Muziekconcours als WK Atletiek

Dit jaar was een prima jaar. In Amerika was het Van Cliburn Concours, in Brussel het Elisabeth Concours en afgelopen zondag eindigde in Warschau het Chopin Concours. En dat alles in een tijdsbestek van zo’n vijf maanden. Goed te doen, dus.

Ik geef toe: ik zit er altijd naast. Mijn favorieten sneuvelen vaak al in de rondes voorafgaand aan de finale. ‘De gekkies’ halen het meestal niet. Ja, Paul Lewis, voorzitter van de jury bij het Van Cliburn Concours, benadrukte dat "sinceriteit de belangrijkste eigenschap is die hij zoekt bij deelnemers. Hij gaf aan dat het voor hem essentieel is dat pianisten hun eigen stem en interpretatie laten horen, in plaats van louter technische virtuositeit na te streven." Daar ben ik het helemaal mee eens, maar over het algemeen hoor je toch voornamelijk carbon-uitvoeringen. En het gros heeft de klok wel horen luiden, maar zal misschien pas over een lange tijd die gouden klepel vinden. En daar is niets mis mee. Mijn respect gaat uit naar iedereen die het durft: op zo’n podium, voor een wereldwijd publiek dat meekijkt via tv en internet.

Onze Nikolai Meeuwsen was een goede winnaar in Brussel, en daar zijn we blij mee. Eric Lu won in Warschau, maar daar begrijp ik nog steeds niets van. Ook geen ramp.

Toch had ik deze zomer één keer gelijk. Ik zag en hoorde Aristo  Sham uit Hong Kong. Op zijn 29ste nam hij het goud mee naar huis. Strijdtoneel: Van Cliburn Competition, 18e editie in Fort Worth, Texas, VS. Vaak duikt de term topsport op als we het over muziekconcoursen hebben. Dan zou ik de Van Cliburn-wedstrijd graag vergelijken met het WK atletiek.

Aristo Sham had diezelfde “mij-kan-niks-gebeuren”-blik als een Femke Bol. Stoïcijns en onvermurwbaar begon hij aan zijn tienkamp. Hoogtepunten: de 400 meter horden – een indrukwekkende Gaspard de la Nuit van Ravel:

Met een slotsprint in Scarbo; drie gouden pogingen hoogspringen – steeds hoger en hoger in de pianoconcerten van Mozart, Mendelssohn en Brahms; en dan het record op de marathon – Beethovens Hammerklavier Sonate – dat was werkelijk absurd.

Geniet. En huiver.