Philippe Noiret

Ripoux 3/Part-time cops

Frankrijk 2003. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Chloé Flipo, Thierry Lhermitte, Philippe Noiret en Lorànt Deutsch.

Politieman René krijgt na zijn pensionering met de Chinese maffia te maken als hij tijdens een bezoek aan een Chinees restaurant een miljoen euro in de hand gedrukt krijgt van de eigenaar, wanneer deze wordt overvallen. Om aan de maffia te ontkomen moet hij zelfs de identiteit van een overledene aannemen.

Un honnête commerçant

België/Luxemburg 2002. Misdaad van Philippe Blasband. Met o.a. Benoît Verhaert, Philippe Noiret, Yolande Moreau en Frédéric Bodson.

Politieman René krijgt na zijn pensionering met de Chinese maffia te maken als hij tijdens een bezoek aan een Chinees restaurant een miljoen euro in de hand gedrukt krijgt van de eigenaar, wanneer deze wordt overvallen. Om aan de maffia te ontkomen moet hij zelfs de identiteit van een overledene aannemen.

Le pique-nique de Lulu Kreutz

Frankrijk 2000. Drama van Didier Martiny. Met o.a. Philippe Noiret, Carole Bouquet, Niels Arestrup, Stéphane Audran en Michel Aumont.

Gevierde en wereldberoemde cellist Jascha Steg (Arestrup) geeft een concert in Evian-les-Bains aan het Meer van Gen[KA2]eve. Voor de gelegenheid heeft hij zijn ouders, Joseph (Noiret) en Olga (Magre), uitgenodigd. Zijn vader en moeder verheugen zich op een ontmoeting met hun oude vriendin Lulu Kreutz (Audran). Jascha ontmoet ondertussen Anna (Bouquet), violiste in het orkest dat hem begeleidt en minnares van weleer. Anna is inmiddels getrouwd met Primo Ghirardi (Leysen). Jascha die depressief is, hoopt evenwel op een hernieuwde intieme band met Anna. Dan nodigt Lulu hen uit voor de picknick uit de titel. Ondanks de sterbezetting krijgt de kijker geen voeling met de personages en heeft hij geen boodschap aan de onbelangrijke problemen van de betere klasse. Het pseudo-intellectuele scenario van Yasmina Reza die niet zonder talent is, en regisseur Martiny bevat verschrikkelijk veel dialoog en is sporadisch spiritueel, zodat de verveling algauw toeslaat. Het camerawerk van François Catonné is heel fraai en hij heeft de omgeving vastgelegd met mooie beelden, maar dit compenseert niet voldoende. Je kunt veel beter een goed toneelstuk in de schouwburg gaan bekijken.

Soleil

Italië/Frankrijk/Duitsland 1997. Oorlogsfilm van Roger Hanin. Met o.a. Sophia Loren, Philippe Noiret, Roger Hanin, Marianne Sägebrecht en Nicolas Olczyk.

Door de fascistische regering van Vichy veranderde er ook heel wat in de Franse departementen overzee. Zo mochten bijv. in Algerije joden geen ambtenaar meer zijn en moesten hun kinderen van school, ondanks het feit dat de Duitse bezetter van een deel van het Franse vasteland nog veraf was. Deze film gaat over de jeugdherinneringen van regisseur Hanin, die van joodse afkomst is en in 1925 in Algerije geboren is. Hanin`s salon-communistische oordeel over Vichy moet men met een korrel zout nemen, al is hij natuurlijk volkomen gerechtigd zijn eigen kijk op de geschiedenis te geven. Meyer Levy (Olczyk) is dertien en heeft drie jongere zussen en een oudere broer. Meyer kan goed leren, zit graag op school, maar wordt er bij het uitbreken van de oorlog vanaf gekinkeld. Hij maakt mee hoe zijn vader (Noiret) zonder werk raakt en naar Parijs gaat, waar hij onder een valse naam bij de post een bescheiden baantje heeft. Zijn moeder Titine (Loren) moet zien rond te komen en het hele gezin te eten geven. Ondertussen groeit Meyer op en wordt volwassen (hij doet zijn eerste liefdeservaring op bij een hoer in de kasba). Meyer geeft veel om zijn moeder en tegen het einde van de film komt zijn vader - gelukkig - terug. Olzcyk speelt zijn rol op een geweldige manier, terwijl Loren met haar geringere rol, een statige en waardige vrouw neerzet. Wellicht is deze in Marokko (Algerije was ten tijde van de productie uitgesloten) gedraaide film hier en daar aan de sentimentele kant, maar is en blijft een boeiend tijdsdocument in de trant van Henri Verneuil's MAYRIG, John Boorman's HOPE AND GLORY of Louis Malle's AU REVOIR LES ENFANTS. Vijfde film van Hanin als regisseur en Christine Gouze-Renal, die de film produceerde is zijn vrouw. Uitstekend camerawerk van Robert Alazraki.

Les Palmes de M. Schutz

Frankrijk 1997. Biografie van Claude Pinoteau. Met o.a. Isabelle Huppert, Philippe Noiret, Charles Berling, Christian Charmetant en Philippe Morier-Genoud.

Parijs rond 1890. Op de [KA1]Ecole de Physique et de Chemie Industrielle verricht Pierre Curie (Berling) onderzoek onder de meest primitieve omstandigheden. Bovendien wordt hij onder druk gezet door zijn directeur Schutz (Noiret), die hoopt door een sensationele ontdekking van Curie de prestigieuze prijs, de Palmes Acad[KA1]emiques, te bemachtigen. Op een koude winterdag krijgen ze een nieuwe assistente, de Poolse Marie Sklodowska (Huppert). Erg welkom is ze aanvankelijk niet, maar in dit povere laboratorium vinden Pierre en Marie elkaar en ontdekken ze samen de elementen polonium en radium alsmede de radioactive intensiteit der stoffen. Een semi-biografische film, erg pretentieus gemaakt, die een moeilijke materie op eenvoudige manier tracht uit te leggen. De acteurs leveren lovenswaardige prestaties en hun romance wordt nogal sterk in de verf gezet. Al met al de moeite waard om te bekijken. Pinoteau bewerkte het succesvolle toneelstuk van Jean-Noël Fenwick samen met de auteur en Richard Dembo tot scenario. De fotografie was in handen van Pierre Lhomme. Dolby Stereo.

Le bossu

Frankrijk/Italië/Duitsland 1997. Historische film van Philippe de Broca. Met o.a. Daniel Auteuil, Fabrice Luchini, Vincent Perez, Marie Gillain en Yann Collette.

Heerlijke Franse swashbuckler, of cape & degen-film, speelt zich begin achttiende eeuw af en vertelt een niet al te stevig verhaal over rivaliserende graven en hertogen. Het plezier zit 'm in fraai geënsceneerde degengevechten, intriges, zwijmelromantiek en mooie locaties. Auteuil, in strakke broek en wijde blouson, is bijzonder charmant als de held die zich ontfermt over een erfgename, een vrolijke baby die uitgroeit tot mooie jongedame. In eigen land genomineerd voor negen Césars, alleen die voor de kostuums van Christian Gasc werd verzilverd.

La vie silencieuse de Marianna Ucria

Portugal/Italië/Frankrijk 1997. Drama van Roberto Faenza. Met o.a. Emmanuelle Laborit, Eva Grieco, Roberto Herlitzka, Philippe Noiret en Laura Morante.

Sicilië, achttiende eeuw. De adellijke, doofstomme Marianne wordt op dertienjarige leeftijd uitgehuwelijkt aan een oude oom. Ze verafschuwt hem maar binnen enkele jaren heeft het stel vier kinderen. Marianna aanvaardt haar lot maar blijft de vrijheid zoeken in de marge van haar benauwende bestaan wat onder andere leidt tot een lieflijke affaire met een bediende en een warme vriendschap met zijn zus. Een prachtig tijdsbeeld met fraai uitgewerkte personages van alle rangen en standen. Regisseur Faenza baseerde zijn werk op de bejubelde roman La lunga vita di Marianna Ucrìa (1990) van Dacia Maraini (in Nederland uitgebracht als Een stille passie).

Le veilleur de nuit

Frankrijk 1996. Romantiek van Philippe de Broca. Met o.a. Philippe Noiret, Sabine Azéma, Eric Métayer, Catherine Arditi en Alexandre Kazan.

Monsieur (Noiret) is oud, een getalenteerd zakenman en vooral schatrijk. Hij heeft een mooie, jonge minnares (Az[KA1]ema), die hij alles schenkt in ruil voor liefde en trouw. Maar Monsieur is zelden thuis en zij verveelt zich stierlijk. Ze organiseert, zonder zijn medeweten, regelmatig feestjes voor haar vrienden om de verveling wat te breken. Dan op een dag wordt de schilder Jean (Métayer) door hun architect naar hun huis gezonden om de salon te schilderen. Ze begint met hem een affaire, maar Monsieur mag dit niet te weten komen, anders is het gedaan met haar rijke leventje. Speelse en pittige filmische bewerking van het bekende satirische toneelstuk van Sacha Guitry, met een schitterende cast, aangevoerd door een Noiret op het hoogtepunt van zijn gerijpt talent. Arditi, als de meid, krijgt enkele zalige momenten. De Broca's adaptatie van het toneelstuk is erg theatraal en wordt slechts af en toe opengetrokken naar de tuin toe, maar met deze acteurs laat je je alles welgevallen. De slotscène is een waar pareltje. Achter de camera werd plaatsgenomen door Jean-Bernard Aurouet.

