Ik heb een televisieserie ontdekt uit 2006, Life on Mars. Politie-inspecteur Sam Tyler krijgt een ongeluk in 2006, raakt buiten bewustzijn en ontwaakt in 1973.

Veel is anders natuurlijk in 1973, niet alleen de gewoontes en de technologie, de hele aankleding verschilt.
Alsof ik de jaren zeventig nog dagelijks mis, kijk ik er ademloos naar en word ik week van de leren jasjes, de bakkebaarden, het psychedelische behang. Als Sam Tyler het groezelige politiebureau binnenstapt, met overal stapels papier, en het staat er ook nog blauw van de rook, lijkt het alsof er een verlangen bij mij wordt vervuld waarvan ik niet wist dat het er was. Niet alleen de auto’s en de kleren hebben andere kleuren, de hele serie heeft een morsige tint. Alsof ook de lucht en het gras in 1973 anders waren.
Ik vermoed dat ze de kleuren hebben aangepast, zodat het lijkt alsof het gefilmd is in de jaren zeventig. We kunnen ons misschien niet exact herinneren hoe de wereld was, maar we hebben de films die we toen zagen, de foto’s die onze herinneringen hebben ingekleurd.

Het verbaast me altijd, dat ongelofelijk weke gevoel als je wordt teruggevoerd naar een wereld zoals je die als kind hebt waargenomen, of het nou leuk was of niet. Als ik ineens de geur terugvind van het ziekenhuis waarin ik als kleuter lag, dan word ik slap van de zoete melancholie, terwijl er niets leuk was aan dat ziekenhuis.
In die serie, die ook een gewone politieserie is waarin misdadigers worden achtervolgd en opgesloten, mysteries opgelost, speelt dat weke gevoel steeds weer op. Want we bekijken de wereld door Sams ogen. Hij loopt in de stad van zijn jeugd, ontmoet zijn ouders toen ze nog jong waren. Als hij in zijn ouderlijk huis staat en alleen is in de gang, grijpt hij de jas van zijn vader, duwt zijn gezicht erin en snuift de geur op.
Sam wil terug naar 2006. Hij krijgt signalen dat hij eigenlijk in coma ligt en zoekt naar manieren om te ontwaken en terug te keren naar het nu. Maar hoe kan hij daar ooit nog thuis zijn? Als hij wakker wordt in de tegenwoordige tijd en die hele wereld van zijn jeugd in een keer kwijt is?

De wereld hoort langzaam te veranderen, en van hoe het was hoor je het meeste te vergeten. Maar wat als je je nog de geur kunt herinneren van de jas van je vader, dertig jaar terug, de stem van je moeder, het behang op je eerste kamer? Vergeten is het probleem niet. Alles onthouden wat is verdwenen, is veel erger.