger, die er niets van weten wil, totdat ook zij aan haar veeleisende meester gaat twijfelen en denkt dat die de kwade genius is. De afloop is onverwacht en die te onthullen, zou dit eentonige Delon-vehikel nog meer bederven. Naar een idee van Marc Cerrone (die ook de muziek componeerde) en samen met Didier Decoin, Loup Durand, Alain Delon en bestsellerschrijver Paul-Loup Sulitzer (die beloond werd met een klein rolletje) het scenario in elkaar draaiden. De FAME-achtige choreografie is van Redha en de fotografie is van José-Louis Alcaine.

L'orchestre rouge

België​/​​Frankrijk​/​​Italië 1989. Oorlogsfilm van Jacques Rouffio. Met o.a. Claude Brasseur, Daniel Olbrychski, David Warrilow, Dominique Labourier en Etienne Chicot.

Een opmerkelijke, bijna letterlijke bewerking naar Gilles Perrault, die overigens scenario en dialogen schreef ofwel de geschiedenis van het meest efficiënte spionagenetwerk uit WO II, waarnaar deze film is genoemd. Zorgvuldige tijdsreconstructie en overtuigende personages maar zonder het niveau van een meesterwerk te bereiken want Rouffio - een talentvol persoon die zich met wisselend resultaat met van alles en nog wat bezighoudt - heeft de inhoud van het boek niet in een eigen, nieuwe taal weten om te zetten. Desondanks is er een in meer dan één opzicht spannende film uitgerold. Er is ook een tv- bewerking gemaakt van 170m. Het camerawerk is van Pierre William Glenn.

Euroflics

Frankrijk 1989. Misdaad van Roger Pigaut. Met o.a. Jean-Pierre Bouvier, Etienne Chicot, Didier Sandre, Patrick Raynal en Yves Beneyton.

Vier bevriende briljante zakenlieden zetten met behulp van de kas van de bank van de vader van een van hen een frauduleuze beursoperatie op touw. De zaak loopt echter uit op een drama. De Franse golden boys in deze film zijn nauwelijks sympathiek te noemen en komen psychologisch niet behoorlijk uit de verf. De film is nogal summier: er was genoeg materiaal geweest voor een heuse speelfilm. Hoewel er voldoende spanning in zit en de muziek voor de verandering van aanvaardbare kwaliteit is, zijn we van deze regisseur meer gewend.

Après la pluie

Frankrijk 1989. Drama van Camille de Casabianca. Met o.a. Etienne Chicot, Jacques Penot, Camille de Casabianca, Hassan Moussa Hassan en Zazie Delem.

In deze journalistieke geschiedenis zijn concessies gedaan aan het hele scala van modieuze cliché's, of het nu om de actuele gebeurtenissen of de voor- en vooral tegenslag van een humanitaire missie in Afrika gaat. Alles overkomt ze in sneltreinvaart: plunderingen, gedwongen volksverhuizingen, gijzelingen. Deze traag verfilmde, afgezaagde vertoning kon ook met montage niet gered worden. De vage en stijve personages maken het allemaal nog een graadje erger.

Fréquence meurtre

Frankrijk 1988. Film noir van Elizabeth Rappeneau en Élisabeth Rappeneau. Met o.a. Catherine Deneuve, André Dussollier, Martin Lamotte, Etienne Chicot en Inès Clave.

Rappeneau bewerkt voor haar eerste film nauwkeurig de griezelroman van Stuart Kaminsky When the dark man calls, die psychoanalytische elementen bevat want hij gaat over een knotsgek iemand. Deze film, met een levendige aanpak en een actueel tintje, is vooral goed vanwege de zijn zeer knap nagebootste beangstigende ziekelijke sfeer, de onheilspellende belichting van William Lubtchansky en de zeer geloofwaardige acteerprestatie. Deze nachtmerrie op klaarlichte dag onthult een nieuw talent. Het scenario werd mede bewerkt door Michel Audiard.

36 Fillette

Frankrijk 1988. Komedie van Catherine Breillat. Met o.a. Etienne Chicot, Delphine Zentout, Jean-François Stévenin, Adrienne Bonnet en Olivier Parnière.