Fantôme avec chauffeur

Frankrijk 1996. Komedie van Gérard Oury. Met o.a. Philippe Noiret, Gérard Jugnot, Jean-Luc Bideau, Béatrice Agenin en Sophie Desmarets.

Al vijftien jaar werkt Georges (Jugnot) als de toegewijde chauffeur van de steenrijke financier Philippe Bruneau-Tessier (Noiret). Door ongelukkige samenloop van omstandigheden verwisselen ze beiden binnen 24 uur het tijdelijke met het eeuwige. Ook in de 'andere wereld' blijkt er weinig sprake van broederlijkheid of gelijkheid. Voordat ze ten hemel mogen varen, moeten ze als schimmen in het rijk der levenden een en ander binnen twee dagen regelen. Rokkenjager Georges en egoïst Philippe hebben niets met elkaar gemeen, maar ze zullen moeten leren samenwerken om de ware toedracht van hun gewelddadige dood te ontrafelen en Philippe's zoon te beschermen tegen de moordenaar van zijn vader. Vergezochte en niet al te best gelukte zwarte komedie, die vooral de nadruk legt op het klassenverschil tussen de mensen, zelfs na de dood. Noiret was niet in zijn beste doen en Jugnot schmiert op storende wijze. Francis Veber schreef het scenario en het camerawerk is van Robert Fraisse. Dolby Stereo.

Une trop bruyante solitude

Frankrijk 1995. Drama van Vera Caïs. Met o.a. Philippe Noiret, Chantal Neuwirth, Vlastimil Brodský, Agathe De La Fontaine en Jean-Claude Dreyfus.

Hanta (Noiret) is balenperser bij een oud papierhandel, waar men archieven vernietigt en boeken verpulpt. Tussen de literatuur bevinden z.g. meesterwerken, filosofische opstellen, oude prenten, e.d. Zonder het te beseffen is de drukinkt onder de huid gekropen van Hanta en heeft van hem een mens gemaakt die in het rijk van vervlogen schrijvers en hun personages leeft. Zijn wereldje bestaat verder uit de dieren, die hem omgeven en zigeuners die hem oudpapier komen brengen. Zijn baas (Dreyfuss) heeft geen gevoel voor de cultuurvernietiging en zit Hanta als een tiran achterna om productie te maken. Een monotone film, die gedomineerd word door Noiret. Het scenario is van regisseuse Caïs, die de roman van Bohumil Hrabal bewerkte. De fotografie is van Girolanno La Rosa.

Les grands ducs

Frankrijk 1995. Komedie van Patrice Leconte. Met o.a. Jean-Pierre Marielle, Philippe Noiret, Jean Rochefort, Catherine Jacob en Michel Blanc.

Naar hysterie overhellende klucht waarvoor Leconte zijn drie acteerkanonnen wellicht iets te veel de vrije hand liet. Derdeplansacteurs op leeftijd Eddie, Victor en Georges (vertolkt door respectievelijk Rochefort, Noiret en Marielle) gaan gezamenlijk met hetzelfde boulevardstuk op Frankrijk-tournee. Producent Shapiron (Michel Blanc), vrijwel bankroet, tracht heimelijk de onderneming te saboteren zodat hij het verzekeringsgeld kan opstrijken. Eduardo Serra's kleurrijke 'Scope-fotografie en het middels de montage nog opgeschroefde turbotempo verhullen niet dat deze lawaaierige, bijzonder vermoeiende film te zelden leuk is. Met Nederlandse ondertiteling.

Les Milles

Polen/Frankrijk/Duitsland 1995. Oorlogsfilm van Sébastien Grall. Met o.a. Jean-Marie Marielle, Ticky Holgado, Philippe Noiret, Kristin Scott Thomas en François Berléand.

Les Milles is een gehucht tussen Avignon en Marseille, waar in 1940 een oude steenfabriek diende om een select gezelschap van vluchtelingen dat naar Frankrijk gevlucht was vanwege het nazi- regime (sommigen al in 1933) uit Duitsland, Oostenrijk en Tsjechoslowakije als niet-Fransen te interneren omdat er figuren bij zouden kunnen zijn die tot de vijfde colonne zouden kunnen behoren.

Le Roi de Paris

Verenigd Koninkrijk/Frankrijk 1995. Drama van Dominique Maillet. Met o.a. Philippe Noiret, Jacques Roman, Manuel Blanc, Michel Aumont en Paulette Dubost.

Deze film is zoiets als turkish-delight voor toneelliefhebbers en hoofdrol Noiret krijgt de kans te laten zien dat hij voordat hij bij de film terecht kwam, een uitstekend toneelspeler was. Victor Derval (Noiret) is de hoofdrol in het theaterstuk uit de titel dat rond 1930 een hit in Parijs is. Hij is een onmogelijke vent, die lak heeft aan de teksten van zijn auteur Romain Coste (Roman) en constant het dialoog aanpast op zijn stemmingen. Op de laatste avond nadat het stuk voor de laatste keer heeft gedraaid, ontmoet hij na de voorstelling in de mist een jonge Hongaarse, Lisa Lanska, die hij een rolletje bezorgt bij een (vroege) geluidsfilm, waarin hij zelf zit. Kort daarop vraagt hij Lisa zijn priv[KA1]esecretaresse te worden en bij hem in te trekken. Zijn opstandige zoon en would-be schrijver Paul (Blanc) is gelijk weg van haar en zo vergaat het iedereen behalve de verbitterde Coste. Lisa keert ook echter het tij, terwijl Paul verscheurd wordt door een tweestrijd of hij zijn vader zal vermoorden of hem zal toejuichen, en zijn liefde voor de literatuur. Het scenario is van Jacques Fieschi, Jerôme Tonnerre, Bernard Minoret en regisseur Maillet. Het camerawerk is van Bernard Lutic. Voor voornoemde liefhebbers, een heerlijke film.

La fille de d'Artagnan

Frankrijk 1994. Avonturenfilm van Bertrand Tavernier. Met o.a. Sophie Marceau, Sami Frey, Jean-Luc Bideau, Raoul Billerey en Nils Tavernier.

De drie musketiers, de rechtschapen zeventiende-eeuwse helden van auteur Alexandre Dumas, keren terug in deze kleurrijke avonturenfilm. De dochter van de vierde musketier, D'Artagnan (Noiret), is opgegroeid in een klooster maar vindt nu haar roeping aan de zij van de inmiddels wat stramme, maar nog immer goedgemutste heren. De energieke Marceau in de titelrol heeft leuke schermscènes - én een nadrukkelijk uitgelicht decolleté - maar wordt toch een beetje overschaduwd door de veteranen. De muziek van Philippe Sarde werd genomineerd voor een César.

Il postino

Italië/België/Frankrijk 1994. Drama van Michael Radford. Met o.a. Massimo Troisi, Philippe Noiret, Maria Grazia Cucinotta, Linda Moretti en Anna Buonaiuto.

Poëzie is bedoeld om vrouwen te veroveren. Dat is de filosofie van Mario, de postbode op een Italiaans eilandje die iedere dag de post bezorgt bij een zojuist gearriveerde Chileense dichter in ballingschap. De dichter (Noiret) helpt hem, schoorvoetend, bij zijn pogingen het hart te winnen van Beatrice, de plaatselijke schoonheid. Warm poëtisch drama met Troisi als de schuchtere Mario die vol ontzag opkijkt tegen de intellectuele poëet, maar zelf eigenlijk veel slimmer is dan iemand (inclusief hij zelf) ooit heeft beseft. Troisi overleed een dag na de laatste opname en kreeg postuum een Oscarnominatie.

Grosse fatigue

Frankrijk 1994. Komedie van Michel Blanc. Met o.a. Michel Blanc, Carole Bouquet, Philippe Noiret, Josiane Balasko en Roman Polanski.

Beroemd acteur Michel (Blanc) wordt geconfronteerd met allerlei misdaden die hij niet heeft gepleegd. Met vriendin-collega Carole (Bouquet) gaat hij op onderzoek uit en komt erachter dat hij een dubbelganger heeft. Krankjoreme farce dendert met veel kabaal en surrealiteiten door een soms zwartgallig scenario dat sterk herinnert aan de films van Bertrand Blier (co-ouder van het idee). Vooral een cinefielenfeestje, mede door de niet aflatende parade van gastoptredens. Present: Blancs vroegere Théatre du Splendid-confraters, Roman Polanski, Charlotte Gainsbourg, Cannes-filmfestivaldirecteur Gilles Jacob en anderen.

Tango

Frankrijk 1993. Komedie van Patrice Leconte. Met o.a. Philippe Noiret, Richard Bohringer, Thierry Lhermitte, Judith Godrèche en Carole Bouquet.

Stuntvlieger Vincent (Bohringer) wordt, tegen alle verwachting, vrijgesproken voor de moord op zijn vrouw en haar minnaar. Maar een tijd later wordt hij benaderd door de rechter (Noiret): diens neef Paul (Lhermitte) wil van zijn ontrouwe vrouw Miou-Miou) af. Kan Vincent hem niet een handje helpen? Gedrieën gaan ze op pad. Leconte's geestige zwarte komedie over de onmogelijke verhouding tussen mannen en vrouwen is soms cynisch, vaak pikant, steeds intelligent, vol intense vrouwenhaat en lieve tederheid. Prima spel, vooral van Noiret als vrijgezelle ijdeltuit.

