Robin de Puy is fotograaf. In 2015 rijdt ze op een Harley door Amerika. Onderweg maakt ze foto’s van mensen die ze tegenkomt, onder wie Randy, die ze in Nevada tegen het lijf loopt. Het jongetje wordt deel van haar leven en een veelvoorkomend gezicht in haar foto’s, die op binnen- en buitenlandse tentoonstellingen te zien zijn. Welke kunstwerken inspireren haar tot het maken van haar foto’s? Oftewel, op welke schouders staat Robin de Puy?

#1 The Interview Project

David Lynch

“The Interview Project is een fantastisch documentaireproject. David Lynch is met een kleine crew door Amerika gereisd en heeft onderweg mensen van de straat geplukt en die geïnterviewd. Hij vraagt die mensen van alles en nog wat; hele basic, soms zelfs cliché vragen: wat zijn je dromen? Hoe breng je de week door? Wat is het ergste dat je ooit is overkomen? Hoe lang zijn jullie al samen?

Het zijn korte, fantastische filmpjes. Soms zijn ze wat knullig, soms ontroerend, soms pijnlijk en soms ontzettend grappig. Het bevat dezelfde absurditeit die je terugziet in ‘Twin Peaks’ van David Lynch, maar dit is veel laagdrempeliger en ligt veel dichterbij ons. Het is súper menselijk en heerlijk om je uren in te verliezen.

Wat ik herken in zijn project, is dat veel mensen eenzaam zijn en juist heel graag willen vertellen, willen delen. Zolang je ze maar de ruimte geeft. We zijn zo gauw geneigd om te denken: ‘ah, wat zielig’ of ‘oh, die ziet er anders uit dus hij redt het niet’. David Lynch kijkt en luistert en toont de mens in al zijn/haar waanzinnigheid (op een positieve manier), zonder het mooier of aandoenlijker te maken dan het is.

Om het Interview Project is een hele website gebouwd. Daarop kan je als het ware de hele 20.000 mijl met hem meereizen door Amerika en alle mensen die hij sprak ‘ontmoeten’.”

#2 Gummo

Harmony Korine

“Gummo is een bizarre film, opgebouwd uit losse fragmenten. Er zit wel een verhaal in maar je kunt ook halverwege de film beginnen met kijken en er dan nog in meegetrokken worden. Het jongetje in de film, Solomon, is een super fascinerend kind. Hij doet me een beetje aan Randy denken. Het verschil is dat Solomon een behoorlijk brutaal mannetje is dat kattenkwaad uithaalt, terwijl Randy juist heel lief is en geen vlieg kwaad doet. 

De shots in Gummo zijn geweldig. In mijn lievelingsscene zit Solomon in een heel vies, groen bad, achter hem hangen een paar halve barbies aan de muur. Terwijl zijn moeder zijn haar insopt, eet Solomon spaghetti en drinkt hij melk. Ik zou willen dat ik dat had gemaakt.

In deze film zitten heel veel dingen waarvan je denkt: dit kan niet! Er zit bijvoorbeeld een meisje in met het syndroom van down dat als hoertje wordt ‘verkocht’ aan kinderen die een voor een haar kamer in mogen. Ik vraag me af of je dat nu überhaupt wel op televisie krijgt, maar wat mij betreft: je hebt het over het maken van kunst, je mag je er absoluut ongemakkelijk bij voelen en juíst het feit dat je je er ongemakkelijk bij voelt is interessant. Filmisch en visueel is het geniaal; het roept walging op, maar ook een soort verlekkering omdat je ernaar kunt kijken zonder dat je er zelf aan meedoet.”

#3 Art must be beautiful

Marina Abramović

“Dit filmpje zag ik voordat ik überhaupt iets met kunst deed, voordat ik fotografeerde. Marina borstelt haar haren en terwijl ze dat doet, herhaalt ze als een soort mantra: ‘art must be beautiful, artist must be beautiful’. In haar ene hand heeft ze een borstel en in de andere een kam. Haar fysieke pijn weerspiegelt haar mentale pijn, je ziet en voelt haar worsteling.

Ik weet nog dat ik dit filmpje zag en helemaal niet wist wie zij was. Ik wist überhaupt niet zoveel van kunst af. Dit filmpje raakte mij ontzettend. Ik herkende iets maar ik kon niet zo goed plaatsen wat dat was.

Inmiddels begrijp ik wat ik herkende. Toen ik het voor het eerst zag, was ik puber en vond ik alles ontzettend ingewikkeld en moeilijk. Ik heb zelf een angststoornis en kamp met dwangmatige gedachten. Marina’s worsteling was mij dus niet vreemd, maar ik had (nog) geen vorm gevonden om het te uiten. Wat zij doet in haar werk was voor mij een hele goede les. Het deed mij inzien dat jij jouw struggle, alles wat jij meemaakt, kunt doorgeven. Alles wat ik doe, wie ik ben, dat maakt groot onderdeel uit van mijn werk. In film en fotografie heb ik een vorm gevonden.

Om Marina’s werk te begrijpen kun je overigens niet anders dan zelf ook een grens over stappen. In MoMA stonden bijvoorbeeld twee naakte mensen dicht tegenover elkaar bij de ingang. De enige manier om haar tentoonstelling te zien, was door je tussen deze twee naakte mensen heen te worstelen. Dat was ontzettend intiem. Je weet niet of je ze moet aankijken of niet en of je sorry moet zeggen. En dan heb je het alleen nog maar over het binnenstappen van haar expositie.”

meer?

Interview Marina Abramović

lees het interview

Robin de Puy in Nooit Meer Slapen

luister het gesprek