Overzicht

Hoe kan iemand zo’n zachtaardig lied schrijven voor zo’n bloeddorstig monster? Rodrigo Amarante schreef een bloedmooie song voor de hitserie Narcos.

De opera Carmen viert dit jaar haar 150e verjaardag: in 1875 ging ze in première. Dit meesterwerk is misschien wel actueler dan ooit: Bizet schreef een opera over femicide avant la lettre.

Dit jaar was een prima concoursenjaar. In Amerika was het Van Cliburn Concours, in Brussel het Elisabeth Concours en afgelopen zondag eindigde in Warschau het Chopin Concours. En dat alles in een tijdsbestek van zo’n vijf maanden.

De Nationale Opera opende het seizoen met een herneming van Barrie Kosky’s productie van Tosca uit 2022. Wegens groot succes – dat kon bijna niet anders.
Hoe groter het leed, des te groter de liefde. Er ontvouwde zich op het podium een strak geregisseerde opéra noir in afwisselende decors gemaakt door Rufus Didwiszus: een keuken van de Keukenkampioen, een leeg toneel met enkel een schildersezel, en een gevangenis van steigerbuizen.

‘Competities zijn voor paarden, niet voor artiesten’ zei componist Béla Bartók. Een quote die ik graag en vaak aanhaal en volmondig beaam. Maar soms is het wel erg lucratief om toch een gooi naar een prijs te wagen: omwille van de bijkomende naamsbekendheid of, omdat de prijs inhoudelijk ongelooflijk waardevol is. En dat is het geval bij een van de oudste kunstprijzen die we kennen: Prix de Rome.

In de eerste aflevering van de podcast ‘SoundTrek’, die de redactie van Vrije Geluiden maakt voor NPO Luister, gaan Anne-Maartje Lemereis en Noa Johannes op zoek naar waar John Williams zijn inspiratie voor de muziek van de film Jaws vandaan moet hebben gehaald. Op de NPO Klassiek-vleugel klinken die angstaanjagende twee noten, die wel héél erg lijken op de opening van Antonín Dvořák’s 9e symfonie. En ook de echo’s van Igor Stravinsky’s Le Sacre du Printemps zijn te horen in de muziek van Jaws.

Deze zomer reed ik door de Tabernaswoestijn in Spanje. Wat luister je dan? Ik wilde The Desert Music van Steve Reich draaien tijdens de tocht, maar kon het niet zo snel vinden. Omdat ik zou gaan paardrijden en samen met paard Mika langs plekken wilde struinen waar vroeger spaghettiwesterns met Clint Eastwood werden opgenomen, en waar ook Harrison Ford als Indiana Jones in gevecht ging met een tank, kwam ik ineens op het idee om countrymuziek te gaan draaien.

Hoe fantastisch is het om zo innig verbonden te zijn met een ‘stukje hout’? De eenvoud van de bansuri is volgens de wereldberoemde fluitist Hariprasad Chaurasia uniek. ‘Geen snaren, geen vel, slechts een hol stukje bamboe’. Hij noemde zijn bansuri zelfs goddelijk, want het was het instrument van de Hindoegodheid Krishna, die als herder spelend op zijn bansuri de koeien en ook zijn volgelingen betoverde.

De overweldigende schoonheid van de fjorden, de imposante bergketens die je nietig doen voelen en de eindeloze dagen in de zomers en winterse nachten zonder einde, dat alles hoor je de muziek van Edvard Grieg.

Dit is je kans om kennis te maken met een groot zang talent. Hij zingt kraakhelder, hoog en met een groot inlevingsvermogen. Countertenor Arturo den Hartog komt uit Suriname en timmert al een aantal jaren aan de weg in Nederland. Arturo begon zijn zangcarrière als 8-jarige kerkzanger in Suriname, waar hij zich ook aansloot bij de koorschool van de Sint-Petrus-en-Paulusbasiliek in Paramaribo. In 2017 verhuisde hij naar Nederland en zette zijn zangstudies voort aan het Koninklijk Conservatorium Den Haag

Ik groeide op met de opera’s van Frank Groothof. Hij nam een serie grote opera’s onder zijn creatieve vergrootglas en hertaalde en bewerkte ze naar een Nederlandstalige versie die voor jong en oud te begrijpen was. En dat alles met een goede dosis humor en zelfspot. Ik was verkocht. Zijn bewerking van de Russische opera Boris Godoenov was een extra grote hit bij ons thuis, want mijn oudste broertje heet Boris. En toch waren het niet alleen de herkenning van de naam en ook niet het begrijpelijk gemaakte verhaal alleen die Boris Godoenov tot mijn favoriete opera maakten: het was vooral de muziek van Modest Moessorskgy, met die kale melodielijnen en schitterende invloeden van volksmuziek.

Na de opname van Kristina Vårlid in Amare wist ik het zeker: ik wil ook gitaar spelen! Dat gaat niet meer gebeuren, maar dat geeft niet -de gedachte alleen is goud waard. Ik vroeg me ook af: waarom klinkt ieder stuk op de klassieke gitaar alsof het ter plekke wordt geboren? Waarom zie ik altijd een verliefd iemand onder een robuuste eik zitten -met het instrument op schoot, in alle rust en uit de zon.