Filmactrice Catherine Breillat heeft zelf haar eigen roman op het witte doek gebracht, hoewel het scenario op naam van Olivier Jacquot staat. Het is volgens goed ingelichte bronnen geschreven door Roger Salloch en haar zelf zonder dat bekend wie hoeveel en wat gedaan heeft. Het gaat natuurlijk (!) om een zo getrouw mogelijke verfilming van het oorspronkelijke werk. Deze deels sarcastische deels nostalgische vertelling is ongetwijfeld grotendeels autobiografisch en is zowel bitter als zoet. Het gaat over een jong meisje van veertien jaar die de nachtclubs afloopt om er uiteindelijk slechts 'vuile streken van volwassenen' van dertig tot veertig jaar mee te maken. Komt wat onevenwichtig over met onnodige uitweidingen en herhalingen maar blijft bekoren wegens het authentieke karakter en de gevoelige en innemende stijl van filmen. De muziek is zeer gevariëerd.

Les Nouveaux Tricheurs

Frankrijk 1987. Drama van Mickael Schock. Met o.a. Rémi Martin, Valérie Allain, Lionel Melet, Fabrice Josso en Sophie Malher.

Een nieuwe versie van LES TRICHEURS van Marcel Carn[KA1]e. Was de film van Carn[KA1]e al geen meesterwerk, hij overtreft deze ruimschoots. Er bestaat geen enkel gevaar dat de jeugd zich herkent in deze slechte film waarin de ergste clich[KA1]es en gemeenplaatsen bijeengebracht zijn. De film speelt tegen een achtergrond van toneelrepetities (Les Mains Sales van Sartre). Sommige van de jonge acteurs geven niettemin blijk van enig talent, ondanks hun onmogelijke rollen.

L'été 36

Frankrijk​/​​België 1986. Romantiek van Yves Robert. Met o.a. Anaïs Jeanneret, Christian Clavier, Jean-Pierre Bouvier, Jean Carmet en Marie-Christine Barrault.

Trouwe bewerking van de zware roman van Bertrand Poirot- Delpech over de lotgevallen van de leden van een Bretonse landjonkerfamilie waarvan generaal Saint-Aubert (Rey) het middelpunt is. Er gebeurt die zomer heel wat: in Frankrijk en in Belgi[KA3] worden er revolutionaire sociale maatregelen getroffen, zoals de invoering van betaalde verlofdagen, maar daarnaast breekt in Spanje de burgeroorlog uit en dreigt vanuit Duitsland het fascisme. Door deze gebeurtenissen valt de familie uit elkaar: de een sluit zich bij de internationale brigades aan, de ander (een jood) bereidt zich voor op zijn vertrek naar de V.S. enz. We kennen Roberts sympathie voor zijn personages, maar aangezien hij geschikter is voor het komische genre, haalt hij alles een beetje door elkaar en is het verhaal hier en daar een beetje traag, maar het geheel blijft toch boeien. N.B.: het zou prettig zijn als bepaalde tv-zenders (altijd dezelfde) ermee ophielden herhalingen als nieuwigheden te presenteren!

Kamikaze

Frankrijk 1986. Misdaad van Didier Grousset. Met o.a. Michel Galabru, Richard Bohringer, Dominique Lavanant, Riton Liebman en Kim Massee.

Een buitengewoon begaafde geleerde, ontslagen en aangewezen op een uitkering, wordt een dusdanige mensenhater dat hij een wapen uitvindt waarmee hij via zijn tv-toestel mensen kan doden die live op televisie verschijnen. Hij wordt uiteindelijk ontmaskerd door een politiecommissaris en neergeschoten 'vanwege staatsredenen'. Het interessante scenario wordt tekort gedaan door een onevenwichtige, te intellectuele en te abstracte regie van Grousset, wiens debuut dit is. Niettemin enkele sterke scènes en Galabru acteert goed.

Le choc

Frankrijk 1982. Misdaad van Robin Davis en Alain Delon. Met o.a. Alain Delon, Catherine Deneuve, Stéphane Audran, Etienne Chicot en François Perrot.