Zuppa di pesce

Italië 1992. Drama van Fiorella Infascelli. Met o.a. Philippe Noiret, Chiara Caselli, Macha Méril, Andrea Prodan en Lucrezia Lante Della Rovere.

Isabella (Caselli) is de dochter van een briljante, lichtzinnige regisseur. We volgen haar ontwikkeling van kind tot vrouw. Vader en dochter zijn beiden onachtzame, jaloerse, verstrooide en bemoeizieke karakters. De tv staat nog in de kinderschoenen en vader maakt goedkope films. Het zijn moeilijke jaren, en de dochter droomt ervan ooit haar eigen film te maken. Heel persoonlijk, dit autobiografische verhaal van regisseuse Infascelli, dat aan elkaar hangt van herinneringen en zelfanalyse. Over de hele linie goed gespeeld.

Nous deux

Frankrijk 1992. Drama van Henri Graziani. Met o.a. Philippe Noiret, Monique Chaumette, Serge Merlin, Patrick Fierry en Pierre Massimi.

Met deze tweede film zet de zestig-jarige Graziani een kroniek neer over de tijd die meedogenloos voorbijgaat. Hij doet dit door het verhaal te vertellen van twee gepensioneerde mensen die weer terugkomen in hun geboortedorp, op Corsica. Hij is wat nors, maar nog net zo verliefd als de eerste dag. Zij maakt zich zorgen om haar zoon, die dokter is in Parijs. Noiret en Chaumette, die in het echte leven ook een paar vormen, spelen dit gepensioneerde duo met veel oprechtheid. Graziani, die enkele mooie toeristische plaatjes van het 'Île de Beauté' laat zien, hult zijn film in zoveel tearjerkerige melancholie dat dit trage en kommervolle melodrama de kijker uiteindelijk wel op de zenuwen moet gaan werken. De fotografie was in handen van Patrick Blossier en het scenario werd geschreven door Arlette Langmann en regisseur Graziani.

Max et Jérémie

Frankrijk 1992. Thriller van Claire Devers. Met o.a. Philippe Noiret, Jean-Pierre Marielle, Christophe Odent, Feodor Chaliapin jr en Thierry Gimenez.

Devers pakt met dit verhaal over een gepensioneerde huurmoordenaar de misdaadfilm van de jaren 1950-60 weer op. De beroepskiller gaat zorgen voor een naïeve, kinderlijke en aan videospelletjes verslaafde jongeling die hij later moet doden. Een confrontatie tussen twee generaties en een mooie vertelling over vriendschap. De twee rollen worden respectievelijk gespeeld door Noiret en Lambert, die het heel goed doen. Hoewel de actiescènes een staaltje van prachtig vakwerk laten zien, geeft Devers de psychologie van zijn personages voorrang, uitgewerkt tot in details als kleding en kleuren. De film verkrijgt hierdoor een zeer Franse oorspronkelijkheid. Het scenario is van regisseuse Devers en Bernard Stora. Het camerawerk is van Bruno de Keyzer.

Rossini! Rossini!

Italië/Duitsland/Frankrijk/Spanje/Verenigd Koninkrijk 1991. Biografie van Mario Monicelli. Met o.a. Philippe Noiret, Jacqueline Bisset, Sergio Castellitto, Giorgio Geber en Sabine Azéma.

Een hoop mooifilmerij in deze coproduktie over leven, muziek, liefdes en avonturen van Gioacchino Rossini (1792-1868), de componist van o.a. De Barbier van Sevilla. De Italiaanse musicus wordt gevolgd van zijn jeugd in Pesaro tot het hoogtepunt van zijn roem. Het subtiele spel van de cast gaat enigszins verloren in het geweld van de fraaie plaatjes. Toch best onderhoudend.

La domenica specialmente

België/Frankrijk/Italië 1991. Fantasy van Giuseppe Tornatore, Giuseppe Bertolucci, Marco Tullio Giordana en Francesco Barilli. Met o.a. Maddalena Fellini, Chiara Caselli, Ivano Marescotti, Philippe Noiret en Ornella Muti.

Vier verhalen, vier grote Italiaanse regisseurs en een puike internationale cast. De verhalen spelen zich af aan de Adriatische kust en zijn aan elkaar gelijmd door Tonino Guerra, de vaste schrijver van Federico Fellini. In LA NEVE SUL FUOCO (SNOW ON FIRE) debuteert Maria, Fellini`s zuster, in een verrukkelijke rol van een dame, die haar zoon bespioneert als hij vrijt met zijn vrouw. Het is geregisserd door Giordana. In IL CANE BLU (THE BLUE DOG) van Tornatore zien we Noiret als een hondenhater, die achtervolgd wordt door de liefde van een grappig bastaardhondje. Het surrealistische LA DOMENICA SPECIALMENTE (ESPECIALLY ON SUNDAY) van Bertolucci gaat over aantrekkingskracht die maar niet tot intimiteit leidt. In LE CHIESE DI LEGNO (WOODEN CHURCHES) van Francesco Barilli lonkt iemand naar al het bloot in het door seks geobsedeerde Rimini, als er plotseling drie fraai verlichte, drijvende kerken verschijnen.

J'embrasse pas

Frankrijk 1991. Drama van André Téchiné. Met o.a. Manuel Blanc, Philippe Noiret, Emmanuelle Béart, Hélène Vincent en Yvan Desni.

Pierre (Blanc) is een jongeman uit de provincie, die zijn geluk wil beproeven in Parijs. De realiteit van het dagelijkse bestaan blijkt keihard te zijn en om zich in leven te houden, moet hij zich prostitueren. Hierdoor heeft hij talloze ontmoetingen met de meest uiteenlopende mensen. De vergelijking met MIDNIGHT COWBOY dringt zich op, maar Téchiné is geen Schlesinger en deze film is ook geen meesterwerk. Het onderwerp is ongenuanceerd behandeld, de personages zijn vaag en de film is nauwelijks geloofwaardig. De som van het totaal is onaangenaam. Jammer. Scenario van Jacques Nolot, Michel Grisolia en de regisseur. Camerawerk van Thierry Arbogast.

Uranus

Frankrijk 1990. Komedie van Claude Berri. Met o.a. Michel Blanc, Gérard Depardieu, Jean-Pierre Marielle, Philippe Noiret en Gérard Desarthe.

Vlak na WO II staan in een Frans dorpje nog maar weinig huizen ongeschonden overeind. Ingenieur Archambaud (Marielle) huisvest daarom een aantal van zijn dorpsgenoten. Het is een bont gezelschap, met een communist (Blanc) maar ook met een voormalige nazi-collaborateur (Desarthe). Tegelijk banen roddel en achterklap de weg voor lieden die willen afrekenen met zuiplap en vrouwenversierder Leopold (Depardieu). Berri maakte Uranus na zijn enorme succes met Jean de Florette en Manon des sources. Het werd wederom een verhaal waarin hij de hardvochtigheid van sommige van zijn landgenoten geraffineerd aan de kaak stelt.

Ripoux contre ripoux

Frankrijk 1990. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Philippe Noiret, Thierry Lhermitte, Guy Marchand, Line Renaud en Tadie Tuene.

De koning der banale dijenkletsers Zidi heeft nog eens geprobeerd een slaatje te slaan uit zijn onderhoudende Les Ripoux over het omkoopbare politieduo: in dit vervolg worden onze helden door een nog corrupter stel collega's vervangen, die de onderwereld in hun buurt zodanig terroriseren dat onze helden door het getergde gespuis gevraagd worden terug te keren en ze te verlossen van de afpersers. Het is heel begrijpelijk dat Zidi een tweede succesfilm wilde maken, maar het is niet gelukt, want deze prent mist de goede grappen en is onorigineel en behoorlijk langdradig, al is het spel van de hoofdrollen innemend en aanstekelijk. Simon Michael fabriekte met de regisseur het scenario en Jean-Jacques Tarbes zorgde voor de fotografie.

Faux et usage de faux

Frankrijk 1990. Drama van Laurent Heynemann. Met o.a. Philippe Noiret, Robin Renucci, Laure Killing, Monique Chaumette en Jean-Claude Brialy.

Een verfilming van de roman [KL]L`homme que l`on croyait[KLE] van Paul Pavlowitch. Nauwelijks na te vertellen, aangezien het gaat om verdwijning en terugkeer van een identiteit, valse gelijkenissen, waarheden die er niet zijn en leugens die de waarheid benaderen. Dit alles speelt zich af tussen twee mannelijke personages, wier onderlinge betrekkingen steeds meer parano[KA3]iede en beklemmende vormen aannemen. Deze cineast verkent opnieuw zijn wereld, dat wil zeggen die van intriges en geknoei (IL FAUT TUER BIRGITT HAAS of LES MOIS D'AVRIL SONT MEURTRIERS). Zo nu en dan hapert de machine of vervalt hij in herhalingen, maar deze schemerige en grauwe wereld gaat niet aan je voorbij zonder te fascineren.

