De eerste tien minuten van de Tegenlicht-aflevering ‘Kolonisten van Hebron', die mede geproduceerd werd door Sarphati Media, zijn beklemmend: David, een man van middelbare leeftijd met keppeltje en baard poogt op een berg die uitkijkt op de stad Hebron aan te wijzen waar de graftombe van de aartsvaders ligt. Palestijnse Arabieren maken hem het praten onmogelijk; hij bevindt zich op privé-gebied. Israëlische soldaten komen eraan te pas om de situatie te sussen, maar het lijkt de discussie eerder te voeden.
VPRO Gids #46
Esther Hertog filmde de levens van joodse kolonisten
in Hebron ‘vanuit menselijk perspectief, zonder ze een
platform te bieden’.
De voelbare spanning is exemplarisch voor de problematiek in Hebron, de heilige stad voor joden en moslims die deels onder Palestijnse en deels onder Israëlische autoriteit valt. Naast de 120.000 Palestijnse inwoners zijn er ook zo’n 800 fundamentalistische Joodse nationalisten woonachtig in een gestaag toenemend aantal – naar internationaal recht illegale – nederzettingen verspreid over de stad. Zij zijn ervan overtuigd dat Hebron slechts aan hen toebehoort.
De kolonisten leven naast, maar gesegregeerd van de Arabieren. Jonge, Israëlische militairen beschermen de kolonisten die op hun beurt drankjes en lekkernijen uitdelen aan de soldaten. De afgelopen drie jaar leefde de Nederlands-Israëlische filmmaakster
Esther Hertog (1978) verschillende periodes naast deze kolonisten. Ze at met hen, deed mee aan sabbat, speelde met hun kinderen en liet ze vrijuit over hun dagelijks leven, visie en toekomst praten voor haar camera. Hertog, die van haar twaalfde tot haar vierentwintigste in Haifa heeft gewoond, slaagt erin om niet alleen de spanning en de algehele surreële situatie in Hebron over te brengen, maar ook om de mens achter de kolonist in beeld te brengen. ‘Als visueel antropologe heb ik de extremistische Israëlische kant van de bezetting vanuit een menselijk perspectief willen observeren, zonder de kolonisten een platform te bieden. Het viel mij op dat in de media kolonisten altijd gestereotypeerd of gepolitiseerd worden, terwijl een gezonde discussie begint bij een integer, van binnenuit belicht verhaal.'
'Als het publiek na de uitzending vervolgens vragen stelt als “hoe absurd is dit?” en “wie laat dit allemaal toe?” zal ik dat toejuichen.’
Uit: VPRO Gids #46 2012