Jacques François

Recto/Verso

Frankrijk 1999. Komedie van Jean-Marc Longval. Met o.a. Smaïn, Michel Muller, Linda Hardy, Sophie Forte en Ronald Guttman.

Les Acteurs

Verenigde Staten 1999. Drama van Bertrand Blier. Met o.a. Pierre Arditi, Josiane Balasko, Jean-Paul Belmondo, François Berléand en Dominique Blanc.

Les couloirs du temps: Les visiteurs 2

Frankrijk 1998. Komedie van Jean-Marie Poiré. Met o.a. Jean Reno, Christian Clavier, Muriel Robin, Marie-Anne Chazel en Christian Bujeau.

In middeleeuws Frankrijk wordt ridder Godefroy bestolen door zijn knecht Jacqouille, die er met de juwelen van zijn bruid vandoor gaat. Godefroy zet de achtervolging in, een tocht die hem leidt tot in de 20ste eeuw.

Tashunga

Verenigd Koninkrijk​/​​Frankrijk​/​​Noorwegen​/​​Italië​/​​Verenigde Staten 1995. Avonturenfilm van Nils Gaup. Met o.a. James Caan, Christopher Lambert, Catherine McCormack, Burt Young en Morten Faldaas.

In 1899 tijdens de goldrush in Alaska koopt Sean McLennon in het groot stukken grond op en speculeert erop dat er goud in de bodem zit. Die grond behoort meestal aan arme sloebers die hij desnoods met geweld dwingt afstand te doen. Regisseur Gaup zat met een avontuur uit de jaren 1940 in zijn maag wat het publiek van toen misschien nog wel geslikt zou hebben als de rolverdeling uit de grote westernacteurs van toen bestaan zou hebben.

Noël et après...

Frankrijk 1995. Komedie van Daniel Vigne. Met o.a. Valérie Kaprisky, Katharine Böhm, François Bernheim, Salomé Stévenin en Romain Deroo.

De elf-jarige Denis (Deroo) is blij dat hij met zijn ouders tijdens de kerstvakantie mee mag naar Senegal. Op het laatste moment gaat het echter niet door. Zijn moeder C[KA1]ecile Crozet (Kaprisky) kan niet weg want ze moet voor haar stichting een Oost-Europees vluchtelingengezin opvangen. Met zijn vader (Bernheim) kan Denis ook niet mee want die moet werken. De jongen is zo ontgoocheld dat hij de moeder Maria (B[KA3]ohm) en haar tien-jarige dochtertje Katia (Stévenin), die tijdelijk bij hen komen inwonen, reeds haat voordat ze gearriveerd zijn. Van haar kant heeft Katia al evenzeer de pest aan haar gedwongen verblijf. Voorspelbaar drama dat zich afspeelt tegen de achtergrond van het kerstgebeuren. Dus weten we reeds vooraf dat beide kinderen uiteindelijk beste maatjes zullen worden. Het spel van de twee jeugdige acteurs is echter hartveroverend en brengt een licht in het oversentimentele scenario van Jean-Claude Isbert en Pierre Colin Thibert. Achter de camera stond Flore Thulliez.

La veuve de l'architect

Frankrijk​/​​België 1995. Komedie van Philippe Monnier. Met o.a. Michèle Morgan, Jacques François, Olivier Sitruk, Tania Gabarski en Fares Boudidit.

Het begint allemaal met een reportage op de tv. Een journalist klaagt de wantoestanden aan in de randstad en beweert dat de onlusten die er heersen, te wijten zijn aan het verval en het monsterachtige uiterlijk van de woonblokken. De welgestelde Morgan ziet de reportage in haar luxueuze appartement aan de Avenue Foch en ze is ontdaan. Haar overleden man, van wie ze nog steeds zielsveel houdt, heeft die wijk indertijd ontworpen. Tot ontsteltenis van haar butler wil ze haar steentje bijdragen om de sociale onrust in dat stadsgedeelte te kalmeren. Erg idealistische, maar nogal naïeve benadering van een probleem dat inherent is aan bijna elke moderne grote stad. Maar Morgan slaagt er toch in waardigheid te geven aan haar personage en het scenario van Jean-Luc Seigle, Catherine Hertault en Monnier wat op te waarderen. Willy Stassen stond aan de camera.

Adieu les roses

Frankrijk 1994. Komedie van Philippe Venault. Met o.a. Maria Pacôme, Grace De Capitani, Philippe Caroit, Jacques François en Sylvie Orcier.

Terwijl het landgoed al meer dan een eeuw familiebezit is, wordt Pacôme nu gedwongen het te verkopen. Haar zoon Caroit wil persoonlijk de meest geschikte koper selecteren, want hij wil niet dat het prachtige landgoed in handen valt van de eerste de beste rijke nietsnut. Wie zal het worden? De danseres van de Folies-Bergère? Het bourgeois koppel met hun brutale kind? Of misschien wel de romanschrijfster, die het voordeel heeft knap en alleenstaand te zijn. Caroit heeft zich al voorgenomen om te trouwen met de nieuwe eigenares, zodat het landgoed in de familie blijft. Intelligente, verfijnde komedie, met veel leuk uitgetekende personages, die stuk voor stuk uitstekend vertolkt worden. Nina Companeez schreef het scenario samen met regisseur Venault. Aan de camera stond Anne Khripounoff. Mag Bodard produceerde.

Les danseurs du Mozambique

Frankrijk​/​​Canada 1993. Mysterie van Philippe Lefebvre. Met o.a. Erin Gray, Thierry Lhermitte, Jacques François, Marc De Jonge en Anne Letourneau.

Gray, een bekende Engelse schrijfster van politieromans, brengt enkele dagen door in Frankrijk. Ze is op zoek naar rust en anonimiteit en wil haar jongste roman afwerken. Van die rust komt echter niet veel terecht, daarvoor zorgt een aantal vreemde, luidruchtige gasten. Onder hen Lhermitte, eigenaar van een van de twee beeldjes, 'de dansers van Mozambique' genoemd. Hij vertelt haar de legende dat de beeldjes slechts geluk brengen als ze bij elkaar zijn. Eenmaal gescheiden zijn ze verantwoordelijk voor dood en tegenslag. Het tweede beeldje zal in het hotel openbaar verkocht worden en Lhermitte wil het kost wat kost bemachtigen. Lauwe komedie die begint als een spirituele satire met snedige dialogen en eindigt in een banale boulevard-komedie zonder stijl. Aan het scenario werkten Lefèbvre, Lionel E. Siegel, Donald Martin, Richard Oleksiak en Guy Mullally. François Lartigue stond in voor de fotografie. Gefilmd in 1991.

Les amies de ma femme

Frankrijk 1992. Komedie van Didier Van Cauwelaert. Met o.a. Michel Leeb, Dominique Lavanant, Anne Kesseler, Christine Boisson en Catherine Arditi.

