“Iriszorg is een landelijke instelling voor (jong) volwassenen die de grip op hun leven kwijt zijn. Het gaat om mensen met een (dreigende) verslaving en complexe problematiek op gebied van wonen en leven. IrisZorg vangt oa dak en thuisloze mensen op binnen verschillende opvang voorzieningen. De politie gebruikt de code ‘E33’. Deze code staat voor overlast door verwarde of overspannen personen. De stijging van het aantal registraties van incidenten onder de code ‘E33’ wil niet zeggen dat dit enkel gaat over psychiatrische patiënten. De incidenten die onder deze code geregistreerd worden, zijn zeer verschillend van aard. Het wil niet zeggen dat een toename m.b.t. registratie van ‘code E33’ er daadwerkelijk sprake is van een toename van het aantal ‘verwarde personen’ op straat. Nog een conclusie die getrokken lijkt te worden, namelijk dat deze toename te maken heeft met de ambulantisering van de GGZ is ook niet een op een te leggen.
Kortom de oorzaken van de toename van registratie van code E33 en dus van ‘verwarde personen’ is voor ons onvoldoende duidelijk. De term ‘verwarde personen’ vinden wij tevens ‘verwarrend’ en stigmatisering van psychiatrische patiënten in de hand werken. Het is namelijk helemaal niet bekend of de ‘verwarde personen’ waarover gesproken wordt psychiatrische patiënten zijn.
IrisZorg heeft recent een kleine interne steekproef gehouden binnen haar opvang voorzieningen om te kijken of de vraag naar opvang gegroeid is na de ambulantisering van de GGZ. Dit bleek niet zo te zijn. Ook voor deze ambulantisering was de vraag naar opvang groot. Het aantal mensen met psychiatrische problematiek lijkt niet opvallend te zijn toegenomen. Die populatie heeft IrisZorg altijd al opgevangen.
Wat we wel zien, is dat we een groep cliënten in huis hebben waar wij heel moeilijk raad mee weten; dat zijn niet zo zeer per sé patiënten met een psychiatrische ziektebeeld an sich, maar vaak de combinatie van psychiatrie, forse gedragsproblematiek en gebruik van middelen (van alcohol en/of drugs e.d.).
Deze groep cliënten veroorzaken regelmatig overlast zowel binnen de opvang als wel op straat. Door de in onze ogen onwenselijke scheiding tussen de werkvelden maatschappelijke opvang, psychiatrie en verslavingszorg kunnen wij de verslaving wel behandelen. Maar de vaak ernstige psychiatrie moeten wij in samenwerking met ketenpartners behandelen. Deze samenwerking komt vanwege diverse redenen moeilijk van de grond.
Hiernaast hebben we bij heel veel opvangvoorzieningen chronisch ‘overbedden’ staan. Over het algemeen zitten onze opvang voorzieningen overvol. Als we in Nijmegen vol zitten, verwijzen we ze naar het NuNN. Maar zij verwijzen ook mensen naar ons, dus dat gaat wat heen en weer. Eerlijkheidshalve laat IrisZorg weten dat zij niet met honderd procent zekerheid kan zeggen dat er nooit iemand op straat komt te staan. We moeten soms mensen weigeren. Het is uiteraard niet iets dat wij willen, maar het feit blijft dat we soms niet genoeg plaatsen hebben."