Faux et usage de faux

1990. L. Heynemann. Met o.a. Robin Renucci en Philippe Noiret.

Een verfilming van de roman [KL]L`homme que l`on croyait[KLE] van Paul Pavlowitch. Nauwelijks na te vertellen, aangezien het gaat om verdwijning en terugkeer van een identiteit, valse gelijkenissen, waarheden die er niet zijn en leugens die de waarheid benaderen. Dit alles speelt zich af tussen twee mannelijke personages, wier onderlinge betrekkingen steeds meer parano[KA3]iede en beklemmende vormen aannemen. Deze cineast verkent opnieuw zijn wereld, dat wil zeggen die van intriges en geknoei (IL FAUT TUER BIRGITT HAAS of LES MOIS D'AVRIL SONT MEURTRIERS). Zo nu en dan hapert de machine of vervalt hij in herhalingen, maar deze schemerige en grauwe wereld gaat niet aan je voorbij zonder te fascineren.

Dimenticare Palermo

Italië/Frankrijk 1990. Thriller van Francesco Rosi. Met o.a. James Belushi, Mimi Rogers, Phillippe Noiret, Vittorio Gassman en Joss Ackland.

Goed geproduceerde film met een internationale cast, technisch uitstekend, naar een scenario van Rosi, Gore Vidal en Tonino Guerra. De film maakt zich sterk voor de legalisatie van drugs, een standpunt dat door Rosi's eigen politieke partij hevig wordt bestreden. Het gaat over een Italo-Amerikaans kandidaat voor het burgemeestersschap van New York en zijn vrouw, op huwelijksreis in Palermo, de geboorteplaats van zijn vader. Hij stelt voor drugs vrij te geven en wordt meteen getroffen door de lange arm van de internationale mafia. Een goede psychologisch- politieke thriller. Camerawerk van Pasqualino De Santis. Ook bekend als THE PALERMO CONNECTION.

The Return of the Musketeers

Verenigd Koninkrijk/Frankrijk/Spanje 1989. Avonturenfilm van Richard Lester. Met o.a. Christopher Lee, Michael York, Oliver Reed, Geraldine Chaplin en Frank Finlay.

We schrijven het jaar 1649. Na twintig jaar zoekt luitenant D'Artagnan weer contact met de andere musketiers. Portos is inmiddels getrouwd met een rijke dame, Athos is aan de drank en Aramis is zowaar abt geworden, hoewel hij meer van vrouwen houdt dan van religie. D'Artagnan heeft hun hulp nodig, maar Porthos is aanvankelijk de enige die bereid is zijn degen weer uit het vet te halen. Matig vervolg op The Four Musketeers (1974) van dezelfde regisseur, opnieuw naar het verhaal van Alexandre Dumas.

Le Cop 2

Frankrijk 1989. Thriller van Claude Zidi. Met o.a. Guy Marchand, Thierry Lhermitte en Philippe Noiret.

We schrijven het jaar 1649. Na twintig jaar zoekt luitenant D'Artagnan weer contact met de andere musketiers. Portos is inmiddels getrouwd met een rijke dame, Athos is aan de drank en Aramis is zowaar abt geworden, hoewel hij meer van vrouwen houdt dan van religie. D'Artagnan heeft hun hulp nodig, maar Porthos is aanvankelijk de enige die bereid is zijn degen weer uit het vet te halen. Matig vervolg op The Four Musketeers (1974) van dezelfde regisseur, opnieuw naar het verhaal van Alexandre Dumas.

La vie et rien d'autre

Frankrijk 1989. Oorlogsfilm van Bertrand Tavernier. Met o.a. Philippe Noiret, Sabine Azéma, Pascale Vignal, Maurice Barrier en François Perrot.

Verdun 1920. De vermoeide majoor Dellaplane is belast met vermisteninventarisatie en het produceren van een soldatenlijk voor het symboolgraf onder de Arc de Triomphe. Hautaine bourgeoise Irène de Courtil speurt de dodenakkers af naar haar echtgenoot. Hun ontmoeting is het hart van deze bespiegeling over het hervinden van het leven. Azéma - in een intense rol, geschreven voor Fanny Ardant - speelt met groot esprit, Noiret is in zijn honderdste filmoptreden simpelweg monumentaal. Fantastische dialogen van Jean Cosmos en Bruno de Keyzers 'Scope-fotografie in monochroom grijs-sepiapalet vervolmaken Taverniers meesterwerk.

Il Frullo del passero

Frankrijk/Italië 1989. Erotiek van Gianfranco Mingozzi. Met o.a. Philippe Noiret, Ornella Muti, Nicola Farron en Claudine Auger.

Een niet onaardige erotisch getinte fantasie over het kleurloze leven van een nog jonge vrouw die haar geliefde door een verkeersongeluk moest missen. Haar leven wordt opgefleurd door een oudere heer, die haar zijn gelegenheidsminnares maakt om haar zijn avontuurtjes te kunnen vertellen, waar hij (uiteraard) met zijn eigen vrouw niet over praten kan. De vrouw bloeit op en wordt verliefd op een jongeman. Als haar oudere vrijer over een telefoongesprek met een jongeman vertelt, gaat bij haar de telefoon. De sfeervolle film heeft een verward open einde en net iets teveel aandacht voor laarzen en leer. Ook bekend als MOMENTS OF LOVE.

Nuovo cinema Paradiso

Italië/Frankrijk 1988. Drama van Giuseppe Tornatore. Met o.a. Philippe Noiret, Jacques Perrin, Salvatore Cascio, Marco Leonardi en Agnese Nano.

Een Oscar en de Juryprijs van Cannes waren slechts twee van de vele onderscheidingen die deze warme ode aan de cinema kreeg. Noiret speelt een oudere filmoperateur die in naoorlogs Sicilië zijn filmliefde onwillekeurig overdraagt op een kleine jongen die, nieuwsgierig naar de techniek en magie van film, in de projectiecabine doordringt. Tevens de plek waar films op aanwijzingen van de lokale priester van hun zoenscènes worden ontdaan. Tornatore maakte een nostalgische, tikje sentimentele, cinefiele terugblik op de tijd dat films, op groot doek vertoond, een venster op de wereld vormden voor een breed, volks en luidruchtig publiek.

Les chouans!

Frankrijk 1988. Drama van Philippe de Broca. Met o.a. Lambert Wilson, Sophie Marceau en Philippe Noiret.

Het verhaal van een familie die heen- en weergeslingerd wordt door gevoelens en idealen, tussen liefde en het verlangen naar veranderingen in het Frankrijk ten tijde van de Franse Revolutie. (IdH/VPRO Gids)

Giovane Toscanini

Italië/Frankrijk 1988. Biografie van Franco Zeffirelli. Met o.a. Elizabeth Taylor, C. Thomas Howell, Sophie Ward, Pat Heywood en Nicholas Chagrin.

Toscanini raakt als kind onder de indruk van een uitvoering van [KL]Aida[KLE]. Wanneer hij achttien is, wordt hem een baan als cellist bij de Scala van Milaan geweigerd, omdat men hem te arrogant vindt. Hij besluit naar Zuid-Amerika te gaan, waar hij succes zal oogsten. De acteerprestaties zijn middelmatig, het camerawerk (Daniel Nannunzzi) fraai en de film saai. Ondanks het feit dat het een Italiaans-Franse co-produktie is, werd de film in het Engels opgenomen. Scenario van William H. Stadiem.

Chouans!

Frankrijk 1988. Avonturenfilm van Philippe de Broca. Met o.a. Philippe Noiret, Sophie Marceau, Lambert Wilson, Stéphane Freiss en Jean-Pierre Cassel.

In het Bretagne van 1793 stelt de oorlog de revolutionaire troepen tegenover de Chouans (aristocraten en katholieke boeren). Twee zoons van een graaf komen tegenover elkaar te staan in naam van hun uiteenlopende idealen. Deze rivaliteit breidt zich ook uit naar het amoureuze vlak. De Broca heeft dit onderwerp in de vorm van een schelmenroman gegoten. Erger kan men de historische waarheid geen geweld aandoen. Het gaat in werkelijkheid om een afschuwelijke burgeroorlog. Deze nonchalante stellingname loopt het risico bij niemand in de smaak te vallen. Toegegeven dat de film verder wel van begin tot eind amusant is, ondanks enkele langdradige momenten en nodeloze herhalingen en ook de vertolking is voortreffelijk. Daniel Boulanger is een van de drie personen die hebben meegewerkt aan het scenario. Er werd in 1990 een tv- serie gemaakt van deze film.

Noyade interdite

Italië/Frankrijk 1987. Film noir van Pierre Granier-Deferre en Denys Granier-Deferre. Met o.a. Philippe Noiret, Guy Marchand, Elizabeth Bourgine, Anne Roussel en Gabrielle Lazure.

Bewerking van een roman in de stijl van de série noire geschreven door Andrew Coburn, Widow's Walk. Op een kwade morgen vindt de mooi-ogende Roussel het lijk van de echtgenoot van de licht hysterische Ferréol op het strand aan de Atlantische kust. Inspecteur Noiret komt uit Bordeaux afgereisd om het geval te onderzoeken. Later komt inspecteur Marchand op de proppen, die Noiret gaat tegenwerken. Een duel tussen de politiemannen is het gevolg. Soms is de mysterieuze intrige verwarrend. De sfeer komt echter in de buurt van Chabrol en Simenon. Het verontrustende klimaat bekoort, hoewel de regisseur het te serieus heeft aangepakt. Het geheel blijft een beetje koud. Goede spelprestaties van de acteurs. Pierre Granier- Deferre en Dominique Roulet schreven het scenario. Camerawerk van Charles van Damme.