Wantrouw zekerheden en geloof niet in de liefde - dat is zo ongeveer de wijsheid die deze aardige, pretentieloze komedie wil overbrengen. In deze verfilming van Philippe Adler's roman over de ondergang van het hoofd van de nieuwsdienst bij een tv-zender, schetst Van Cauwelaert een kaleidoscopisch beeld van een van de grote drama's in de jaren 1990: niemand, hoe talentvol ook, is veilig voor de werkeloosheid, en als het misgaat kun je alleen rekenen op jezelf en op degene van wie je houdt. Deze boodschap verpakt Van Cauwelaert, bijgestaan door een sobere Leeb en een groepje komische actrices, in spot en schaterlach. Want de lach blijft de beleefde uiting van de wanhoop. Het scenario is van regisseur Van Cauwelaert. Het camerawerk is van Martial Thuny.

Triplex

Frankrijk 1991. Komedie van Georges Lautner. Met o.a. Patrick Chesnais, Cécile Pallas, François-Eric Gendron, Jacques François en Jacques Jouanneau.

Een zeer eerlijke advocate (ze doet haar werk pas drie maanden en weet dus nog niet hoe de vork in de steel zit!) verdedigt een geniale maar helaas failliete ingenieur en wordt daarbij geholpen door een jonge ambitieuze advocaat van vuile zaakjes. Ze slaagt erin vrijspraak te krijgen voor haar cli[KA3]ent, terwijl haar mannelijke collega enorm in de problemen komt. Een onschuldige satire op de onderwereld met een aantal oppervlakkige personages. Na in de jaren 1960-70 het komische genre van de Franse film vernieuwd te hebben (LES TONTONS FLINGUEURS) is Lautner op zijn lauweren gaan rusten. We moeten echter wel toegeven dat zijn systeem altijd op de seconde af werkt en dat zijn films nooit saai zijn omdat er geen onderbrekingen in zitten. Scenario van Didier Van Cauwelaert. Camerawerk van Yves Rodallec.

Les cravates léopard

Canada​/​​Frankrijk 1991. Komedie van Jean-Luc Trotignon. Met o.a. Raymond Aquilon, Jean-Marie Bigard, Michel Cremades, Pierre Curzi en Jacques François.

Monsieur Bergaux-Latour(François) is de directeur van een afvalverwerkend bedrijf in Parijs. Hij is van oordeel dat zijn personeel te weinig strijdvaardigheid aan de dag legt en besluit, ten einde hen te motiveren, voor zijn mensen een overlevingsweekend te organiseren. In deze tijd van crisis mag het echter allemaal niet teveel kosten, dus stelt de aangeworven coach voor om de verre jungle in te ruilen voor het maquis op Corsica, waar toch ook dieren huizen, ook al zijn deze tam. Infantiele komedie die ontdaan is van elke vorm van humor. De acteurs hebben blijkbaar een onderlinge wedstrijd afgesloten om te zien wie het slechtste kan acteren. Hopeloos tijdverlies dat zelfs niet goed gemaakt wordt door de kritiek op het gebrek aan contact tussen directie en arbeiders. Lullig scenario van Christian Dob en Trotignon. Fotografie van Jacques Audrain.

Espionne et tais-toi: Fantasmagoria

Frankrijk 1991. Misdaad van Claude Boissol. Met o.a. Grâce de Capitani, Charles Denner, Sophie Grimaldi en Jacques François.

Derde deel van de serie [KL]Espionne et tais-toi[KLE]. Hier onderzoekt de charmante spionne (Capitani) het geval van een man die in Portugal door een auto is aangereden. Uiteraard raadt een kind van acht jaar al dat het in werkelijkheid niet om een ongeluk gaat. Met dat uitgangspunt de gebruikelijke, al duizend maal eerder vertoonde verwikkelingen. Gelukkig wint het komische aspect het van de rest, en de hoofdrolspeelster is inderdaad op een nogal pikante manier heel charmant (sic). Met enige goede wil :

Des cadavres à la pelle

Frankrijk 1991. Thriller van Eric Le Hung. Met o.a. Albert Minski, Philippe Khorsand, Hélène Duc, Patrick Serraf en Noëlle Kervoas.

Drie mannen runnen een nogal obscure King Club, waarvan de eigenares de verschrikkelijke tante van een van hen is. In feite zijn de drie vrienden tamelijke sympathieke kleine criminelen en houden ze zich alleen bezig met kleine zaakjes waarmee ze niemand kwaad doen. Alles verandert wanneer hun exacte tegenpool, een echte peetvader van de mafia, in de King Club door rasechte huurmoordenaars een aanslag laat uitvoeren op een van zijn jonge luitenanten, die er met zijn eigen dochter vandoor is gegaan. Daar moeten lijken van komen, maar het hele verhaal wordt met veel zwarte humor op de toon van een klucht behandeld. De naar het tv-scherm afgezakte regisseur zonder faam of temperament heeft zich geheel en al in dienst van het scenario en de nogal grappige dialogen van Albert Minski gesteld en de acteurs passen qua types prima in de kluchtige context van het geheel. Tamelijk

Week-end surprise

Frankrijk 1990. Komedie van Jacques Besnard. Met o.a. Catherine Rich, Amélie Pick, Pierre Tornade en Jacques François.

Hoe een toeristisch weekend in Frankrijk door te brengen? De werknemers van een reisbureau, die voor drie belangrijke buitenlandse `tour-operators` in dit land tochten verzorgen, constateren dat ze de kredietkaarten, geld, identiteitspapieren etc. kwijt zijn. Wat nu? Dat overkomt Nathalie (Rich) en Julien (Ceccaldi), die zijn vader te hulp roept. Een lompe klucht zonder verrassingen, maar soms raak. Op voorwaarde niet kieskeurig te zijn:

Par la bande

Frankrijk 1990. Misdaad van François Dupont-Midy. Met o.a. Jacques Morel, Jacques Serres, Evelyne Dandry, Jean-Pierre Darras en Jacques François.

Een gevangene, die zich op het dak van de landelijke strafgevangenis bevindt, maakt luidkeels zijn onschuld kenbaar en dreigt zelfmoord te plegen als zijn dossier niet opnieuw geopend wordt. Dat is het uitgangspunt van het onderzoek dat Julien Fontanes (Morel) moet gaan uitvoeren. Een langzaam voorthobbelende en weinig soepel gemonteerde film, die een langdradig verhaal vertelt, dat toch een zekere humor bevat. Het resultaat is een televisiefilm met twee kanten, gemaakt door een (middelmatig getalenteerde) afvallige van het witte doek.

N'écoutez pas, mesdames!

Frankrijk 1990. Komedie van Pierre Badel. Met o.a. Pierre Dux, Micheline Boudet, Jacques François, Micheline Dax en Jacques Legras.

Naar het stuk van Sacha Guitry, ofwel het eeuwig terugkerende thema van het overspel, van een zeldzame onbeschaamde en cynische benadering voorzien. Anders gezegd de pure en simpele lichtzinnigheid zelve. Ondanks de veranderde denk- en handelwijze sinds de creatie, is het verhaal niet verouderd. Verder doen er acteurs mee, die geknipt zijn voor hun rol, maar helaas werd bij de tv-opname weer eens zo'n blijkbaar loodzware camera gehanteerd. Toch is het vakmanschap van Guitry van dien aard, dat het geheel functioneert met de precisie van een uurwerk.