Een beroepskiller wil uit het vak stappen en komt daarmee op de zwarte lijst van zijn opdrachtgever te staan. Hij duikt onder op een boerderij in Bretagne waar een commando hem komt liquideren. Hij weet samen met de gastvrouw wier man is gedood, te ontkomen en gaat op jacht naar de verrader. Bekwame regie vol vaart maakt het scenario dat lijkt op tientallen andere, niet boeiender of verrassender en de slappe film met veel sterren laat Delon binnen een eigen behandeling van de tekst en geeft Deneuve weinig kansen. De combinatie is ook minder explosief dan de titel suggereert. Audran steelt in een kleine rol de show als Delon's tipgeefster. Naar de roman La position du tireur couché van Jean-Patrick Manchette.

Le Bourgeois gentilhomme

Frankrijk 1982. Komedie van Roger Coggio. Met o.a. Michel Galabru, Rosy Varte, Roger Coggio, Franck David en Xavier Saint-Macary.

Een rijke bourgeois streeft de kwaliteiten van de adel na en laat zich door 'specialisten' daarin onderwijzen. Als hij zich verzet tegen het huwelijk van zijn dochter met een burger, verzint zijn huisbediende een plan om hem overstag te doen gaan en hem de onzin van zijn aspiraties te laten inzien. De klassieke Molière-komedie kreeg een filmversie getrouw aan de tekst en wordt, ondanks goed spel, weelderige decors en een soepele choreografie, ietwat langademig.

Hôtel des Amériques

Frankrijk 1981. Drama van André Téchiné. Met o.a. Catherine Deneuve, Patrick Dewaere, Etienne Chicot, Sabine Haudepin en Josiane Balasko.

De personages in deze eerste samenwerking tussen regisseur Téchiné en scenarist Gilles Taurand zijn niet erg sympathiek. Gilles (Dewaere) leeft in Biarritz op kosten van zijn moeder, uitbater van het hotel uit de titel. Wanneer hij op een avond bijna door de getroebleerde Hélène omver wordt gereden, start een turbulente relatie. Dewaere (1949-1982) is geknipt voor zijn rol, zoals de meeste rollen in Téchiné-films geheel verankerd in een psychologiserend script. Niet geschikt voor iedereen, dit kille universum zonder verlossing, maar wel zeer goed geregisseerd en vertolkt.

Une sale affaire

Frankrijk 1980. Misdaad van Alain Bonnot. Met o.a. Marlène Jobert, Victor Lanoux, Patrick Bouchitey, Agnès Chateau en Etienne Chicot.

Een politieman van de anti-drugsbrigade probeert in een havenplaatsje met harde en zachte middelen een employ[KA1]ee van het stadhuis tot medewerking te dwingen, omdat hij vermoedt dat notabelen verantwoordelijk zijn voor drugssmokkel. De debuterende regisseur heeft onvoldoende greep op de verschillende elementen: de tot liefde uitgroeiende relatie Jobert-Lanoux, een provinciale milieuschets (het best-geslaagde deel), een gangsteractie en een politieke aanklacht, lijken op vier verschillende films door elkaar.

Un mauvais fils

Frankrijk 1980. Drama van Claude Sautet. Met o.a. Patrick Dewaere, Brigitte Fossey, Yves Robert, Jacques Dufilho en Claire Maurier.

Bruno Calgagni (Dewaere), een ex-drugsverslaafde, keert na jaren terug in Frankrijk, waar zijn vader (Robert) en hij elkaar de zelfmoord van de moeder verwijten. Er groeit wederzijds begrip met de al even moeizaam verlopende maatschappelijke herintegratie. De specialist in de problematiek van de bourgeois van middelbare leeftijd, Sautet, richt zich nu op jongere personages in een proletarischer milieu, maar de gevoelige aandacht voor de personages en hun omgeving plus de liefdevolle regie van de niet zo voor hun rol geschikte acteurs zijn van gelijke kwaliteit. Het scenario is van Jean-Paul Torok, regisseur Sautet en Daniel Biasini naar diens verhaal. Het camerawerk is van Jean Boffety. Mono.