Masques

Frankrijk 1987. Misdaad van Claude Chabrol. Met o.a. Philippe Noiret, Robin Renucci, Bernadette Lafont, Monique Chaumette en Anne Brochet.

Auteur van policiers Roland Wolf (Renucci) gaat in retraite op het landgoed van populaire tv-presentator Christian Legagneur (Noiret) teneinde zich op het schrijven van diens biografie te concentreren. Aldaar maakt hij kennis met de zonderlinge entourage van de charmeur. Hoewel niet zo geraffineerd als andere Chabrols, bezuinigt deze mediasatire annex misdaadfilm weer niet op hatelijkheden. Niemand is, conform de titel, dat wat hij voorgeeft te zijn. Monique Chaumette, Noirets echtgenote, speelt een ijzige secretaresse.

Les Lunettes d'or

YU/Italië/Frankrijk 1987. Drama van Giuliano Montaldo. Met o.a. Philippe Noiret, Rupert Everett, Valeria Golino, Nicola Farron en Roberto Herlitzka.

Een trouwe bewerking van de gelijknamige roman van Giorgio Bossaini door een gevoelige en intelligente regisseur. Met name speelt de kwestie van de meedogenloos afgewezen homofilie (de hoofdpersoon pleegt zelfmoord) in een sfeer van intolerantie onder het fascisme in het Italië van vlak voor WO II. Daarnaast komen de problemen van de integratie van een joodse jongeman in een maatschappij met een antisemitisch klimaat aan de orde. Meer in zijn algemeenheid gaat het om een studie van de subtiele machinaties die leiden tot een dergelijke wanhoopsdaad. Een zwaarmoedige, trage, moeilijke en pessimistische film, die echter zonder twijfel weet te fascineren.

La Femme secrète

Frankrijk 1987. Film noir van Sébastien Grall. Met o.a. Jacques Bonnaffée, Clémentine Célarié, Philippe Noiret, Claire Nebout en François Berléand.

Als hij hoort van de zelfmoord van zijn vrouw wanneer hij op dienstreis in Noorwegen is, keert Antoine terug naar Parijs om een onderzoek in te stellen onder degenen die haar hebben gekend. Dan komt hij erachter dat zijn vrouw voor hem een onbekende is gebleven. Een interessant thema, maar ook een eerste lange film waarin met name de invloed van Zulawski, van wie Grall de assistent was, te merken is. Op sommige momenten komt een persoonlijke stijl naar voren. Deze film dankt veel aan de verwarrende en sombere interpretatie van Noiret.

La Famiglia

Italië/Frankrijk 1987. Komedie van Ettore Scola. Met o.a. Vittorio Gassman, Emanuele Lamaro, Andrea Occhipinti, Stefania Sandrelli en Cecilia Dazzi.

Een familiekroniek die bijna de gehele 20e eeuw omvat. Ter gelegenheid van de tachtigste verjaardag van grootvader, komt de familie bijeen. De film is origineel omdat het verhaal zich geheel afspeelt in een groot huis, waarvan de muren de geschiedenis lijken buiten te sluiten. Scola weet op een minutieuze en gevoelige manier een periode weer te geven, waarin gedrag en mentaliteit evolueren naarmate de tijd vordert. Bovendien bevat de film een subtiele hoeveelheid humor en emotie. Echter toch niet geheel geslaagd omdat er zoveel personages in de film voorkomen, dat velen nauwelijks meer dan een silhouet blijven. Scenario van Ruggero Macari, Furio Scarpelli, Graziano Diana en Scola. Camerawerk van Ricardo Aronovich.

Gli Occhiali d'oro

Italië/YU/Frankrijk 1987. Drama van Giuliano Montaldo. Met o.a. Philippe Noiret, Rupert Everett, Valeria Golino, Stefania Sandrelli en Nicola Farron.

Montaldo's getrouwe verfilming van Giorgio Bassani's moderne klassieker zal veel volwassen kijkers aanspreken. De film behandelt thema's als onverdraagzaamheid, de maatschappelijke verbanning van een homoseksuele arts, en groeiend antisemitisme. De acteerprestaties zijn redelijk maar niet bijzonder en de film is meer geschikt voor een vertoning op tv.

Twist again à Moscou

YU/Frankrijk 1986. Komedie van Jean-Marie Poiré. Met o.a. Philippe Noiret, Christian Clavier, Martin Lamotte, Marina Vlady en Bernard Blier.

Yoeri en de familie van zijn verloofde worden achtervolgd door de politie. Hij vindt tenslotte onderdak bij zijn zwager, die directeur is van een groot hotel in Moskou. Helaas krijgt deze op dat moment controle van de altijd ijverige regering en bovendien nog bezoek van de KGB. Wat er verder gebeurt is makkelijk te raden: deze platvloerse anti-communistische film is van dezelfde regisseur als het vreselijke PAPY FAIT DE LA RÉSISTANCE. Toch zitten er nog wel een paar leuke momenten in deze domme film die opgenomen werd, let wel, in de Savoye en voormalig Joegoslavië. Scenario van regisseur Poiré, Christian Clavier en Martin Lamotte. Camerawerk van Pascal Lebègue.

Speriamo che sia femmina

Frankrijk/Italië 1986. Drama van Mario Monicelli en Mario Piovani. Met o.a. Liv Ullmann, Philippe Noiret, Catherine Deneuve, Giuliana de Sio en Bernard Blier.

Een verfrissend onconventionele film met een grote bezetting van spelers in een aantal door elkaar heen lopende verhaaltjes. Ullman speelt de hardvochtige gravin Elena Leonardi die een boerderij in Toscane bezit waar haar echtgenoot, die van haar vervreemd is, haar tevergeefs tracht over te halen zijn excentrieke project te financieren. Andere kleurrijke figuren maken hun opwachting: Deneuve speelt een beroemde filmster Claudia en de zuster van Ullman, er zijn twee ongewone dochters en nog vele anderen. De film gaat over vrouwen die in staat zijn zonder mannen een gelukkig leven te leiden. Scenario van Tullio Pinelli, Suso Cecchi D'Amico, Leo Benvenuti en Piero De Bernardi. Het camerawerk is van Camillo Bazzoni.

Les rois du gag

Frankrijk 1985. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Michel Serrault, Gérard Jugnot, Thierry Lhermitte, Macha Méril en Mathilda May.

Ondanks zijn succes als tv-komiek, is Ga[KA1]etan (Serrault) niet erg gelukkig met zijn reputatie van populaire kluchtspeler, dat in tegenstelling tot zijn collega's. Hij doet dan ook zaken met een zogenaamd 'intellectuele' en pretentieuze cineast die bovendien middelmatig is. Het gevolg is een algehele mislukking en het scheelt weinig of Gaétan pleegt zelfmoord, maar hij wordt gered door zijn vroegere collega's en besluit weer als komiek te gaan werken. Zidi leek veelbelovend met LES RIPOUX maar hier vervalt hij weer in zijn gewoonlijke moeilijk verteerbare hansworsterijen. Verre van het niveau van Monty Python! Scenario van regisseur Zidi, Michel Fabre en Didier Kaminka. Camerawerk van Jean-Jacques Tarbes.

Le 4ème pouvoir

Frankrijk 1985. Drama van Serge Leroy. Met o.a. Philippe Noiret, Nicole Garcia, Jean-Claude Brialy, Michel Subor en Roland Blanche.

Een ambitieuze film waarin een rechtschapen krantenjournalist de waarheid tracht te achterhalen rond de moord op het hoofd van een in Parijs gesitueerde Arabische revolutionaire groepering. Tegelijkertijd gaat hij een confrontatie aan met de presentatrice van het televisiejournaal, die zich meer zorgen maakt om haar kijkcijfers. Het gegeven is interessant, maar wel erg (achterhaald) zwart-wit uitgewerkt: de geschreven pers komt er goed vanaf, de televisie slecht. Philippe Noiret (Il postino) zorgt niettemin voor een geloofwaardige vertolking van de journalist.

Hitchcock, Il Brivido del Genio

Italië 1985. Documentaire van Francesco Bortolino. Met o.a. Claudio Masenza, Patricia Hitchcock, Anne Baxter, Joan Fontaine en Judith Anderson.

Deze 16 mm-documentaire over een van de grootste filmregisseurs zit zo slecht in elkaar, met weerzinwekkende reprodukties van oude filmfragmenten, dat Hitchcock door de grond zou gaan als hij daar niet reeds in lag. De driedelige voor de Italiaanse televisie gemaakte documentaire is bedoeld als ode aan de meester van de suspense, maar is een belediging voor zijn nagedachtenis en een misselijkmakende commentator als Donald Spoto, schrijver van de omstreden Hitchcock-biografie Dark Side of a Genius, maakt het nog erger. Alleen Noiret en Fontaine zorgen voor kostelijke interviews.

Souvenirs, souvenirs

Frankrijk 1984. Komedie van Ariel Zaïtoun. Met o.a. Christophe Malavoy, Pierre-Loup Rajot, Gabriel Lazure, Claude Brasseur en Marlène Jobert.

Rego (Malavoy) een popster, probeert naam te maken in die wereld en dat lukt hem, ondanks wat moeilijkheden en vijandelijkheden. Het verhaal is niet het meest interessant. Deze film beweert een Franse AMERICAN GRAFFITI te zijn, die de sfeer van de `dolle dwaze` (?) jaren 1960-70 generatie moet doen herleven. Muziek aan alle kanten dus en dat zal alle Rock 'n Roll fanaten en twintigers van die tijd wel bevallen. Een sympathieke maar naïeve film, voor deze generatie die nog steeds op haar eigen Jacques Becker wacht. Scenario van Daniel Saint-Hamont en regisseur Zeitoun.