Le gorille compte ses abattis

Frankrijk 1990. Misdaad van Jean Delannoy. Met o.a. Karim Allaoui, François Perrier, Michel Creton, Rufus en Valérie Mairesse.

Een bewerking van de roman van Antoine Dominique over een van de heldendaden van zijn `stille`. Voorzien van treffende dialogen van Roger Boussinot, maar helaas van een stijve regie van de 82- jarige cineast. Dit verhaal over een skelettenfabriek voor de collegezaal, die `losse stukken`, rechtsstreeks afkomstig uit de kelders van een medische faculteit gebruikt, grenst aan het gruwelijke, hoewel steeds geneutraliseerd door de zwarte humor. Niet `Gorilla` (Allaoui), maar Rufus steelt de show.

Gaston Lapouge

Frankrijk 1990. Misdaad van Franck Apprédéris. Met o.a. Jacques Villeret, Eddy Mitchell, Evelyne Dress en Jacques François.

Nadat hij uit de gevangenis is ontslagen, wordt de hoofdpersoon Lapouge opgevangen door de familie van een gangsterbaas. Hoewel hij veroordeeld werd voor het plunderen van de kas van de bank waar hij werkte, heeft onze antiheld niets van een gangster. Een nogal alledaags scenario, dus. Na één zo goed als waardeloze speelfilm te hebben gemaakt, heeft de regisseur zijn gebrek aan talent in deze televisiefilm uitgekuurd. Maar ere wie ere toekomt, hij werd daarbij geholpen door Villeret, die totaal uit de toon valt als gangster.

Esprit de suite

Frankrijk 1990. Komedie van Jean Hennin. Met o.a. Françoise Brion, Jacques François en Denise Grey.

Een scenario gebaseerd op het zeer afgezaagde thema van de echtgenoot die niet meer van zijn tirannieke vrouw houdt, en de voorkeur geeft aan de jonge stagiaire op het advokatenkantoor, waar hij werkt. Een heel mager thema, veel clichématig gekwebbel en geen enkele regievondst. De kijker waant zich in het theater. En dat sleept zich gedurende bijna twee uur voort!

Entre collègues

Frankrijk 1990. Komedie van Jacques Besnard. Met o.a. Daniel Ceccaldi, Catherine Rich, Sissy Hofferer, Sigmar Solbach en Catherine Alric.

Een intrigestuk, waarin sprake is van een nieuwe chauffeur in dienst van een, nog voor hij is begonnen, 'door een ongeval' overleden barones, haar gecompliceerde erfenis en de geestesverschijning van de vroegere chauffeur, die hem vertelt dat de remmen van de wagen door sabotage waren vernield. Deze wat vergezochte misdaadfantasie, waarvan er al zoveel in de bioscoop te zien zijn geweest, hoeft niet serieus genomen te worden. Deze klunzige regisseur kampt met een zeker gebrek aan inspiratie. Met de bekende gezichten van het genre.

Une folie

Frankrijk 1989. Komedie van Jean-Loup Hubert. Met o.a. Jacques François, Anna Brucnal, Jean-Pierre Moulin, Marie-Anne Chazel en Claire Nadeau.

bewerking Een bewerking van de komedie van Sacha Guitry, waarin de psychiatrie op de korrel wordt genomen. Een amusant stuivertje wisselen van getikte personages maar een eenvoudige registratie van het stuk, zonder dat van bizondere filmische kwaliteiten sprake is. Yves-Andr [KA1]e Hubert (LE GRAND CHEMIN) beschouwde dit duidelijk als een televisie-opdrachtje tussendoor. En dan nog heeft hij het handig aangepakt.

Palace

Frankrijk 1989. Komedie van Jean-Michel Ribes. Met o.a. Pierre Arditi, Michel Blanc, Jean Carmet, Darry Cowl en Eva Darlan.

Dit gedrocht bestaat uit een aantal scenes waartussen de titel het enige verband vormt, aangezien ze zich in een etablissement met een aantal zeer gevarieerde en vooral seksueel provocerende attracties afspelen. De totale afwezigheid van een scenario kan niet goedgemaakt worden door de acteurs, die te goed zijn voor deze logge en vulgaire komedie. De auteur komt uit de wereld van het toneel of, om precies te zijn, het kleinkunsttheater, maar niets van wat hij op het witte doek of de TV geproduceerd heeft voegt ook maar iets aan zijn toneelwerk, dat hem terecht beroemd gemaakt heeft, toe. Daar komt dan nog eens de verschrikkelijk vlakke regie bij, waardoor de film meer weg heeft van een soort revue, waarin iedereen drie korte optredens doet om vervolgens weer te verdwijnen. Meer verbijsterend dan

Mes meilleurs copains

Frankrijk 1989. Komedie van Jean-Marie Poiré. Met o.a. Gérard Lanvin, Christian Clavier, Jean-Pierre Bacri, Louise Portal en Philippe Khorsand.

Terugblikfilm van en met veertigers waarin liefdevol wordt gemijmerd over verkwanselde idealen en principes. Centraal staan vijf Franse mannen van de generatie '68 die weer bij elkaar komen naar aanleiding van het bezoek uit Canada van hun oude vriendin en muze Bernadette. In de jaren 60 vormden ze een bandje maar de heren verzandden liederlijk in oeverloze protestpop terwijl zij solo beroemd werd. Een pretentieloos blijspel waarin filmmaker en co-scenarist Poiré soepel schakelt tussen verschillende sferen (van honingzoet tot azijnzuur) en tijden (jaren 60 tot en met de jaren 80).

L'invité surprise

Frankrijk 1989. Georges Lautner. Met o.a. Victor Lanoux, Eric Blanc, Jean Carmet, Michel Galabru en Jacques François.

Een vage en verwarde spionagegeschiedenis, waarin de opgejaagde anti-held een jonge, zwarte Parijzenaar is. Lautner is datgene wat voor een scenario moet doorgaan niet meester. Zijn bedoeling was in de eerste plaats een satire op de media te maken, die de mist ingaat vanwege een gebrek aan scherpzinnigheid en inspiratie. Het gaat er in deze parodie allemaal veel te bot aan toe, terwijl Blanc in de hoofdrol zijn zaakjes niet in orde heeft en zich eigenlijk alleen maar aanstelt. Het trio Galabru- Carmet-Lanoux tracht nog wat van de regie te maken. Scenario van Didier Van Cauwelaert en Georges Lautner. Camerawerk van Yves Rodallec.

Espionne et tais-toi: On se fait la malle

Frankrijk 1989. Komedie van Claude Boissol. Met o.a. Grâce de Capitani, Charles Denner, Sophie Grimaldi, Christian Barbier en Clément Michu.

Pilot voor de serie. De titel geeft in grote lijnen al aan om welke stijl het gaat. Of hoe een leuke inbreekster door een agent van de geheime dienst wordt ingehuurd, zonder nu precies te weten voor welke opdracht. Vanaf dan vallen door haar grillige en verwarrende handelwijze de lijken bij bosjes, dit alles vanuit komische gezichtshoek. Nette en, zoals altijd bij Boissol, onpersoonlijke regie maar de situaties en de dialogen zijn heel aaardig.