Girls

Duitsland​/​​Frankrijk​/​​Canada 1980. Drama van Just Jaeckin. Met o.a. Zoë Chatreau, Anne Parillaud, Isabelle Méjias, Charlotte Walior en Christophe Bourseiller.

Vier meisjes -nog in tienerleeftijd- zijn ondanks hun sociale verschillen dikke vriendinnen. Het schoolmeisje onder hen blijkt zwanger en de andere drie proberen het geld voor een abortus bij elkaar te krijgen, wat een aanranding van een van hen in een nachtclub tot gevolg heeft. De poging van EMMANUELLE-regisseur Jaeckin om van het erotische etiket af te komen, heeft geresulteerd in een eigentijds kasteelroman-scenario dat verfilmd is alsof het een serie aan elkaar geplakte reclamefilmpjes voor jeans, frisdranken, grammofoonplaten enz. betreft. De frisheid van het jeugdige viertal krijgt in de nogal wezenloze aanpak nauwelijks enige kans. Film bleek overigens hit in co-producerend Canada, maar alleen daar.

Asphalte

Frankrijk 1980. Drama van Denis Amar. Met o.a. Jean Yanne, Carole Laure, Jean-Pierre Marielle, Georges Wilson en Philippe Ogouz.

Op 31 juli vertrekt een groot gedeelte van de Franse bevolking met vakantie. Als die datum ook nog op zaterdag valt, zijn files, botsingen en ongelukken op de autoweg met een zeer grote frequentie, onvermijdelijk. Op zo'n zaterdag gaat een jonge vrouw per auto naar haar getrouwde minnaar, 1000 km verder. Na WEEKEND van Godard en L'INGORGO van Comencini valt er nauwelijks nog iets aan de verkeerswaanzin toe te voegen en de film heeft zo'n willekeurig verspringende selectie van mensen onderweg, melodramatische incidenten en bizarre symboliek, dat de interesse ver vóór het abrupte einde definitief ondermijnd is.

La guerre des polices

Frankrijk 1979. Drama van Robin Davis. Met o.a. Claude Brasseur, Marlène Jobert, Claude Rich, François Périer en Jean-François Stévenin.

Rivaliteit tussen politiecommissaris Jacques Fush (Brasseur) en een collega Ballestrat (Rich) van de anti-terreurbrigade leidt tot de ontsnapping van een terrorist en de dood van een agent, waarna ze van hogerhand bevel krijgen tot samenwerking. Niettemin blijven ze elkaar dwarszitten, tot een commissaris van deze brigade een staatsvijand weet te doden, alvorens zelf te sneuvelen. Gedegen, maar niet opmerkelijk scenario, dat op ware gebeurtenissen is geïnspireerd en daarbij kritische kanttekeningen plaatst, kreeg verrassend gespannen vormgeving met indringende beelden in een nerveuze montage, waardoor de film verfrissend afwijkt van de gemiddelde policier. Briljant spel van Brasseur en Rich als de rivalen. Het scenario is van Jean-Marie Guillaume, Jacques Labib, Patrick Laurent, Jean-Patrick Manchette en regisseur Davis. Het camerawerk is van Ramón F. Suárez. Eastmancolor, Mono.

On efface tout

Frankrijk 1978. Thriller van Pascal Vidal. Met o.a. Yves Beneyton, Christine Pascal, Christine Murillo, Bruno Cremer en Bernard Fresson.

Een journalist van een linkse krant raakt via een vrouwelijke kennis - vriendin en medeplichtige van een militante terrorist - zijn baan kwijt en raakt steeds verder verstrikt in een onverkwikkelijke politieke affaire, waarbij zowel de politie als de media hem proberen te manipuleren. Het schandaal wordt gepubliceerd, maar niettemin snel in de doofpot gestopt. Het gebrek aan routine van de debutant ontneemt de impact aan de politieke thriller en doet de spanning nog wel eens verslappen. Ondanks een onevenwichtige vorm boeit deze film toch door een zinnige en interessante inhoud en toegewijde rollen van een sterke bezetting.

