Sheryl Lee Ralph

The Jennie Project

Verenigde Staten 2001. Familiefilm van Gary Nadeau. Met o.a. Sheila Kelley, Abigail Mavity, Lance Guest, Alex D. Linz en Sheryl Lee Ralph.

Deterrence

Verenigde Staten​/​​Frankrijk 1999. Thriller van Rod Lurie. Met o.a. Kevin Pollak, Timothy Hutton, Sheryl Lee Ralph, Sean Astin en Clotilde Courau.

Al mag deze film niet op alle fronten overtuigen, de opzet is bijzonder fascinerend. De president van de VS komt met zijn entourage tijdens een zware sneeuwstorm vast te zitten in een diner in Colorado. Daar moet hij, met de verkiezingen van 2008 nabij, een lastig besluit nemen over een militaire aanval op Irak (!). De serveersters en de andere klanten in het restaurantje bemoeien zich ermee. Voormalig filmcriticus Lurie speelt meesterlijk met de onmogelijkheid van alle aanwezigen zich aan elkaars gezelschap te onttrekken.

Personals

Verenigde Staten 1998. Komedie van Mike Sargent. Met o.a. Malik Yoba, Robertson Carricart, Damian D. Lewis, Monteria Ivey en Rhonda Ross Kendrick.

Al mag deze film niet op alle fronten overtuigen, de opzet is bijzonder fascinerend. De president van de VS komt met zijn entourage tijdens een zware sneeuwstorm vast te zitten in een diner in Colorado. Daar moet hij, met de verkiezingen van 2008 nabij, een lastig besluit nemen over een militaire aanval op Irak (!). De serveersters en de andere klanten in het restaurantje bemoeien zich ermee. Voormalig filmcriticus Lurie speelt meesterlijk met de onmogelijkheid van alle aanwezigen zich aan elkaars gezelschap te onttrekken.

Bogus

Verenigde Staten 1996. Komedie van Norman Jewison. Met o.a. Whoopi Goldberg, Gérard Depardieu, Haley Joel Osment, Andrea Martin en Denis Mercier.

Zevenjarige koter Albert (ster in de dop Osment) verliest zijn moeder en belandt bij moeders adoptiezus Harriet (Goldberg). Zij is een koele zakenvrouw zonder enig moederlijk instinct. Bij gebrek aan warmte valt Albert terug op een sympathieke vent die hij heeft ontmoet in een kleurboek, de (denkbeeldige?) Fransman Bogus (Depardieu). De filmmakers wedden op twee paarden: het helingsproces van Albert en het ontdooien van Harriet. Door gebrek aan focus komen beide matig uit de verf, ondanks het sterke acteerwerk. Het winnende paard is Depardieu die met zijn typerende geestdrift een fantastische, warmbloedige joker neerzet.

White Man's Burden

Verenigde Staten​/​​Frankrijk 1995. Drama van Desmond Nakano. Met o.a. John Travolta, Harry Belafonte, Kelly Lynch, Margaret Avery en Carrie Snodgress.

Nakano, die zijn sporen als scenarioschrijver van Last Exit to Brooklyn en American Me verdiende, schreef voor zijn regiedebuut zelf het script. Het uitgangspunt is beslist origineel: de zwarten zijn de elite in de Amerikaanse maatschappij en de blanken vormen de minderbedeelde meerderheid. Travolta speelt Louis Pinnock een eenvoudige, niet al te snuggere arbeider in de chocoladefabriek van Thaddeus Thomas (Belafonte). Hij moet een pakje afleveren in de somptueuze villa van zijn baas. Hij vergist zich bij het afslaan en belandt aan de verkeerde kant van het huis. Hij zoekt naar de ingang en om zich te oriënteren kijkt hij door het raam waarbij hij per ongeluk een glimp opvangt van Thomas' vrouw Megan in d'r blootje. Hij wordt wegens gluren ontslagen.

No Child Of Mine

Verenigde Staten 1994. Familiefilm van Michael Katleman. Met o.a. Patty Duke, Tracy Nelson, G.W. Bailey, Susan Blakely en Markus Flanagan.

Tammy (Nelson) krijgt een tweeling. Een van hen wordt geboren met een hartafwijking en de ander met het syndroom van Down: het is een mongooltje. Tammy en haar man Bob (Flanagan) kunnen het niet aan dat kind ook nog op te voeden. Ze staan het af.

The Distinguished Gentleman

Verenigde Staten 1992. Komedie van Jonathan Lynn. Met o.a. Eddie Murphy, Lane Smith, Sheryl Lee Ralph, Joe Don Baker en Victoria Rowell.

Murphy lacht weer als vanouds voluit en dat maakt vooral het eerste deel van de film grappig. Hij speelt de kleine oplichter Thomas Jefferson Johnson die het - charmant liegend en bedriegend - tot congreslid weet te schoppen. In de politiek valt met bedrog veel meer geld te verdienen dan in andere branches, zo redeneert hij. Maar dan ontwikkelt hij een geweten, hetgeen de comedy niet ten goede komt. Jonathan Lynn, die vooral voor tv werkte, was oa regisseur van de fraaie komische & politieke serie Yes Minister.

