piano

Dit jaar was een prima concoursenjaar. In Amerika was het Van Cliburn Concours, in Brussel het Elisabeth Concours en afgelopen zondag eindigde in Warschau het Chopin Concours. En dat alles in een tijdsbestek van zo’n vijf maanden.

‘Competities zijn voor paarden, niet voor artiesten’ zei componist Béla Bartók. Een quote die ik graag en vaak aanhaal en volmondig beaam. Maar soms is het wel erg lucratief om toch een gooi naar een prijs te wagen: omwille van de bijkomende naamsbekendheid of, omdat de prijs inhoudelijk ongelooflijk waardevol is. En dat is het geval bij een van de oudste kunstprijzen die we kennen: Prix de Rome.

Ik groeide op met de opera’s van Frank Groothof. Hij nam een serie grote opera’s onder zijn creatieve vergrootglas en hertaalde en bewerkte ze naar een Nederlandstalige versie die voor jong en oud te begrijpen was. En dat alles met een goede dosis humor en zelfspot. Ik was verkocht. Zijn bewerking van de Russische opera Boris Godoenov was een extra grote hit bij ons thuis, want mijn oudste broertje heet Boris. En toch waren het niet alleen de herkenning van de naam en ook niet het begrijpelijk gemaakte verhaal alleen die Boris Godoenov tot mijn favoriete opera maakten: het was vooral de muziek van Modest Moessorskgy, met die kale melodielijnen en schitterende invloeden van volksmuziek.