La vie dissolue de Gérard Floque

Frankrijk 1987. Komedie van Georges Lautner. Met o.a. Roland Giraud, Marie-Anne Chazel, Clémentine Célarie, Jacqueline Maillan en Jacques François.

De propvolle week van een reclame-ontwerper, gezien door de zéér kortzichtige blik van Lautner: de reclame, de tv- presentator, dealende middelbare scholiere, punktrio, lesbisch duo, afgestompte smerissen, dialogen in de stijl van Aap-Noot- Mies, etc. Van een zeldzame stompzinnigheid en een belediging voor de Franse film. Scenario van Jean-Jacques Tarbes en Christian Watton.

Espionne et tais-toi: La métaphysique de l'oeuf

Frankrijk 1987. Komedie van Claude Boissol. Met o.a. Grâce de Capitani, Jean-François Balmer, Sophie Grimaldi, Charles Denner en Jacques François.

Van de meer dan wisselvallige serie uit de titel. Agn[KA2]es (Capitani) volgt een dieet op basis van... hardgekookte eieren. Om haar voor de gek te houden schrijft Malone (Balmer) een paar humoristische (en goedkope) geintjes, die helaas de aandacht trekken van een stel internationale terroristen. Het scenario is niet veel waard en wordt minstens even banaal in beeld gebracht door de dienstdoende filmdraaier van deze serie. Bovendien speelt Grimaldi als een hardgekookt ei.

Twist again à Moscou

Joegoslavië​/​​Frankrijk 1986. Komedie van Jean-Marie Poiré. Met o.a. Philippe Noiret, Christian Clavier, Martin Lamotte, Marina Vlady en Bernard Blier.

Yoeri en de familie van zijn verloofde worden achtervolgd door de politie. Hij vindt tenslotte onderdak bij zijn zwager, die directeur is van een groot hotel in Moskou. Helaas krijgt deze op dat moment controle van de altijd ijverige regering en bovendien nog bezoek van de KGB. Wat er verder gebeurt is makkelijk te raden: deze platvloerse anti-communistische film is van dezelfde regisseur als het vreselijke PAPY FAIT DE LA RÉSISTANCE. Toch zitten er nog wel een paar leuke momenten in deze domme film die opgenomen werd, let wel, in de Savoye en voormalig Joegoslavië. Scenario van regisseur Poiré, Christian Clavier en Martin Lamotte. Camerawerk van Pascal Lebègue.

Sauve-toi Lola

Canada​/​​Frankrijk 1986. Drama van Michel Drach. Met o.a. Carole Laure, Sami Frey, Jeanne Moreau, Dominique Labourier en Robert Charlebois.

Een serieus onderwerp want het gaat om het van dag tot dag bijgehouden verslag van een behandeling die acht vrouwen in het ziekenhuis tegen kanker krijgen: sommigen sterven, anderen niet. Een moeilijk onderwerp dat Drach correct heeft aangepakt, ook al vallen enkele tussengevoegde komische momenten - zonder twijfel om de sfeer wat minder sinister te laten zijn - teveel uit de toon, met betrekking tot waar het om gaat in de film. Deze scènes lijken duidelijk achteraf toegevoegd terwijl het spel eerder wat wisselvallig van kwaliteit is. Het totaal komt niettemin sympathiek over.

Maigret voyage

Frankrijk 1986. Misdaad van Jean-Paul Carrère en Jean-Paul Carrere. Met o.a. Jean Richard, Jacques François, Katia Tchenko en Ivan Desney.

In haar luxueuze hotelsuite in Parijs neemt gravin Palmieri een enorme dosis Gardenal in. Prima (om het zo maar eens te zeggen) maar waarom waarschuwt ze dan meteen een piccolo zodat deze een dokter kan halen? Dat wil commissaris Maigret ook weten. Correcte en strakke regie. Goed acteerwerk. Van de produktieve serie [KL]Les enqu[KA4]etes du commissaire Maigret[KLE], die Richard (Maigret) zo populair maakte.

Liberté, Egalité, Choucroute

Duitsland​/​​Frankrijk​/​​Italië 1985. Jean Yanne. Met o.a. Jean Poiret, Ursula Andress, Michel Serrault, Jean Yanne en Daniel Prévost.

Onder het mom van een historische fabel (de kalief van Bagdad en zijn vizier brengen een bezoek aan Parijs in 1789 om guillotines te kopen!) heeft Jean Yanne een scherpe satire gemaakt op het socialistische bewind van Mitterand. De socialisten, de immigranten en de buitenlanders worden allen afgekraakt, en dat nog wel door een cineast die niets meer te maken wil hebben met kortzichtigheid, die demagogisch is en zowel in het goed als in het kwade gelooft. Gezien tegen de huidige Franse achtergrond is de maker wel moedig geweest, maar het geheel is grof, niet bepaald komisch, middelmatig gefilmd en meer in de trant van cabaret.

La tête dans le sac

Frankrijk 1984. Gérard Lauzier. Met o.a. Guy Marchand, Marisa Berenson, Fanny Bastien, Patrick Bruel en Agnès Garreau.

De dynamische, gezonde vijftigjarige zakenman Romain, is tot nog toe succesvol geweest maar gaat door een hel waarin cynische en berekenende vrouwen, een homoseksueel en een boef een rol spelen. Wanneer hij schoon schip maakt, raakt hij verzeild in het net van een avonturierster die op het goede tijdstip wacht. Lauziers eigen stripverhaal, dus sarcastisch, wreed en spannend, maar even haatdragend als menslievend jegens vrouwen. Geforceerd en pathetisch. De intrige is wat meer solide en dat zal wel het resultaat zijn van de medewerking van Molinaro, de co-bewerker en een vakman.

L'Africain

Frankrijk 1983. Avonturenfilm van Philippe de Broca. Met o.a. Philippe Noiret, Catherine Deneuve, Jean-François Balmer en Jacques François.

Philippe Noiret en Catherine Deneuve spelen water en vuur als gescheiden echtelieden die hun wederzijdse irritatie én liefde zien opborrelen in de binnenlanden van Afrika. Deneuve's blonde personage zoekt naar nieuwe bestemmingen voor haar reisorganisatie en Noiret speelt de bevlogen natuurbeschermer die niets moet hebben van toeristen. De aanwezigheid van kwaadwillige ivoorstropers schept een band, zeker nadat Deneuve door de wilddieven wordt ontvoerd. Regisseur De Broca trakteerde het publiek op een vermakelijk niemendalletje met fris acteerwerk en prachtige natuurplaatjes.

Le gendarme et les gendarmettes

Frankrijk 1982. Komedie van Jean Girault en Tony Aboyantz. Met o.a. Louis de Funès, Michel Galabru, Maurice Risch, Claude Gensac en Catherine Serre.