Qualcosa di biondo

Verenigde Staten 1984. Drama van Maurizio Ponzi. Met o.a. Daniel J. Travanti, Sophia Loren, Ricky Tognazzi, Edoardo Ponti en Philippe Noiret.

Sophia als grootste attractie, samen met haar elf-jarige zoon Edoardo (zijn debuut). Ze speelt een vrouw die haar verschillende ex-minnaars ompraat om te betalen voor de oogoperatie van de jongen. Bij dit familieprodukt zijn ook betrokken haar stiefzoon Alex Ponti als producent, en haar nicht Allesandra Mussolini, kleindochter van Il Duce, in een kleine rol. Ricky Tognazzi is de zoon van veteraan Ugo, en Anna Strasberg is de weduwe van Lee (en stiefmoeder van Susan), hetgeen allemaal veel interessanter is dan de film zelf.

Les ripoux

Frankrijk 1984. Komedie van Claude Zidi. Met o.a. Philippe Noiret, Thierry Lhermitte, Régine, Grace De Capitani en Claude Brosset.

Typisch zo'n komedie waar de Fransen mee weglopen, die ze overladen met prijzen (maar liefst drie Césars) maar die in het buitenland koel wordt ontvangen. Terwijl het verhaal van de door de wol geverfde politieinspecteur die een groentje op z'n dak krijgt, best leuk is. Oude rot René (Noiret) licht jonge idealist François (Lhermitte) beentje, maar krijgt zijn trekken thuis. François maakt rare sprongen, wordt pardoes rijk, en blijkt zelfs gewetenloos te zijn. Misschien moet je Frans zijn om er chocola van te maken, maar geinig is het zeker.

L' Eté prochain

Frankrijk 1984. Komedie van Nadine Trintignant. Met o.a. Philippe Noiret, Claudia Cardinale, Jean-Louis Trintignant, Fanny Ardant en Marie Trintignant.

Analyse van gevoelens en emotionele en psychologische geschillen tussen enkele echtparen die verblijven in een chalet in de zuidelijke Franse Alpen. De film straalt een huiselijke sfeer uit en is typisch een familiefilm. Het draait om een deftig gezelschap waarbij niemand naar enige fianciële zorgen heeft. Een traditionele film die geheel naar het beeld van het werk van Nadine Trintignant is gemaakt, dat wil zeggen elegant, schitterend verzorgd...en volkomen nutteloos.

Fort Saganne

Frankrijk 1984. Drama van Alain Corneau. Met o.a. Gérard Depardieu, Philippe Noiret, Catherine Deneuve, Michel Duchaussoy en Sophie Marceau.

Een jonge militair neemt tijdens WO I (1914-18) deel aan de Franse invasie van de Sahara, waardoor hij carrière maakt. Hij raakt echter steeds meer betrokken bij het lot van de Arabieren die worden geofferd aan militaire ambities en kolonialisme. Dit zorgvuldig gemaakte, kostbare koloniale drama - naar de succesroman van Louis Gardel - mist door de te episodische aanpak en de overmatige concentratie op de rol van Depardieu een epische adem, waardoor de individuele scènes en rollen sterker zijn dan hun optelsom. De fotografie - van Bruno Nuytten - en de aankleding zijn perfect. Scenario van Henri De Turenne, Louis Gardel en Alain Corneau.

Le grand carnaval

Frankrijk 1983. Drama van Alexandre Arcady. Met o.a. Philippe Noiret, Roger Hanin, Peter Riegert, Gérard Darmon en Macha Méril.

Tegen de achtergrond van de invasie in Noord-Afrika door de geallieerden wordt het leven in een Algerijns stadje getoond en de vriendschap tussen de Algerijnse kroegbaas en de koloniale burgemeester, die tenslotte ontdekken halfbroers te zijn. De combinatie van sentimentele komedie en epische historische reconstructie (de invasie en de andere spectaculaire scènes werden geregisseerd door Luc Besson) werkt niet door de zwakke dramaturgie. De kleurrijk gespeelde rollen en de verzorgde vormgeving houden, ondanks de overmatige lengte, de aandacht vast.

L'ami de Vincent

Frankrijk 1983. Drama van Pierre Granier-Deferre. Met o.a. Philippe Noiret, Jean Rochefort, Jane Birkin, Fanny Cottençon en Marie Dubois.

Een als rokkenjager te boek staande trompettist van een revue-orkest wordt getroffen door een wraakactie vanwege een vroegere geliefde. Hij vraagt de met hem bevriende dirigent uit te vinden welke vrouw uit zijn verleden erachter kan zitten. De wie-is-de-dader-structuur is vooral de aanleiding voor een indirecte nadere verkenning van de relatie tussen de twee mannen, maar deze gaat niet erg diep en biedt weinig verrassingen. De gastrollen die door een aantal top-actrices worden gespeeld, bieden staaltjes van bravoure-acteren, maar nauwelijks meer dan dat. Fabian, als de stabiele dirigentenechtgenote, maakt het meest indruk.

L'Africain

Frankrijk 1983. Avonturenfilm van Philippe de Broca. Met o.a. Philippe Noiret, Catherine Deneuve, Jean-François Balmer en Jacques François.

Philippe Noiret en Catherine Deneuve spelen water en vuur als gescheiden echtelieden die hun wederzijdse irritatie én liefde zien opborrelen in de binnenlanden van Afrika. Deneuve's blonde personage zoekt naar nieuwe bestemmingen voor haar reisorganisatie en Noiret speelt de bevlogen natuurbeschermer die niets moet hebben van toeristen. De aanwezigheid van kwaadwillige ivoorstropers schept een band, zeker nadat Deneuve door de wilddieven wordt ontvoerd. Regisseur De Broca trakteerde het publiek op een vermakelijk niemendalletje met fris acteerwerk en prachtige natuurplaatjes.

L' Ami De Vincent

Frankrijk 1983. Drama van Denys Granier-Deferre. Met o.a. Marie Dubois, Jane Birkin, Françoise Fabian, Jean Rochefort en Anna Karina.

Philippe Noiret en Catherine Deneuve spelen water en vuur als gescheiden echtelieden die hun wederzijdse irritatie én liefde zien opborrelen in de binnenlanden van Afrika. Deneuve's blonde personage zoekt naar nieuwe bestemmingen voor haar reisorganisatie en Noiret speelt de bevlogen natuurbeschermer die niets moet hebben van toeristen. De aanwezigheid van kwaadwillige ivoorstropers schept een band, zeker nadat Deneuve door de wilddieven wordt ontvoerd. Regisseur De Broca trakteerde het publiek op een vermakelijk niemendalletje met fris acteerwerk en prachtige natuurplaatjes.

L'étoile du Nord

Frankrijk 1982. Misdaad van Pierre Granier-Deferre. Met o.a. Simone Signoret, Philippe Noiret, Fanny Cottençon en Julie Jezequel.

Verfilming van roman van Georges Simenon over een misdaad in de 'Étoile du Nord', een TEE-trein op het traject Amsterdam, Brussel en Parijs. Een eerbiedige maar erg klassieke bewerking. Vele flash-backs houden de boel op. Het tweede deel van de film, dat in Charleroi speelt, is nog langdradiger door overvloedige aandacht voor pittoreske details. Lof voor het spel van Signoret en Noiret. Tevens schitterende dialogen van J. Aurenche en M. Grisolia. Het scenario is van Michel Grisolia, Jean Aurenche en regisseur Granier-Deferre. Het camerawerk is van Pierre-William Glenn.

Amici miei, atto due

Italië 1982. Komedie van Mario Monicelli. Met o.a. Ugo Tognazzi, Philippe Noiret, Gastone Moschin, Adolfo Celi en Renzo Montagnani.

Vier middelbare [KL]practical jokers[KLE] in Florence merken dat hun puberale grappen zich ook tegen henzelf kunnen keren. Een van hen, een berooide graaf belandt zelfs in een rolstoel. Met dit vervolg op een zeven jaar oude succesfilm wordt aan deel 1 weinig nieuws toegevoegd. De afgetrapte geintjes van mannen die al jaren beter moeten weten zijn het feitelijke onderwerp, maar de aanwezige top-acteurs maken er toch iets leuks van. Het [KLE]unhappy ending[KLE] is meer in de traditie van de eerste film, dan dat het echt logisch of overtuigend genoemd kan worden. (Noiret, wiens persoonlijke deel nu door talrijke flash-backs weer tot leven komt).

il faut tuer Birgit Haas

Frankrijk 1981. Thriller van Laurent Heynemann. Met o.a. Lisa Kreuzer, Philippe Noiret en Jean Rochefort.

Vier middelbare [KL]practical jokers[KLE] in Florence merken dat hun puberale grappen zich ook tegen henzelf kunnen keren. Een van hen, een berooide graaf belandt zelfs in een rolstoel. Met dit vervolg op een zeven jaar oude succesfilm wordt aan deel 1 weinig nieuws toegevoegd. De afgetrapte geintjes van mannen die al jaren beter moeten weten zijn het feitelijke onderwerp, maar de aanwezige top-acteurs maken er toch iets leuks van. Het [KLE]unhappy ending[KLE] is meer in de traditie van de eerste film, dan dat het echt logisch of overtuigend genoemd kan worden. (Noiret, wiens persoonlijke deel nu door talrijke flash-backs weer tot leven komt).