Madame le juge: un innocent

Frankrijk 1978. Mysterie van Nadine Trintignant. Met o.a. Simone Signoret, Philippe Léotard, Juliet Berto, Etienne Chicot en Pierre Vernier.

In deze derde film in de serie onderzoekt rechter Signoret het geval van ontspoorde Indo-China-veteraan L[KA1]eotard die door zijn trouweloze gade Berto en haar lafhartige minnaar Chicot erin geluisd werd, toen hij de (nochthans valse) juwelen van een voormalige maintenee van wijlen koning Faroek probeerde te stelen. De spelers passen goed bij hun rol en het scenario van Patrick Modiano mag er zijn en de regie is vakkundig. Naar de personages, die bedacht werden door Raymond Thevenin.

Le Point douloureux

Frankrijk 1978. Drama van Marc Bourgeois. Met o.a. Jean-Luc Bideau, Prudence Harrington, Bernard Crombey, Xavier Saint-Macary en Etienne Chicot.

Een warrige, vermoedelijk goedbedoelde bezinning over het individu in onze technologische samenleving, de betekenis van het woord en meer van die dingen. De anti-held van de film is een professor die zichzelf verantwoordelijk voelt voor de zelfmoordpoging van één van zijn leerlingen, en daar helemaal tureluurs van wordt. Een gedeelte van de film werd opgenomen in Amsterdam. Niet dat het veel heeft geholpen, maar 't is maar dat u het weet.

Le Plein de super

Frankrijk 1976. Komedie van Alain Cavalier. Met o.a. Patrick Bouchitey, Etienne Chicot, Bernard Crommbey, Xavier Saint-Macary en Nathalie Baye.

Autoverkoper moet tijdens een vrij weekend een dure Amerikaanse wagen van Lille naar een klant in Cannes brengen en neemt vrienden plus een lifter mee. Na een reeks van avonturen - waarbij één van hen het zoontje bij zijn ex-vrouw ontvoert - komt de auto zwaarbeschadigd op de bestemming aan, maar is de vriendschap solieder dan ooit tevoren. De drie anderen zullen bij de vrouw van de steriele held een kind maken. Opzet tot vrijere filmaanpak, waarbij de vier hoofdrollen zelf het scenario schreven, levert boeiende en spontane momenten op, maar het uiteindelijk resultaat is niet meer dan de optelsom daarvan, zodat de film na afloop onmiddellijk weer vergeten is.

On n'est pas sérieux quand on a dix-sept ans

Frankrijk 1974. Drama van Adam Pianko. Met o.a. Bess Nielsen, Jocelyne Boisseau, Etienne Chicot, Micheline Luccioni en Michel Francini.

Liefdesperikelen in Parijs en in de provincie van een jonge onafhankelijke vrouw die, teleurgesteld door haar echtgenoot, tenslotte een rijke industrieel trouwt. Twee jaar later maakt zij weer een afspraak met haar ex-echtgenoot in Parijs maar hij komt niet opdagen en zij ziet van hem af. Een bitterzoet verhaal waarin met humor het gezin getoond wordt. De toon en het spel zijn overtuigend, ook al is het scenario niet echt origineel. Een veelbelovende film van een jonge regisseur en scenario- en dialoogschrijver, van wie sedertdien echter helaas niets meer vernomen is. Ook bekend als UN JOUR UNE FEMME.

Femmes au soleil

Frankrijk 1974. Drama van Liliane Dreyfus. Met o.a. Juliette Mayniel, Geneviève Fontanel, Nathalie Chantrel, Etienne Chicot en Jacques Richard.

De hele film speelt zich af op een vakantiedag van een kleine groep werklozen die zich gekeerd hebben tegen de maatschappij. Ze vervelen zich samen en vinden elkaar aardig (het bekende liedje). Een kroniek waar iedereeen z'n eigen mini-drama's en hersenschimmen beleeft. Deze film eindigt in een echt drama: de jongere broer van een van de vrouwen komt om bij een motorongeluk. Goede regie maar deze bevoorrechte mensen die zich vervelen zijn ook vervelend om naar te kijken.