Roos gaat digitaal

‘Gatver! Dit zijn de oude koeken!’ roept Bas Hoeflaak (van theatergroep Droog Brood) en hij trekt een vies gezicht. Hoeflaak is, net als Brigitte Kaandorp, gastacteur in een nieuwe reeks van acht afleveringen van Roos en haar mannen. Hij speelt de rijke, licht bekakte sponsor die via een eigen internetkanaal Roos beroemd en zichzelf rijker wil maken. De opnamen vinden plaats op broedplaats De War in Amersfoort. Een prachtige locatie vol verrassingen en uitdagingen in de vorm van containers, attributen en draaideuren. Kortom, een reuzespeeltuin waar het rozekoekentrio van Villa Achterwerk, Roos van der Zande (Raymonde de Kuyper), Willem van Oorschot (Theo Schouwerwou) en Gert-Jan van Rossum (Raymond Thiry) het beste uit de voeten kan.

Snel worden er nieuwe roze koeken gehaald, gaat de spuitbus over het kapsel van Roos en kan de opname onder leiding van regisseur Ben van der Meyden (o.a. Koefnoen, De dokter Corrie show) verder. De scène speelt zich af in een kleine vergaderruimte en het valt op dat bij een tweede take Van Rossum en Van Oorschot van plaats zijn verwisseld. Dat lijkt een vergissing, maar is het niet. Van der Meyden: ‘Door ze andersom te zetten creëer je een prettige chaos. Dan denkt de kijker, hé daar hebben ze niet opgelet. Zo haal de je continuïteit en de beeldtaal onderuit.’
Dat alles met maar één camera wordt opgenomen, heeft niets met budget te maken. ‘Het wordt verschillende keren opgenomen. Acteurs worden meliger en improviseren ook. Daar ga ik in de montage mee kleien. Zo wordt het hoekiger. Frisser, en minder gelikt.’

Dat Roos en haar mannen na tien jaar terugkomt, is eigenlijk te danken aan bakker Abel. Toen hij vorig jaar jubileerde, kwam het trio nog één keer bij elkaar om als aardigheidje een filmpje voor hem te maken. Dat werd op internet honderdduizenden keren bekeken en zeer gewaardeerd. De slapstick bleek de tand des tijds makkelijk te hebben overleefd. En door de adhd-achtige montage was van traagheid, een veel voorkomend euvel bij ‘televisie van toen’, al helemaal geen sprake. Toch gaat het tempo omhoog. Van der Meyden: ‘Het wordt nog sneller. Elke aflevering wordt een rollercoaster.’
En dat wordt de opnamedag voor Hoeflaak vandaag ook.

Al ben ik me bewust van de losse handjes van Roos, tijdens de lunch kan ik het niet nalaten om haar vertolkster te vragen of ze nog steeds hetzelfde mantelpakje draagt als twintig jaar geleden bij de eerste opname. Je bent journalist of niet. De regisseur spitst zijn oren en lijkt even bezorgd, maar gelukkig voor alle partijen is het antwoord positief. ‘Ja hoor, het paste nog,’ zegt Raymonde de Kuyper. Mijn indruk dat het opnametempo zeer hoog ligt, beaamt ze. ‘Meestal is het veel rustiger op een set. Dan is het wachten, denken en weer overleggen. Hier wordt heel veel achter elkaar in elkaar geflanst.’

Gezien de benodigde props (dingen) die voor het middagdeel in de callsheet (draaiboekje) staan vermeld, wordt het na de lunch spannender. Want in dit gezelschap zijn een jeep, afgedankte computers, een hogedrukspuit en een bladblazer levensgevaarlijk materiaal.
De setdresser (‘Hieraan meewerken is echt een jongensdroom’) heeft van tientallen oude computers een berg gebouwd. Die apparaten worden door Roos, die het begrip ‘opschonen’ niet helemaal heeft begrepen, met een hogedrukspuit onder handen genomen. In een regenjas en met rubber laarzen test ze het pistoolvormige apparaat. Dat ziet er direct grappig uit. De regisseur glimlacht. De bedoeling is dat ze tijdens het schoonspuiten door de sponsor in zijn mooie pak op haar schouder wordt getikt. Voordat hij iets kan zeggen krijgt hij de volle laag. Klinkt simpel, maar humor hoort tot de moeilijkste genres op televisie.

‘Drie, twee, één, actie!’ klinkt het even later en monter stapt de sponsor op Roos af. Hij tikt op haar schouder en het effect overtreft alle verwachtingen. Ze zwaait het waterpistool in zijn richting, hij grijpt naar zijn gezicht, een bril valt op de grond, zijn pak wordt nat en hij deinst half vallend achteruit.

Het ziet er levensecht uit en dat is het ook. Want Hoeflaak is gewond. Zijn neus en voorhoofd zijn flink geraakt. Er is echt bloed en dat laat zich niet zo makkelijk stoppen. Na een kwartier stelpen worden de opnamen hervat. Niemand zegt het, maar iedereen weet dat de beste take er al is.
Even later rijden de mannen met hun jeep de electronicaberg in. Daar wordt een flashback-scène opgenomen, waarna Raymond Thiry met de jeep dwars door de electronica verder rijdt tot aan de afrastering van het terrein. Een half uur eerder stonden daar nog auto’s van crewleden. Die hebben ze net op tijd verzet. Tevreden kijkt Thiry over zijn schouder naar het spoor van toetsenborden en laptops achter hem. ‘Dit is heel goed voor je materiaalkennis. Weet je tenminste waar je op moet letten als je een computer koopt.’
Hoeflaak heeft zich inmiddels omgekleed en stapt met pleisters op zijn gezicht in de auto om te vertrekken. ‘Bij Roos en haar mannen is alles altijd op eigen risico,’ roept Schouwerwou hem na.
‘Het staat er goed op,’ zegt Ben van der Meyden tevreden. Nog een paar dagen buiten spelen en hij kan gaan kleien.