Il faut tuer Birgitte Haas

Duitsland/Frankrijk 1981. Misdaad van Laurent Heynemann. Met o.a. Philippe Noiret, Jean Rochefort, Lisa Kreuzer, Bernard LeCocq en Monique Chatel.

Franse en Duitse geheime diensten spannen samen om een terroriste te liquideren. Van haar veronderstelde nymfomanie wordt gebruik gemaakt om haar samen te brengen met een wilszwakke en ontredderde Fransman die zal moeten opdraaien voor 'crime passionel'. Deze vindt in de nieuwe liefde onverwachte levensmoed, terwijl de Franse supervisor aan het komplot onverkwikkelijke nevenaspecten ontdekt. Het politieke thriller- gegeven is niet meer dan een aanleiding voor een tragisch- romantische bespiegeling die zowel in de vormgeving als in het acteren van de hoofdrollen opmerkelijk overtuigend wordt gemaakt, al blijft het verwaarlozen van de maatschappelijke actualiteit ietwat storend.

Coup de torchon

Frankrijk 1981. Drama van Bertrand Tavernier. Met o.a. Philippe Noiret, Isabelle Huppert, Stéphane Audran, Jean-Pierre Marielle en Eddy Mitchell.

Regisseur Bertrand Tavernier reisde naar Senegal voor deze vrije bewerking van het boek 'Pop. 1280' van Jim Thompson (dat zich overigens in Amerika afspeelt). Een uitstekende Philippe Noiret speelt een politieman die zich eind jaren dertig in de West-Afrikaanse Franse kolonie stierlijk verveelt. Erger is dat hij door de dorpelingen, inclusief zijn echtgenote (een vileine Isabelle Huppert) wordt genegeerd dan wel belachelijk gemaakt. Op een dag is het genoeg en begint hij uit wraak aan een moordactie waarvan niemand hem verdenkt. Existentialistisch, verontrustend drama van de maker van onder meer La vie et rien d'autre en Daddy Nostalgie.

Une semaine de vacances

Frankrijk 1980. Drama van Bertrand Tavernier. Met o.a. Nathalie Baye, Gérard Lanvin, Michel Galabru, Philippe Noiret en Flore Fitzgerald.

Vedette Nathalie Baye (1948) sprankelt als Laurence, een 31-jarige onderwijzeres die probeert haar prioriteiten op een rijtje te krijgen tijdens een weekje vrijaf van haar scholieren en van haar vrienden en familie. Gevierd cineast Tavernier, een adept van volksrealisme, richtte zich op de persoonlijke overwegingen van de lerares (wat is mijn roeping?) en schetst op de achtergrond subtiel het starre onderwijsklimaat en het veranderende leerlingenbestand. Tavernier betoonde in 1999 opnieuw zijn hart voor de zaak met Ça commence aujourd'hui, een drama over een bevlogen kleuterleraar.

Tre Fratelli

Frankrijk/Italië 1980. Drama van Francesco Rosi. Met o.a. Philippe Noiret, Michele Placido, Vittorio Mezzogiorno, Charles Vanel en Marta Zoffoli.

Na de dood van een oude boerin komen drie zoons voor de begrafenis over, die onderling tien jaar in leeftijd verschillen, in verschillende steden wonen en respectievelijk pragmatische rechter, utopische onderwijzer en revolutionaire arbeider zijn. Gesprekken brengen hen nauwelijks nader tot elkaar, maar de oude weduwnaar vindt troost bij zijn kleindochter. Deze verrassend lyrische en gevoelige film van Rosi over de ontvolking van het zuidelijke platteland heeft een prachtige rol van Vanel. De ideologische geschillen tussen de broers zijn belangwekkend, maar al te schematisch en onderwijzend uitgewerkt.

Three Brothers

1980. Francesco Rosi. Met o.a. Sara Tafuri, Maddalena Crippa, Vittorio Mezzogiorno, Andréa Ferréol en Michele Placido.

Na de dood van een oude boerin komen drie zoons voor de begrafenis over, die onderling tien jaar in leeftijd verschillen, in verschillende steden wonen en respectievelijk pragmatische rechter, utopische onderwijzer en revolutionaire arbeider zijn. Gesprekken brengen hen nauwelijks nader tot elkaar, maar de oude weduwnaar vindt troost bij zijn kleindochter. Deze verrassend lyrische en gevoelige film van Rosi over de ontvolking van het zuidelijke platteland heeft een prachtige rol van Vanel. De ideologische geschillen tussen de broers zijn belangwekkend, maar al te schematisch en onderwijzend uitgewerkt.

Pile ou face

Frankrijk 1980. Thriller van Robert Enrico. Met o.a. Dorothée, Michel Serrault, Philippe Noiret en Andre Falcon.

Madame Morlaix komt bij een val uit haar raam om het leven. Inspecteur Baroni heeft zo z'n twijfels over de oorzaak. Ze was nogal een driftkop en terroriseerde het leven van haar echtgenoot Edouard. Zou hij zijn vrouw vermoord hebben? En spreekt de enige getuige, Edouards minnares Laurence, wel de waarheid?

Pile ou Face ?

Frankrijk 1980. Thriller van Robert Enrico. Met o.a. Philippe Noiret, Michel Serrault, Dorothée, André Falcon en Jean Desailly.

Noiret, verbitterd weduwnaar en hardnekkig speurder probeert te bewijzen dat de zwijgzame boekhouder Serrault zijn vrouw heeft koud gemaakt. Hij laat geen middel ongemoeid om de tot verdacht bestempelde man te verlokken en te vernederen om hem zodoende te kunnen slachtofferen. Het gedegen spel en de vaste regie worden ondersteund door de beklemmende sfeer van het landschap van de Gironde. Marcel Jullian, Michel Audiard en de regisseur bewerkten de roman Suivez le veuf van Alfred Harris tot scenario.

Rue du Pied-de-Grue

België/Frankrijk 1979. Komedie van Jean-Jacques Grand-Jouan. Met o.a. Philippe Noiret, Pascale Audret, Jacques Dufilho, Jacques Chailleux en Giuliana de Si.

Een aan alcohol verslaafde schrijver heeft zich in zijn hoofd gezet dat zijn volwassen en muzikaal onbegaafde zoon een beroemd componist moet worden. Als het gewenste resultaat uitblijft, brengt hij de pianoleraren door verdrinking om het leven. Een poging om de po[KA3]ezie en bizarre humor van de vooroorlogse films van Pierre en Jacques Pr[KA1]evert opnieuw leven te geven, mislukt vrijwel volledig. De schilderachtige milieutekening relateert alleen aan de cinema van weleer. Iedere relatie met de werkelijkheid ontbreekt en de opzet om leuk te zijn staat echt spontane humor in de weg. De supervisie van Bertrand Tavernier laat zich aan het resultaat niet afzien. De acteurs brengen sporadisch redding (vooral regisseur Monicelli in de rol van pianoleraar)

On a volé la cuisse de Jupiter

Frankrijk 1979. Komedie van Philippe de Broca. Met o.a. Annie Girardot, Philippe Noiret, Francis Perrin, Roger Carel en Paulette Dubost.

De politiecommissaris en de geschiedenisleraar uit TENDRE POULET zijn getrouwd en brengen hun huwelijksreis door in Griekenland. Ze ontmoeten een jonge archeoloog die een gedeelte van een antiek beeld heeft gevonden, dat echter gestolen wordt. Deze achtervolgingskomedie speelt zich af tegen fraaie landschappen, maar blijft binnen al te bekende formules. Op de laconieke Noiret na putten de andere acteurs zich uit in vermoeiende uitbundigheid.

Jupiter's Thigh

1979. Philippe de Broca. Met o.a. Francis Perrin, Annie Girardot en Philippe Noiret.

De politiecommissaris en de geschiedenisleraar uit TENDRE POULET zijn getrouwd en brengen hun huwelijksreis door in Griekenland. Ze ontmoeten een jonge archeoloog die een gedeelte van een antiek beeld heeft gevonden, dat echter gestolen wordt. Deze achtervolgingskomedie speelt zich af tegen fraaie landschappen, maar blijft binnen al te bekende formules. Op de laconieke Noiret na putten de andere acteurs zich uit in vermoeiende uitbundigheid.

Who Is Killing the Great Chefs of Europe?

Verenigde Staten/Duitsland/Italië/Frankrijk/Verenigd Koninkrijk 1978. Komedie van Ted Kotcheff. Met o.a. George Segal, Jacqueline Bisset, Robert Morley, Jean-Pierre Cassel en Philippe Noiret.

Een vlotte moordklucht met een titel die al veel verraadt en met een wellustige blik op Europese landschappen en menukaarten, met daarbij een prima kluchtige rol voor Morley als 's werelds grootste lekkerbek. Het scenario is van Peter Stone naar de roman van Nan en Ivan Lyons. Het camerawerk is van John Alcott.

Le Témoin

Italië/Frankrijk 1978. Komedie van Jean-Pierre Mocky. Met o.a. Alberto Sordi, Philippe Noiret, Roland Dubillard, Giselle Préville en Paul Crauchet.

