Chris Rijksen is filmmaker. Hij is onderdeel van het collectief Transketeers, drie trans mannen die media en educatief materiaal maken rond genderdiversiteit en inclusie. Hun projecten reiken van een onafhankelijke documentaire-serie de Trans*tapes, over zes transgender personen in Nederland, tot portretten over LHBT jongeren die geworsteld hebben met depressie en suïcidale gedachten.
Wat is een belangrijk voorbeeld uit de media over lhbtqia+'ers, waarvan je vindt dat mensen het echt moeten zien?
‘Ik moest meteen denken aan de documentaire Paris Is Burning, die gaat over de ballroomscene in New York City. Het is een film over de schoonheid van de feesten en de mensen, in een omgeving vol armoede, drugs, aids en geweld. De documentaire laat zien hoe het er in 1990 aan toe ging. Mensen zeggen tegenwoordig wel eens “Kom op, het is 2022,” omdat ze vinden dat de verandering te langzaam gaat, maar de plek waar we vandaan komen is echt wel heftig. Je kan het je misschien niet voorstellen, maar er was toen niet echt een leven voor queer personen. Mijn oom is bijvoorbeeld een gay man van in de zestig. Het grootste gedeelte van mijn jeugd dacht ik dat hij elk jaar zijn beste vriend meenam naar het kerstdiner. Dat is niet omdat mijn familie iets tegen homo’s heeft, maar omdat er gewoon niet over werd gepraat.’
We dragen de geschiedenis met ons mee, waarin merk je dat terug?
‘Ik merk bijvoorbeeld nu pas dat er verhalen van queer koppels met een vrolijk einde bekend worden. Ik zie nu pas gelukkige lhbtqia+ koppels die samen oud worden. Dit komt deels doordat je het tegenwoordig kunt zien op het internet. Ik zie ook eindelijk queer vrienden die kinderen krijgen. Vroeger was het een gegeven dat je geen kinderen kon krijgen als je lhbtqia+’er bent, nu is dit gelukkig anders.’
Vind je dat de dag van belang is en waarom?
‘IDAHOBIT is tegen fobie en dat is superbelangrijk, want fobie is dodelijk. Tegelijkertijd is deze dag een soort negatieve framing waar ik zelf niet al te lang op kan drijven. Ik haal er geen energie uit. Het maakt mij vooral heel verdrietig en boos. Ik heb veel meer behoefte aan lol, feesten, eren, verbeelden en muziek. Laten zien dat het verdrietig is geweest, maar het wel omzetten in schoonheid. Dat is voor mij heel belangrijk.’