De intrede der agentes in de gendarmerie van Saint-Tropez zorgt voor opwinding onder de manschappen. Vervolgens worden kokette Christine, Jo, Marianne en Isabelle pardoes één voor één ontvoerd. Waarop Ludovic Cruchot en Co., teneinde hun protégées te bevrijden, tegenover een staatsgevaarlijke crimineel komen te staan. Tijdens de opnamen van dit graptechnisch nalatige, maar toch weer lucratieve slotdeel in de succesreeks overleed regisseur Girault; assistent Aboyantz voltooide de film. Het was eveneens De Funès' zwanenzang: de driftkikkerende grimassenmeester stierf op 27 januari 1983, amper vier maanden na de Parijse première.

Le cadeau

Italië​/​​Frankrijk 1982. Komedie van Michel Lang. Met o.a. Pierre Mondy, Claudia Cardinale, Clio Goldsmith, Jacques François en Henri Guybet.

Overwerkte bankemploy[KA1]e Mondy gaat met vervroegd pensioen en krijgt van collega`s voor zijn vakantie een call-girl (Goldsmith) aangeboden als afscheidscadeau. Hiervan niet op de hoogte, gelooft hij dat ze echt op hem valt. Verkwikt door zijn avontuur gebruikt hij zijn nieuw-ontdekte veroveraarskwaliteiten om zijn huwelijk nieuw leven in te blazen. Deze redelijk onderhoudende boulevardkomedie wordt topzwaar gemaakt door een overvloed van uitermate flauwe nevenintriges. Mondy doet zijn rol in de wat scherper uitgevallen TÉLÉPHONE ROSE dunnetjes over; Cardinale als zijn echtgenote staat voor te grote gedeelten buiten spel, maar ze redt elke scène waarin ze voorkomt. Michel Lang bewerkte een toneelstuk van Vaime en Terzoli tot scenario. Daniel Gaudry deed het camerawerk.

Le Père Noël est une ordure

Frankrijk 1982. Komedie van Jean-Marie Poiré. Met o.a. Thierry Lhermitte, Anémone, Marie-Anne Chazel, Gérard Jugnot en Christian Clavier.

Bewerking door acht scenarioschrijvers van het gelijknamige stuk van de Splendid-groep. Het onderwerp van dit waanzinnige stuk, een dronken, diefachtige en humeurige Kerstman die een zeer turbulente avond doorbrengt, is volkomen onbelangrijk. Er zitten geslaagde en minder geslaagde vondsten in, die soms uit boulevardstukken afkomstig lijken te zijn. Met sommige scènes worden heilige huisjes omver geworpen, zoals die waarin een lijk in stukken wordt gesneden en de lichaamsdelen worden verpakt als leuke cadeautjes met strik en die waarin 'handschoenen' worden gebreid voor lepralijders. Een vernieuwende Franse komedie tussen zijn banale soortgenoten en hij vervalt niet in de gebruikelijke schunnigheid, die de zogenaamde 'komische' Franse cinema zo vaak vergalt. En hoewel de humor het niveau van Monty Python niet haalt, is deze toch absurd, zwart, bijtend en vernietigend.

Tête à claques

Frankrijk 1981. Komedie van Francis Perrin. Met o.a. Francis Perrin, Fanny Cottençon, Antoine Bessis, Jacques François en Geneviève Fontanel.

Acteur Perrin is achter de camera vandaan gekropen om zichzelf een hoofdrol van een verstrooide, onhandige liedjesschrijver te geven in deze lachfilm naar de roman [KL]Pas ce soir, ch[KA1]erie[KLE] van Alex Varoux. Perrin is een alleenstaande vader met een zoon van tien (Bessis). Hij bestuurt een taxi om de kost te verdienen, want liedjes en gedichten leveren niets op. Hij wordt door een misverstand gearresteerd en draait voor enige tijd de bak in. In die turbulente periode maakt hij kennis met Cotten[KA1]con, die hem helpt succes te krijgen als hij uit het gevang is. Het resultaat is een niet onaardige film, met een vlakke mise-en-scène maar leuk om te zien en met een tamelijk pikante humor die alles goedmaakt. Alex Varoux bewerkte zijn eigen boek met regisseur Perrin, Alex Varoux en Paul Claudon tot scenario. Didier Tarot deed de fotografie.

Tais-toi quand tu parles

Frankrijk​/​​Italië 1981. Komedie van Philippe Clair. Met o.a. Aldo Maccione, Edwige Fenech, Jacques François, Philippe Nicaud en Clément Harari.

Een mislukkeling die zichzelf in zijn dromen als James Bond ziet, wordt verward met een homoseksueel geheim-agent en op een riskante missie naar Tunesië gestuurd. Een combinatie van de flauwste en platste grollen uit Franse en Italiaanse B-kluchten, vol fantasieloze verwijzingen naar 007-films, waarbij Fenechs imitatie van Ursula Andress de laatste van de weeromstuit een begenadigd actrice doet lijken. De resterende grappen zijn racistisch en homofobisch, maar behalve bedenkelijk óók nooit leuk, hoewel het publiek dat van deze film onverwacht een bioscoopsucces maakte, daar kennelijk anders over dacht. Scenario van de regisseur en Enrico Oldoini.

San Antonio ne pense qu'a ça

Frankrijk 1981. Komedie van Joël Séria. Met o.a. Philippe Gasté, Pierre Doris, Hubert Deschamps, Jacques François en Jean Goupil.

Een onnozele detective- en spionagekomedie waarin commissaris San Antonio de opdracht krijgt om gangster Walter Closet op te sporen. Die is namelijk in het bezit van een bril waarmee men dwars door muren kan kijken, een gadget waar ook op gejaagd wordt door Russische spionnen en een mysterieuze Juffrouw Tenebra. Gooi- en smijtwerk, inclusief zuurkoolgevechten en afzakkende broeken.

Pause café

Frankrijk 1980. Komedie van Serge Leroy. Met o.a. Véronique Jannot, Jacques François, Georges Werler, Corinne Aissy en Frédéric Andréi.

De voor- en tegenspoed van een jonge maatschappelijk werkster die aan haar eerste baan op een middelbare school begint. De leerlingen komen in opstand tegen de rector. Het scenario en de dialogen, beide van Georges Coulonges, zitten degelijk in elkaar. Een tamelijk stijve regie.

On n'est pas des anges...elles non plus

Frankrijk 1980. Komedie van Michel Lang. Met o.a. Sabine Azéma, Pierre Vernier, Georges Beller, Henri Courseaux en Marie-Catherine Conti.

Een melige, langdradige romantische komedie waarin drie vrienden onbezorgd op vrouwenjacht gaan tot ze ontdekken dat het meisje op wie ze alledrie in stilte verliefd zijn op het verlanglijstje staat van een Italiaanse playboy. Voor zover er aan deze intrige al lol te beleven valt, wordt dat grondig ondergraven door het zeurderige moraliserende ondertoontje van het hypocriete geheel. Scenario van Michel Lang.

Celles qu'on a pas eues

Frankrijk 1980. Komedie van Pascal Thomas. Met o.a. Michel Aumont, Michel Galabru, Daniel Ceccaldi, Bernard Menez en Jacques François.

