Of ze zijn hond mag adopteren als hij doodgaat, vraagt de kapster van Ken (Clarke Peters) hem doodleuk, terwijl ze het beestje een aai geeft. Ken is de enige in de drukke salon die zichtbaar schrikt van de opmerking. Verder lijkt het niemand op te vallen dat de kapster met haar vriendelijke opmerking eigenlijk zegt dat ze zeker weet dat zeventiger Ken waarschijnlijk eerder het loodje zal leggen dan zijn ook niet meer zo jonge hond.
Oud worden kan behoorlijk bruut zijn. Uiteraard vanwege de slopende ziektes, die langzaam ieder greintje menselijkheid wegnemen. Maar ook het feit dat de maatschappij je na een bepaalde leeftijd beetje bij beetje begint uit te wissen is geen pretje, laat de ijzersterke Britse miniserie Truelove zien. ‘Je wordt in steeds kleinere hokjes geplaatst,’ merkt David (Peter Egan) op, een vriend van Ken wiens vrouw dementerend is. Hij bedoelt het zowel letterlijk als figuurlijk. Vanwege zijn vrouws ziekte verruilden ze hun grotere huis voor een kleine bungalow (‘Ik had nooit verwacht dat ik trappen nog eens zou missen,’ zegt hij weemoedig). De dochter van Phil (Lindsay Duncan) moedigt haar aan het huis te verkopen en een kleinere woning te nemen. Dat Phil dit helemaal niet wil, vindt haar dochter ondergeschikt aan het geld dat overblijft om een betere woning voor haar eigen kinderen te kopen. Wat is er nou belangrijker, het levensgeluk van twee zeventigplussers of dat van de kleinkinderen?