Crimineel in korte broek

Een spectaculaire, gestileerde actiefilm vermomd als jeugdserie, dat is Zeven kleine criminelen. Hij gaat over de twaalfjarige Raffie, die met zijn broertje bij hun oma woont. Ze hebben het niet breed en dreigen zelfs hun huis te worden uitgezet. Als een lening bij de bank wordt geweigerd, vat Raffie een plan op. Hij stelt een team samen om op ingenieuze wijze een bank te overvallen. Een echte heist zoals in Ocean’s Eleven en La casa de papel, maar dan met crossfietsen en korte broeken.

Zeven kleine criminelen is gebaseerd op een Italiaans jeugdboek en doet on-Nederlands aan. De kinderen wonen in een broeierige havenstad met rokende fabriekstorens, dragen kleding uit de jaren zeventig, en de intimiderende bankdirecteur (gespeeld door Theo Maassen) heeft fascistische trekjes. Er wordt flink geknokt en de slechteriken zijn behoorlijk eng. Het zijn allemaal keuzes waar regisseur Rob Lücker zich sterk voor heeft gemaakt.

We spreken elkaar in een Amsterdams café. Het is voorjaarsvakantie, dus de inmiddels veertienjarige hoofdrolspelers Rover van Gennep (Raffie) en Rami Kooti Arab (Wahid) kunnen ook aanschuiven. Ze hebben elkaar een tijdje niet gezien, want de opnames waren in de hete zomer van 2018. ‘Het kwam perfect uit dat het toen zo warm was,’ zegt Lücker. ‘Daardoor ontstond een zinderende sfeer en dorre kleuren. Ik wilde een universum creëren dat niet direct refereerde aan de werkelijkheid. Het moest wel Nederlands aanvoelen, maar niet echt zijn.’

Lücker won een Gouden Kalf voor zijn korte film Das Wad en regisseerde de absurde comedyserie Rundfunk. Tussendoor maakt hij veel commercials. Net als zijn andere werk ziet Zeven kleine criminelen er gestileerd en licht surrealistisch uit. ‘Nederlands drama is vaak rauw-realistisch, maar dat is niet mijn stijl,’ vertelt hij. ‘Ik houd van genrefilms die sterk plotgedreven zijn: James Bond, westerns, klassieke spionagefilms, Franse heist-films. Al die elementen zie je terug in deze serie. Hij heeft ballen, ruigheid, een filmische uitstraling. Dat is als kind ook veel leuker om naar te kijken.’

‘Wahid was lastig te vinden,’ zegt Lücker, ‘omdat zijn personage zich bewust moet zijn van zijn eigen seksualiteit. Dat hebben veel kinderen van elf, twaalf jaar nog niet, die zijn bezig met hutten bouwen en voetballen. We hadden iemand nodig die op zo’n jonge leeftijd al een charmeur kon spelen. Rami deed dat en ik wist direct dat hij de rol moest gaan spelen.’

Rami grijnst. ‘Ik vind het leuk dat er zo veel variatie in de serie zit,’ zegt hij professioneel. ‘Drama, romantiek, humor; daarom spreekt het veel mensen aan. Zeven kinderen die een bank overvallen, ik denk niet dat dat ooit is gebeurd. Het is ook grappig dat iedereen andere eigenschappen heeft. Wahid is de womanizer, Boaz is de vechtersbaas.’ 

Rover is klein voor zijn leeftijd, hij heeft een muts op, nagellak, en een skateboard onder zijn arm. In tegenstelling tot Rami had hij al wel acteerervaring: hij speelde onder meer in de VPRO-serie Eng en in Sam’s kerst. Zijn vader is cameraman en zijn moeder scenarioschrijfster. Acteren kost hem niet veel moeite, vertelt hij. ‘Raffie is stoer, een leider en eigenwijs. Als ik weet wat voor persoon ik moet spelen, gaat het vanzelf. Ik denk niet van: nu ben ik Raffie, nu moet ik dingen zo en zo doen. Dat gaat automatisch.’

De Zeven kleine criminelen waren ook achter de schermen een echt team, vertellen de jonge acteurs. ‘Op de eerste draaidag was ik superzenuwachtig,’ zegt Rami. ‘Er waren zo veel mensen, zo’n grote camera. Alles was nieuw voor me. Het was bijzonder om te zien wat er allemaal komt kijken bij het maken van een serie. Bijna niemand van onze leeftijd maakt dit mee. Je kreeg lekker eten, speciale make-up en kleding. Ik was eigenlijk alleen nog maar in Noord-Holland geweest en nu ging ik ook naar Apeldoorn om te filmen.’

‘Tussen de scènes door waren er mensen die leuke dingen met ons deden en ons voorbereidden op wat we voor de camera moesten doen,’ vertelt Rover. De hoofdrolspeler was het meest op de set van alle crimineeltjes. ‘Toen ik het script las, dacht ik meteen: dit lijkt me heel vet,’ zegt hij. ‘Ik moest ook stunts doen, van een boot springen bijvoorbeeld.’

De verstandhouding met regisseur Lücker was goed, vertelt de acteur. ‘Ik had veel contact met Rob. Andere regisseurs zitten op een stoeltje naar je te kijken, maar Rob kwam vaak met ons praten.’

‘Rob was meer een vriend,’ beaamt Rami. ‘Als ik niet zeker wist of een scène goed ging, dan hoorde ik die leuke lach van Rob en dacht ik: yes, dit heeft goed uitgepakt.’

Rover en Rami hebben de smaak te pakken en willen verder met acteren. Rover ziet comedy wel zitten. ‘Ik heb laatst Anchor Man gezien. Ik weet niet of ik daar grappig genoeg voor ben, maar het is wel heel leuk, en volledig geïmproviseerd. Maar het liefst wil ik muzikant worden, misschien ga ik naar de kleinkunstacademie.’

Rami zou wel in een serie als Mocro Maffia willen spelen. ‘Maar ik weet niet of ik kan leven van acteren, dus ik wil ook mijn school afmaken en een normale baan vinden om op terug te vallen.’

Voor regisseur Lücker is een ‘normale baan’ geen optie meer. ‘Mijn ziel en zaligheid zit in mijn werk. De lat lag hoog voor deze serie en ik was niet snel tevreden. Maar dat is ook mijn taak, zorgen dat het er perfect uitziet en doorzetten om overal het beste uit te halen. Dat is slopend, daar ga je kapot aan. Maar dat zie je aan het resultaat, vind ik. Zeven kleine criminelen heeft sterk acteerwerk en een uitgesproken smoel. We zijn heel secuur geweest op het gebied van casting, uitstraling en kleding. Daardoor zit de serie vol eigenaardige typetjes, maar samen wordt dat iets magisch.’