Een episodenfilm waarin zes treinpassagiers zich hun catastrofaal afgelopen ervaringen in de liefde herinneren. Thomas probeert zich na zijn ironisch-intieme observaties van familie-wel-en-wee te vernieuwen met dit gevarieerde zesluik, waarvan de sketches zowel romantiek als fantastische horror en zwarte humor bevatten. De film is niet in elk onderdeel even geslaagd, maar de bruuske wisselingen in toon - er zijn zelfs overgangen van kleur naar zwart-wit - geven de film een eigen karakter, waarbij sommige acteurs detoneren door leukdoenerij.

Siete dias en enero

Spanje​/​​Frankrijk 1979. Drama van Juan Antonio Bardem. Met o.a. Manuel Angel Egea, Madeleine Robinson, Virginia Mataix, Jacques François en Alberto Alonso Lopez.

Na de dood van Franco probeert de erfgenaam van een onder het oude regime tot succes gekomen industrieel, pal te staan voor de rechtse ordehandhaving. Hij besluit met hulp van medestanders het advocatencollectief, dat een geslaagde vervoersstaking heeft begeleid, om zeep te brengen. Het complot mislukt, de leiders worden gedood, maar hun minder opvallende, extreme bondgenoten blijven op hun plaatsen in de magistratuur. Ondanks de actualiteit van het onderwerp en het gebruik van journaalopnamen, doet de film merkwaardig verouderd aan. Hij heeft het schematisme en de emotionele felheid van de beroemde maatschappelijke films van vlak na 1945, die toen uiteraard níét in Spanje gemaakt konden worden. De toeschouwer is inmiddels gewend aan wat afstandelijker bezonkenheid. Het scenario is van regisseur Bardem. Het camerawerk is van Leopoldo Villaseñor. Eastmancolor, Mono.

Rien ne va plus

Frankrijk 1979. Komedie van Jean-Michel Ribes. Met o.a. Jacques Villeret, Roland Blanche, Evelyne Bouix, Patrick Chesnais en Eva Darlan.

Een 12-episodenfilm, met Villeret in de hoofdrol, over de modieuze uitwassen van de samenleving: van ecologie, psycho-analyse, ziekenhuisbureaucratie tot en met alternatief politieoptreden. De schrijver van absurde toneelkomedies maakt zijn regiedebuut met een serie op film gezette moppen, waaraan de clou òf ontbreekt òf onmiddellijk voorspelbaar is. Leuk is het in ieder geval niet. De dikke komiek Villeret heeft talent, maar zijn veelzijdigheid wordt te hoog aangeslagen, zodat de verschillende creaties niet meer worden dan verkleedpartijen.

Le gendarme et les extra-terrestres

Frankrijk 1979. Komedie van Jean Girault. Met o.a. Louis de Funès, Michel Galabru, Maurice Risch, Jean-Pierre Rambal en Guy Grosso.

Waarin getrouw wetsdienaar Ludovic Cruchot tracht om de wereld, of dan tenminste zijn superieuren van de Saint-Tropez-brigade, ervan te overtuigen dat de buitenaardsen zijn geland. Na acht jaar Gendarme-absentie, mede veroorzaakt door De Funès' hartinfarcten, leunt het wrakkig geschreven vijfde deel in de fameuze reeks vrijwel geheel op zijn sterk vermagerde sterkomiek. Drie oudgedienden ontbreken bovendien, daaronder comédienne Claude Gensac (madame Cruchot), en een raadselachtig catastrofale autostunt kostte twee levens. Ondanks dit alles werd de film zo'n kassakraker dat er nog een laatste deel volgde: Le gendarme et les gendarmettes.

Les moyens du bord

Frankrijk 1978. Drama van Bernard Toublanc-Michel. Met o.a. Gabriel Cattand, Catriona MacColl, Olivier Destrez, Diane Stoloian en Denise Grey.

We zijn eind jaren 1930 tijdens de zomervakantie. Historicus Guillaume Le Cormier (Cattand) verblijft met zijn gezin in een groot herenhuis ergens aan de kust van Bretagne. Hij hoopt dat zijn negentienjarige zoon Ronan (Destrez) zal trouwen met Martine (Stoloian), de dochter van de adellijke buurman. Ronan droomt van een heropstanding van het keizerrijk Europa en heeft zich aangesloten bij een rechts-nationalistische organisatie. Guillaume heeft het hier moeilijk mee en vermits hij zijn zoon van zijn ongelijk wil overtuigen drijft hij een wig tussen hen in. Ondertussen maakt hij kennis met Grace (MacColl), de Amerikaanse gaste van Martine's ouders. Tussen hen beiden groeit een idylle. Bijzonder traag melodrama over de leegheid van het bestaan van de aristocratie aan de vooravond van WOII. Er wordt verschrikkelijk veel gepraat en weinig gehandeld. De langdradigheid wordt op de duur haast ondragelijk, met tijd die opgevuld wordt door toeristische standjes als een bezoek aan het huis van Victor Hugo of het eindeloos zeilen op zeeën en meren. Michel Mohrt baseerde het scenario op zijn eigen roman. Voor de fotografie tekende Jean Orjollet. Oorspronkelijk uitgezonden in twee delen.

Je te tiens, tu me tiens par la barbichette

Frankrijk 1978. Musical van Jean Yanne. Met o.a. Jean Yanne, Mimi Coutelier, Micheline Presle, Jean-Pierre Cassel en Michel Duchaussoy.

Een inspecteur en zijn vrouwelijke collega worden aangewezen om de ontvoering van een populaire tv-presentator op te lossen. De tv organiseert een speciaal programma om losgeld van de kijkers te krijgen, maar de opbrengst verdwijnt in de zak van de omroepdirecteur, want de ontvoering was een stunt om de kijkcijfers op te vijzelen. Ondertussen wordt de agente ontdekt als disco-ster. Deze satire op de omroepwereld is best amusant, maar Yanne haalt zoveel overhoop - gastoptredens van David Carradine, Village People en Richie Family - dat hij zelf zijn doelen uit het oog verliest.

Je suis timide, mais je me soigne

Frankrijk 1978. Komedie van Pierre Richard. Met o.a. Pierre Richard, Aldo Maccione, Mimi Coutelier, Jacques François en Jacques Fabbri.

Een verlegen bankbediende ziet een schoonheid in de hal van een sjiek hotel en wordt hopeloos verliefd. Samen met een therapeut die drastische methodes toepast om hem zelfverzekerdheid te bezorgen volgt hij haar naar mondaine vakantieplaatsen en stapelt de ene blunder op de andere. Een achtervolging is de rode draad tussen losse episodes van het ongelijksoortig duo (dat zeer weinig leuk op dreef is) met twee grappige eilandjes in een oceaan van flauwiteiten - een gesaboteerde p[KA1]etanque-wedstrijd en het in de maling nemen van een nietsvermoedende klant in een wegrestaurant (Fabbri). Scenario van Richard, Jean-Jacques Annaud en Alain Godard. Claude Agostini stond achter de camera.

Cause toujours, tu m'intéresses

Frankrijk 1978. Komedie van Edouard Molinaro. Met o.a. Annie Girardot, Jean-Pierre Marielle, Christian Marquand, Nathalie Courval en Jacques François.