Mistress

Verenigde Staten 1992. Komedie van Barry Primus. Met o.a. Robert Wuhl, Martin Landau, Robert De Niro, Danny Aiello en Eli Wallach.

Alle zwaargewichten op de aftiteling ten spijt, De Niro als co-producer en in de film als financier, een weinig geslaagde tragi-komedie over Hollywood. Wuhl is als veertig-jarige een uitgeblust regisseur die niet meer aan de bak komt nadat Walken op de set van zijn film zelfmoord pleegde. Landau is een ex- filmstudiobaasje dat per se een nieuwe film (met Wuhl) wil maken, maar het probleem is dat elke geraadpleegde financier zijn minnares in de film wil. De Niro en Aiello delen zelfs dezelfde vriendin. Acteur Primus' regiedebuut faalt als kritische blik op Hollywood vooral omdat Wuhl niet relativerend overkomt en alles een te zwaarmoedige en zeurderige, te vormelijke en te weinig vindingrijke indruk laat.

To Sleep With Anger

Verenigde Staten 1990. Drama van Charles Burnett. Met o.a. Danny Glover, Paul Butler, Mary Alice, Carl Lumbly en Vonetta McGee.

Na lange tijd een zwerversbestaan geleid te hebben keert Glover terug naar L.A., waar hij onderdak vindt bij Lumbly en McGhee. De vlotte prater heeft een invloed op iedereen in het gezin. Burnett situeert zijn film in een realistisch L.A. waar de strijd om het bestaan eeuwig durend schijnt te zijn. Zijn personages zijn alledaagse mensen en hun belevenissen hebben niets ongewoon of heroïsch. Hij zet zwarte cultuur en traditie tegen de onvrede van hen die vinden dat ze in ghetto's leven. Burnett's scenario is vlijmscherp, begint als een sprookje om dan te evolueren in een anti-rascistisch pamflet. Niet iedereen zal ervan houden. Let op de schitterende credits die een mengeling is van tederheid en opstandigheid. Glover fungeerde als mede-uitvoerende producent. Fotografie van Walt Lloyd.

The Mighty Quinn

Verenigde Staten 1989. Misdaad van Carl Schenkel. Met o.a. Denzel Washington, Robert Townsend, James Fox, Mimi Rogers en M. Emmet Walsh.

Washington speelt de eigenzinnige en onafhankelijke politiecommissaris van een Caraïbisch eiland, die vastbesloten is om een moordzaak tot op de bodem uit te zoeken, zelfs al stuit hij daarbij op politieke gevoeligheden. Hierbij komt hij een jeugdvriend tegen, die nu een berucht type is, gespeeld door Townsend. De kleurrijke achtergrond geeft dit gewone verhaal iets extra's en maakt het een plezierig tijdverdrijf. Ook bekend als BIG BAD MAN.

Sister Margaret and the Saturday Night Ladies

Verenigde Staten 1987. Drama van Paul Wendkos. Met o.a. Bonnie Franklin, Rosemary Clooney, Jeannetta Arnette, Trazana Beverley en Lydia Nicole Commissiong.

Een non begint een opvanghuis voor voorwaardelijk vrijgelaten vrouwelijke gevangenen. Clooney (haar eerste rol voor tv) en O`Brien (dochter van Edmond O'Brien en Olga San Juan) spelen ex- gedetineerden, maar kunnen dit duffe drama niet redden.

Code Name: Foxfire

Verenigde Staten 1985. Corey Allen. Met o.a. Joanna Cassidy, Sheryl Lee Ralph, Robin Johnson, Liliane Komorowska en David Rasche.

Een pilotfilm voor een korte serie van acht films over een fraai gevormde, mooi uitziende geheim agente, die ingeschakeld wordt door de broer van de Amerikaanse president om de diefstal van een raket met een atoomkop op te lossen. Ze wordt geholpen door twee bijna even aantrekkelijke assistentes, die vaststellen dat het brein achter de misdaad een ex-CIA-agent is. Hoewel de film aardig is, zijn de vervolgen niet veel zaaks. Scenario van Joel Schumacher, Richard Chapman en Bill Dial.

The Neighborhood

Verenigde Staten 1982. Drama van Lee H. Katzin. Met o.a. Christine Belford, Ron Masak, Ben Masters, Howard E. Rollins jr en Mary Joan Negro.

Verscheidene zwarte families komen in een blanke arbeidersbuurt te wonen en brengen hun wijkgenoten in beroering in deze pilot - die het overigens niet tot een serie heeft gebracht - en die is gebaseerd op een concept van Jimmy Breslin, een columnist die in diverse Amerikaanse kranten schrijft.