Het gesprek met Woesthoff komt wat stroef op gang. De eerste vragen van Wilfried worden met wedervragen beantwoord. Wat beweegt Dinand om mee te doen aan het programma? Wil hij misschien een bestaand beeld corrigeren?

Er wordt vervolgens opgesomd wat de pers zoal negatief over hem heeft geschreven: over zijn arrogantie, dat hij een pop-rockartiest nadoet maar het niet is, dat hij al twee keer bijna aan een overdosis zou zijn overleden, alleen maar achter de wijven aanging en altijd dronken was. 

Dinand denkt dat de rock & roll daarin een rol speelt en dat er veel wordt geprojecteerd: 'Anouk moet wel een bitch zijn, Dinand moet wel arrogant zijn... anders klopt het niet in hun plaatje.' Hij heeft er geen grote moeite mee.

Woesthoff bevestigt dat hij een periode gestalkt is, maar wil daar niet te diep op ingaan. Hij heeft gekke dingen meegemaakt en wil nu niemand op ideeën brengen. Hij doet er alles aan om zijn werk en privéleven beter gescheiden te houden. Om die reden is hij (deels) op Ibiza gaan wonen.

Heeft hij met het nummer 'Dreamer', dat hij schreef na het overlijden van zijn vrouw Guusje Nederhorst, niet zelf de deur naar zijn priveleven opengezet, vraagt De Jong zich af. 'Die deur stond al vanaf dag nul wagenwijd open,' reageert Woesthoff. Er kwamen veel intieme details naar buiten, waarvan ze zich vaak afvroegen wie die naar buiten brachten.

Het nummer 'Dreamer' was daar een reactie op, een antwoord op alles wat op straat lag. Hij wilde de mooie relatie die ze hadden voor haar ziekte eren en er energie aan toevoegen. 'Het gaan is niet alleen een doven en sterven, het gaan is ook iets wat heel veel brengt en waarvan je zoveel rijker wordt.'

Ze bespreken zijn huidige leven met zijn vriendin en kinderen. Dan vraagt Wilfried naar de geboorte van zijn kinderen. Was hij daarbij? Dinand beschrijft die avond in 2003 waarop hij direct na een groot optreden door zijn manager wordt aangeklampt met de mededeling dat hij nú naar het ziekenhuis moest. Met het optreden nog in de benen en in lichte shock reed hij naar het ziekenhuis om enkele uren later zijn zoon Dean Maddy in zijn armen te houden. 'Dat was een hele weirde ervaring, ook heel rock en roll.'

Toen Guusje al ziek was, dachten ze na over een nanny voor Dean. Dat werd roady Linda, met wie Woesthoff al een goede band had. Zijn grote beroemdheid heeft thuis verder geen betekenis. 'Dean denkt dat alle vaders op tv komen en dat het heel normaal is dat er om handtekeningen wordt gevraagd.'

Tussendoor wordt er een stevig potje gevoetbald, waarbij een deel van het interieur het moet ontgelden en blijkt dat de conditie van Dinand niet optimaal is. Het weerhoudt hem er niet van tot het uiterste te gaan om te winnen. 

'Leuk dat jij On The Road van Jack Kerouac in het Engels leest,' merkt Wilfried op. 'Een boek waar niemand doorheen komt en dat zichzelf heeft overleefd, maar als jij bij de linkse elite wilt horen...'

Woesthoff reflecteert op De Jongs interviewstijl: 'Je bent heel relaxt, volkomen jezelf, en dan ga je ineens op iets in op een niet echt coole, sexy manier... daarmee zet je me weer op afstand.' De Jong knikt en zegt het te begrijpen: 'Dat heb je als je 24 uur met elkaar in een hok zit.'

'De geboorte van mijn eerste kind is echt wel mijn redding geweest,' zegt Dinand: 'Daardoor moest ik door.' Niet alleen het overlijden van Guusje speelde daarin een rol. Hij beschrijft de periode die aan de geboorte vooraf ging als een die gevuld was met tegenslagen en verlies van naasten. Wat er zou zijn gebeurd als Dean er niet was geweest weet hij niet, maar terugkijkend op die periode weet hij wel dat zijn pasgeboren zoon hem op de been hield. 'Door die afhankelijkheid, maar ook door die energie.'

Verlies beschrijft hij als iets dat in je ziel kerft en nooit meer weggaat. 'Zelfs als je de mazzel hebt dat je de zon kunt blijven zien schijnen, dan blijven die kerven wel, maar is ervoor, erna en ertussen nog ruimte voor mooie dingen.'

Na de nachtrust en bij het ontbijt komt een plaatje van zijn vader naar boven. 'Dat stond op een TDK-bandje en heette 'Sweet Inspirations' en het was van de Sweet Inspirations.' Woesthoff begint het te zingen. 

'Hoe komt het dat jouw stem op het podium zo anders klinkt dan nu?' vraagt de Jong zich af. Hij beschrijft het podiumgeluid als groots en vol, terwijl het nu zo puur klinkt. Klopt dat? Volgens Woesthoff komt hij steeds meer tot de kern en is dat het gevolg van een reis die hij aflegt. Dat vertaalt zich niet alleen in zijn stem, maar ook in andere dingen.  

Middenin een anekdote over Babara Streisand klinkt het eindsignaal. Tijd om de spullen in te pakken en te gaan. Vergeet het boek On The Road niet, grapt de Jong. 'Dat ga ik nu zéker lezen,' lacht Woesthoff.