Een gescheiden veertiger draait een willekeurig telefoonnummer en krijgt een even eenzame leeftijdgenote aan de lijn. Hun gesprekken worden voortgezet, tot er een afspraak zal komen. De man aarzelt, uit angst niet te beantwoorden aan de verwachtingen, maar zoekt toch contact onder een andere identiteit. Nogal mager en voorspelbaar uitgewerkte komedie wordt gemaakt èn gebroken door het duo Girardot-Marielle dat melancholie en zelfspot goed aangeeft, maar na de zoveelste keer wordt het vervelend. Scenario van Francis Veber. Camerawerk van Gérard Hameline.

122, Rue de provence

Frankrijk 1978. Drama van Christian Gion. Met o.a. Francis Huster, Nicole Calfan, Anicée Alvina, Jacques François en Henri Guybet.

Langdradige bordeelfilm over een luxueus huis van plezier waar in 1943 vooraanstaande Franse politici van hun buitenechtelijk stoeiplezier kwamen genieten. Twee mensen ontmoeten elkaar: hoertje Calfan uit de provincie, die met de eigenaar van het huis is getrouwd, en een liefdeloos bestaan heeft en Huster, die hoog op de maatschappelijke ladder is geklommen. Parijs is bezet door de nazi's. Proper en met de nodige produktiemiddelen gemaakt, maar stomvervelend. Ook bekend als ONE TWO TWO.

La zizanie

Frankrijk 1977. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Louis de Funès, Annie Girardot, Julien Guiomar, Maurice Risch en Jacques François.

De burgemeester van een klein plaatsje is tevens de fabrikant van bestrijdingsmiddelen voor milieuvervuilende stoffen. Een grote opdracht uit Japan noodzaakt hem tot snelle uitbreiding van zijn bedrijf tot in zijn woning en de plantenkas van zijn vrouw. Ze verlaat het huis en stelt haar tegenkandidatuur bij verkiezingen. De rumoerige klucht laat de meeste mogelijkheden van het gegeven liggen en geeft alleen de bekende driftbuien van De Funès alle kansen.

Le jouet

Frankrijk 1976. Komedie van Francis Veber. Met o.a. Pierre Richard, Michel Bouquet, Fabrice Gréco, Suzy Dyson en Michel Aumont.

In zijn regiedebuut serveert Veber de ingrediënten die zijn daaropvolgende komedies tot kassuccessen zullen maken en Pierre Richard de sterstatus bezorgen. Laatstgenoemde bouwt zijn typische rol van aimabele schlemiel uit Le grand blond avec une chaussure noire gewiekst uit. Journalist François Perrin (een naam die Veber vaker voor een personage gebruikt) neemt noodgedwongen een ongemakkelijk baantje op zich: levend speelgoed voor het even verwende als ongelukkige zoontje van de miljardair in wiens zakenimperium Perrin een figurant is. Kleurrijke jaren zeventig-goedgevoelfilm voor het ganse gezin.

Le chat et la souris

Frankrijk 1975. Mysterie van Claude Lelouch. Met o.a. Michèle Morgan, Serge Reggiani, Jean-Pierre Aumont, Philippe Léotard en Valérie Lagrange.

Een miljonair komt onder mysterieuze omstandigheden om het leven. De verdenking van politie-inspecteur valt op de weduwe, hoewel hij tegelijk verliefd op haar wordt. Deze misdaadkomedie heeft zo`n simpel scenario dat Lelouch allerlei doodlopende zijwegen moet inslaan om zijn film op lengte te krijgen (en dan nog komt de ontknoping uit de lucht vallen). Optimale kansen voor onveranderlijk mooie Morgan en Reggiani en een spontane regie maken het resultaat toch hoogst bezienswaardig. Camerawerk van Jean Collomb.

Les aventures de Rabbi Jacob

Italië​/​​Frankrijk 1973. Komedie van Gérard Oury. Met o.a. Louis de Funès, Suzy Delair, Marcel Dalio, Claude Giraud en Renzo Montagnani.

Onderweg naar de bruiloft van zijn dochter krijgt de conservatieve, xenofobe zakenman Victor Pivert een auto-ongeluk en een aanvaring met Palestijnse gewapende strijders, waarna hij om het vege lijf te redden zich als rabbi verkleedt. Twee weken voor de première brak de Yom Kippoer-oorlog uit, wat deze komedie van Louis de Funès, waarin vrijmoedig allerlei beladen politieke onderwerpen aan worden gesneden, plotseling aardig controversieel maakte. Wie daar overheen kan stappen, kan genieten van een ouderwets leuke komedie, met een enorm hoge grapdichtheid.

Les Chinois à Paris

Frankrijk 1973. Komedie van Jean Yanne. Met o.a. Jean Yanne, Michel Serrault, Bernard Blier, Nicole Calfan en Macha Méril.

De Chinezen hebben Europa veroverd. Franse opportunist maakt van situatie gebruik om grootindustrieel van riksja's te worden, maar draagt vervolgens bij aan weer aan de macht helpen van Franse regering en trekt daar weer profijt van. Het bijeenbrengen van al het Chinees horeca-personeel van Parijs levert verrassende massascènes op, maar film is onduidelijk in verhaalsverloop, strekking en doelwit van satire. Geslaagde gags naast flauwe, grove en racistische grappen. Bij première dreigend politiek schandaal is film echter niet waard.

Décembre

Algerije​/​​Frankrijk 1973. Oorlogsfilm van Mohammed Lakhar-Hamina. Met o.a. Michel Auclair, Geneviève Page, Ali Kouiret, Jacques François en Julien Guiomar.

Een Franse kolonel probeert een Algerijnse verzetsstrijder in 1960 te laten praten zonder gebruik te maken van de gebruikelijke martelpraktijken, waar alleen hij gewetensbezwaren over heeft. Hij neemt vijftien gegijzelden (onder wie een idealistisch familielid van de gevangene) en dreigt met het vuurpeleton om zo informatie los te krijgen. Tegen zijn bedoeling in worden ze echter werkelijk gedood. De opzet om het recente Algerijnse verleden geschikt te maken voor de internationale bioscoop verleidt de regisseur tot een misplaatst melodrama en visueel effectbejag die de interessante reconstructie overtuigingskracht ontnemen, zodat slechts enkele indringende authentieke momenten overblijven.

Tout le monde il est beau, tout le monde il est gentil

Italië​/​​Frankrijk 1972. Komedie van Jean Yanne. Met o.a. Jean Yanne, Bernard Blier, Marina Vlady, Michel Serrault en Jacqueline Danno.

Regiedebuut van acteur-agent provocateur Jean Yanne (alias Jean Gouyé; 1933-2003), met de maker zelf als radioreporter die de wanpraktijken van collegae belachelijk maakt. In de hatelijke satire op media en journalistiek zit heel wat venijn dat de maker tijdens zijn eigen tropenjaren bij krant en radio had opgespaard. 'Un vrai film français pas cher', beloofde indertijd de trailer sarcastisch. Inderdaad: met plezier schopt non-conformist Yanne, die graag de botte bijl contra bourgeois gezapigheid hanteerde, tegen meer dan één heilig huisje. Leuke muziek van Michel Magne en een bijrol van Léo Ferré-tekstschrijver Jean-Roger Caussimon als pastoor.

