Joris Luyendijk wil liever geen journalist genoemd worden, maar zette als antropoloog de journalistiek regelmatig op zijn kop.

Hij schreef columns voor NRC, presenteerde Zomergasten en brak door bij het grote publiek met het boek 'Het zijn net mensen'. Hierin levert hij op geraffineerde wijze kritiek op de manier waarop journalisten over het Midden-Oosten berichtten. Het levert hem kritiek op van collega's, maar ook de prijs 'Journalist van het jaar'. Vier jaar na het uitbrengen van Het zijn net mensen wordt Luyendijk gevraagd om een maand mee te lopen op het Binnenhof. Hierover schrijft hij 'Je hebt het niet van mij maar...' over de dagelijkse politieke beslommeringen in Den Haag.

Vanaf 2011 gaat hij voor The Guardian vanuit een antropologisch perspectief de financiële wereld van de Londense City beschrijven. Hij houdt zijn bevindingen bij op een Banking blog. Door die ervaringen wordt hij op 14 november 2012 uitgenodigd voor een horing in het Engelse parlement over de normen van de banken. Vlak daarna doet hij op 1 januari 2013 verslag in 'Het brein van de bankier' bij VPRO Tegenlicht. Deze ervaringen monden uiteindelijk uit in het boek 'Dit kan niet waar zijn'. Zo heeft hij inmiddels drie boeken geschreven door zich onder te dompelen in een specifieke wereld.

Van Kansas naar Caïro

Joris Luyendijk (Amsterdam, 1971) woonde het grootste deel van zijn jeugd in Hilversum. In 1990 kan hij een jaar in Amerika studeren en belandt hij in Kansas, dat "lekker centraal" leek, maar al gauw erg geïsoleerd blijkt. "Mensen daar zijn al trots als ze op de kaart kunnen aanwijzen dat Europa boven Afrika ligt", schrijft hij op zijn website.

Terug in Nederland begint Luyendijk een studie politocologie, maar eindigt via geschiedenis uiteindelijk bij antropologie. In 1995 studeert hij een jaar in Caïro en doet daar onderzoek naar leeftijdsgenoten. De ervaringen die hij in de gesprekken en omgang met jonge Egyptische mannen opdoet, zijn in veel opzichten voor hem zo bizar dat hij besluit ze op te schrijven. Uiteindelijk publiceert hij ze in zijn eerste boek 'Een goede man slaat soms zijn vrouw' (1998).

'Dit systeem heeft eigenlijk alleen maar verliezers. Bankiers zijn ook verliezers, gewoon de best betaalde verliezers die in ruil voor al dat geld een verschrikkelijk leven hebben, in een verschrikkelijke omgeving. Dus ik denk dat we ze moeten gaan knuffelen.'

Joris Luyendijk over de financiële wereld

Man in het Midden-Oosten

Na de publicatie van zijn eerste boek is Luyendijk van 1998 tot 2003 correspondent in de Arabische wereld voor onder meer de Volkskrant, NRC Handelsblad, het NOS Journaal en het Radio 1 Journaal. In 2001 ontvangt hij het Gouden Pennetje voor zijn berichtgeving vanuit het Midden-Oosten na de aanslagen van 11 september.

Zijn boek 'Een tipje van de sluier' (2001) beschrijft de Islam in het Midden-Oosten en ontvangt veel belangstelling door de aandacht voor de Islam na de aanslag van 9/11 en berichtgeving over Al-Qaida. Het boek wordt niet meer herdrukt, omdat er volgens Luyendijk sinds de publicatie in 2001 'wel heel veel is veranderd'. Over de Islam schrijft hij op zijn website: "Ik heb gemerkt dat de moslim niet bestaat, net zomin als de jood of de christen. Je moet dus niet vragen wat de Islam vindt van de hoofddoek, maar wat deze moslim ervan vindt."

Zomergasten en NRC

In 2006 en 2007 is Luyendijk presentator van VPRO's Zomergasten en later ook bij Wintergasten (2007-2008). Daarna krijgt hij vanaf april 2008 een vaste weblogpagina bij NRC Handelsblad; van september 2009 tot september 2010 schreef hij zowel op het blog als in NRC Magazine een wekelijkse artikelreeks over de elektrische auto en nieuwe journalistiek.