Hoe ziet onze zoektocht naar nalatenschap en zingeving eruit nu we steeds verder ontkerkelijken?
In calvinistisch Nederland was de dood lang een taboeonderwerp. Op de begraafplaats die al generaties lang door een familie wordt gerund is de dood zo alledaags als het broodje kaas bij de lunch. De secularisatie in Nederland zet door, maar dat betekent niet dat onze zoektocht naar zingeving en spiritualiteit eindigt. Met de as van gestorvenen kunnen nabestaanden vandaag de dag een tatoeage laten zetten. We zijn massaal op zoek naar ‘iets’. Iets dat betekenis geeft aan ons leven, en onze nalatenschap veilig stelt. Dat kan een groots project zijn, een pompeus gebouw in het landschap, maar ook een jong boompje dat geplant wordt in een nieuw aangelegd bos, ter nagedachtenis van een geliefde. En hebben we het niet zo op ietsisme en spiritualiteit, dan kunnen we ons altijd nog massaal overgeven aan de schaatsgekte die winters Nederland in z’n greep houdt. Ook een vorm van religie?