Moi y en a vouloir des sous

Frankrijk 1972. Jean Yanne. Met o.a. Jean Yanne, Bernard Blier, Michel Serrault, Nicole Calfan en Fernand Ledoux.

Een financieel adviseur komt in conflict met zijn werkgever en sluit zich aan bij vakbondsacties, waarbij hij aangeeft hoe het kapitalisme met eigen middelen te bestrijden. Eigen baat neemt hierbij ook weer de overhand. De satire verliest haar doeltreffendheid in een reeks flauwe grappen en acteursnummers.

Eglantine

Frankrijk 1971. Komedie van Jean-Claude Brialy. Met o.a. Valentine Tissier, Claude Dauphin, Odile Versois, Micheline Luccioni en Jacques François.

Het regiedebuut van acteur Brialy is zijn beste film tot nu toe. Een jongetje brengt in 1895 de zomervakantie door in het landhuis van zijn vitale grootmoeder. Een romantische familiekroniek blijft ontspannen aan de goede kant van zoete sentimentaliteit, met een goede rol van de vooroorlogse ster Tissier als oma.

Les Trois mousquetaires

Italië​/​​Frankrijk 1953. Avonturenfilm van André Hunebelle. Met o.a. Georges Marchal, Gino Cervi, Jacques François, Jean Martinelli en Yvonne Sanson.

Deze eerste naoorlogse Europese verfilming van Dumas' beroemde roman mist de vaart van de beste versies, maar blijft een romantisch spektakel, met verve en soms met humor geacteerd.

Fate largo ai moschettieri

Italië​/​​Frankrijk 1953. Avonturenfilm van André Hunebelle. Met o.a. Jacques François, Gino Cervi en Georges Marchal.

Deze eerste naoorlogse Europese verfilming van Dumas' beroemde roman mist de vaart van de beste versies, maar blijft een romantisch spektakel, met verve en soms met humor geacteerd.

Maître après Dieu

Frankrijk 1950. Drama van Louis Daquin. Met o.a. Pierre Brasseur, Jacques François, Loleh Bellon, Jean-Pierre Grenier en Jean Mercure.

Een kapitein van een vrachtschip zal tegen betaling 150 joden van Hamburg naar Alexandrië vervoeren, maar beseft geleidelijk aan welk lot de joden in Duitsland te wachten staat. Als de autoriteiten in Alexandrië weigeren de joden binnen te laten, vaart hij verder op zoek naar een land waar ze wel welkom zijn. Het toneelstuk van Jan de Hartog kreeg een minder eigen filmvorm dan gezien de mogelijkheden van de stof en het talent van de regisseur verwacht kon worden, maar Brasseur maakt de ontwikkeling van onverschillig winstbejag naar echte betrokkenheid overtuigend waar.

Edouard et Caroline

Frankrijk 1950. Komedie van Jacques Becker. Met o.a. Anne Vernon, Daniel Gélin, Jacques François, Elina Labourdette en Jean Galland.

Een getrouwde, werkeloze musicus moet bij cultuursnobs een huisconcert geven dat belangrijk kan zijn voor zijn carrière. Zenuwen over avondkleding leiden tot ruzie met zijn vrouw en zelfs een echtscheiding is niet van de lucht. Opnieuw is een uiterst simpel verhaal voor Becker niet meer dan aanleiding voor een innige observatie van het huwelijk en een satirische benadering van milieus. De film behoudt zijn charme zonder dat deze gedateerd is.

The Barkleys of Broadway

Verenigde Staten 1949. Komedie van Charles Walters. Met o.a. Fred Astaire, Ginger Rogers, Oscar Levant, Billie Burke en Gale Robbins.

Na tien jaar werden Astaire en Rogers nogmaals als duo opgevoerd voor deze typische MGM-musical, met choreografie van Hermes Pan. Ze vormen een danspaar dat om hun eeuwige ruzies bekend staat. De onvermijdelijke breuk komt uiteindelijk wanneer Rogers een aanlokkelijk voorstel krijgt van een Frans toneelauteur om ernstige rollen te gaan spelen. Het zwakke scenario van Betty Comden en Adolph Green wordt gecompenseerd door een reeks sterke zang- en dansnummers. Toch wordt de speelsheid van de vroegere RKO-producties met Astaire en Rogers niet geëvenaard. Songs van Ira Gershwin en Harry Warren. Oorspronkelijk was de vrouwelijke rol bedoeld voor Judy Garland, die echter door ziekte moest afhaken. Fotografie van Harry Stradling, die er een Oscarnominatie aan overhield.

Une grande fille toute simple

Frankrijk 1948. Komedie van Jacques Manuel. Met o.a. Madeleine Sologne, Gabrielle Dorziat, Andrée Clément, Lucienne Bogaert en Nicole Jonesco.

Een ironische titel want de zogenaamde `grote, zeer bescheiden dochter` gedraagt zich vooral onvoorspelbaar en gecompliceerd ten opzichte van haar omgeving. De ster is op toernee met de andere leden van het gezelschap, hetgeen een paar kostelijke momenten oplevert. Op het landgoed van haar tante aan de C[KA4]ote d`Azur komt alles op z`n pootjes terecht. Een fatsoenlijke regie (onder begeleiding van Marcel Lherbier) maar de film is vooral de moeite waard vanwege de gloedvolle dialogen van de hand van André Roussin. Een goede vertolking draagt eveneens bij tot het welslagen van deze pretentieloze komedie.

Le Capitaine Fracasse

Frankrijk 1942. Historische film van Abel Gance. Met o.a. Fernand Gravey, Assia Noris, Jean Weber, Maurice Escande en Roland Toutain.

Een berooide jonge baron sluit zich uit liefde voor een actrice aan bij een gezelschap rondtrekkende komedianten en komt in conflict met een rivaal die zijn geliefde laat ontvoeren maar uiteindelijk haar halfbroer blijkt te zijn. Deze vaak verfilmde romantische avonturenroman - van Theophile Gautier - kreeg een decoratieve maar weinig dynamische verfilming van pionier Gance, die zijn aandacht vooral richt op het theatermilieu. Het experiment met de dialogen-op-rijm zou hij in latere films herhalen, maar het blijkt hier weinig effectief.

La veuve de l'architecte

. Philippe Monnier. Met o.a. Olivier Sitruk, Jacques François en Michèle Morgan.

Een berooide jonge baron sluit zich uit liefde voor een actrice aan bij een gezelschap rondtrekkende komedianten en komt in conflict met een rivaal die zijn geliefde laat ontvoeren maar uiteindelijk haar halfbroer blijkt te zijn. Deze vaak verfilmde romantische avonturenroman - van Theophile Gautier - kreeg een decoratieve maar weinig dynamische verfilming van pionier Gance, die zijn aandacht vooral richt op het theatermilieu. Het experiment met de dialogen-op-rijm zou hij in latere films herhalen, maar het blijkt hier weinig effectief.