Een Italiaanse schilder wordt door een Franse kunst-mecenas naar Reims gehaald voor de restauratie van muurschilderingen in een kathedraal. Zijn introductie in de provinciale bourgeoisie laat hem buitenstaander, zodat hij onbewust zelf de verdenking op zich laadt van een lustmoord. De Franse satiricus Mocky zocht via een co-productie steun van Italiaanse scenarioschrijvers en acteur Sordi die op hun manier specialist zijn in zwarte humor. Zwartgallig pessimisme wordt daardoor versterkt, satirische grappen hinken op twee verschillende benaderingswijzen.

Due pezzi di pane

Frankrijk/Italië 1978. Komedie van Sergio Citti. Met o.a. Vittorio Gassman, Philippe Noiret, Gigi Proietti, Anna Melato en Paolo Volponi.

Twee straatzangers beminnen onwetend van elkaar dezelfde vrouw. Deze sterft in het kraambed, zodat het jongetje twee vaders heeft. Ze voeden hem beurtelings of samen op, tot hij verdwijnt. Na jarenlang zoeken vinden ze hem terug als een gezeten burger, die niets van de vagebonden wil weten. Deze groteske tragikomedie laat het vrijbuitersduo onveranderlijk blijven tegen een steeds evoluerend, anoniemer wordend decor. De boodschap van Pasolini's vroegere assistent is duidelijk, maar hij gebruikt voor het overbrengen daarvan een wel èrg lange en weinig gevarieerde film, waarin de grove grappen van Gassman en Noiret ook eentonig worden.

Un taxi mauve

Frankrijk/Italië 1977. Drama van Yves Boisset. Met o.a. Charlotte Rampling, Philippe Noiret, Peter Ustinov, Agostina Belli en Edward Albert.

Om verschillende redenen hebben mensen van diverse nationaliteit de eenzaamheid van het Ierse platteland gekozen, waar hun wegen zich kruisen met romantische en bijna tragische gevolgen en als uiteindelijk resultaat nieuwe realiteitszin en levensmoed. Deze Engels gesproken film mist romantische bevlogenheid om de romanstof van Michel Déon echt recht te doen, al compenseren landschapsfotografie en muziek dat heel effectief. De sterbezetting combineert en contrasteert goed, maar de afzonderlijke rollen zijn schetsmatig uitgewerkt.

The Purple Taxi

1977. Yves Boisset. Met o.a. Agostina Belli, Peter Ustinov, Charlotte Rampling, Fred Astaire en Philippe Noiret.

Om verschillende redenen hebben mensen van diverse nationaliteit de eenzaamheid van het Ierse platteland gekozen, waar hun wegen zich kruisen met romantische en bijna tragische gevolgen en als uiteindelijk resultaat nieuwe realiteitszin en levensmoed. Deze Engels gesproken film mist romantische bevlogenheid om de romanstof van Michel Déon echt recht te doen, al compenseren landschapsfotografie en muziek dat heel effectief. De sterbezetting combineert en contrasteert goed, maar de afzonderlijke rollen zijn schetsmatig uitgewerkt.

Tendre poulet

Frankrijk 1977. Komedie van Philippe de Broca. Met o.a. Annie Girardot, Philippe Noiret, Catherine Alric, Paulette Dubost en Roger Dumas.

Een vrouwelijke politiecommissaris botst bij een verkeersongeval op een oude studievriend die tegen zijn anti- autoritaire instelling in verliefd op haar wordt, en haar ondanks helpt bij het oplossen van een reeks mysterieuze moorden. Deze misdaadkomedie is zowel op scenario-niveau als in de combinatie van de dynamische Girardot met de goedmoedige Noiret volstrekt voorspelbaar, maar weet door een hoog tempo alle bevestigde verwachtingen net voor te blijven. Het succes leidde tot een vervolgfilm en inspireerde de Amerikaanse tv-serie Dear Detective.

La Barricade du Point du Jour

Frankrijk 1977. Drama van René Richon. Met o.a. Anicée Alvina, Edmond Ardisson, Jean-Luc Bideau, Eliane Boéri en Raymond Bussières.

Zowel wat middelen als filmische vormgeving betreft eenvoudige, maar integere en vrij boeiende reconstructie van de Parijse commune-opstand in 1871. De afstandelijkheid van de regisseur werkt weliswaar een emotionele identificatie met de personages niet direct in de hand, wat echter niet belet dat de film als geheel toch wel aangrijpend is. Noiret heeft een kleine gastrol als Eugène Poittier en mag in die functie de Internationale voorlezen.

Dear Detective

1977. Philippe de Broca. Met o.a. Hubert Deschamps, Catherine Alric, Annie Girardot en Philippe Noiret.

Zowel wat middelen als filmische vormgeving betreft eenvoudige, maar integere en vrij boeiende reconstructie van de Parijse commune-opstand in 1871. De afstandelijkheid van de regisseur werkt weliswaar een emotionele identificatie met de personages niet direct in de hand, wat echter niet belet dat de film als geheel toch wel aangrijpend is. Noiret heeft een kleine gastrol als Eugène Poittier en mag in die functie de Internationale voorlezen.

Une femme à sa fenêtre

Duitsland/Italië/Frankrijk 1976. Drama van Pierre Granier-Deferre en Denys Granier-Deferre. Met o.a. Philippe Noiret, Victor Lanoux, Umberto Orsini, Gastone Moschin en Delia Boccardo.

Een Franse ambassadeursvrouw in Griekenland anno 1936 wordt verliefd op een communistische verzetsstrijder; ze geeft om hem haar luxe leven op. Ze strijdt en sterft aan zijn zijde. De film benadrukt meer de romantische liefde en (modieus) retrospectieve aankleding dan de politiek woelige periode die in al te simpele zwart-wit tegenstellingen wordt getekend, maar in de achtergrondfunctie sporadisch boeiende elementen aandraagt. Deze aanpak geeft Lanoux als revolutionair weinig kans om de hartstocht van personage overtuigend te maken, maar Schneider is fascinerend als altijd en krijgt goed tegenspel van Orsini als ludieke echtgenoot en Noiret als loyale en berustende aanbidder.

Monsieur Albert

Frankrijk 1976. Drama van Jacques Renard. Met o.a. Philippe Noiret, Dominique Labourier, Patrick Chesnais, Suzanne Flon en Catherine Lachens.

Een kleine oplichter heeft zich ge[KA3]installeerd in een noordelijk mijnplaatsje. Hij dringt zich tussen een mede- oudstrijder uit Algerije en een ongehuwde moeder in. Het besef van zijn eigen middelmatigheid na de zoveelste mislukking maakt hem tijdens een carnavalsoptocht tot moordenaar. Een zowel door het milieu als de personages ongewoon regiedebuut waarin Noirets goedmoedige imago in het absolute tegendeel wordt omgekeerd (zodat het publiek afknapte of wegbleef). Niettemin is hij verontrustend overtuigend, terwijl ook de andere acteurs zich authentiek integreren in de plaatselijke bevolking. Niet geheel evenwichtig in de combinatie van volkse vrolijkheid als verpakking van uitzichtloze verveling met morsige kleine privédrama's. Toch opmerkelijk omdat in de film níét op de personages wordt neergekeken.

Le juge et l'assassin

Frankrijk 1976. Misdaad van Bertrand Tavernier. Met o.a. Philippe Noiret, Michel Galabru, Isabelle Huppert, Jean-Claude Brialy en Cécile Vassort.

Aan het einde van de negentiende eeuw jaagt de ambitieuze magistraat Rousseau met alle methodes op de godsdienstwaanzinnige ex-onderofficier Bouvier. Op zijn vagebondenpad door ruraal Frankrijk verkracht en vermoordt Bouvier volwassenen, adolescenten en kinderen. Taverniers furieuze derde regie, op een scenario van Jean Aurenche en Pierre Bost, fileert een archaïsche justitie en het onthutsende cynisme van clerus en bourgeoisie. Acteurs Noiret en Galabru bieden als rechter en moordenaar subliem tegen elkaar op, adembenemend is de 'Scope-landschapsfotografie van Pierre-William Glenn. Als gedetailleerd armoedetijdsbeeld en ronduit agressief politiek pamflet in romaneske vorm sorteert de film stevig effect.

Il Comune senso del pudore

Italië 1976. Erotiek van Alberto Sordi. Met o.a. Florinda Bolkan, Claudia Cardinale, Philippe Noiret, Cochi Ponzoni en Alberto Sordi.

De film bestaat uit vier satirische sketches over de dubbele moraal van de Italianen ten aanzien van de nieuwe seksuele vrijheid op het filmdoek en in de pers, waarvan de verontwaardigde fatsoensrakkers in het geniep wel degelijk ook zélf profiteren. Deze Italiaanse komedie volgens het bekende recept is bovendien vermakelijk omdat regisseur Sordi zijn spelers even uitbundig laat schmieren als acteur Sordi gewoonlijk zelf doet. Noiret als de Napolitaanse producent van een Lady Chatterley-verfilming maakt de hele film al goed.

Que la fête commence...

Frankrijk 1975. Drama van Bertrand Tavernier. Met o.a. Philippe Noiret, Jean Rochefort, Jean-Pierre Marielle, Christine Pascal en Marina Vlady.

De hoofdrol die Noiret speelt als Philippe d'Orléans is een van zijn beste ooit, en dat wil echt wat zeggen. Noiret maakt de innerlijke tegenstrijdigheden en de machteloosheid van de beroemde Franse regent invoelbaar. De periode na de dood van Louis XIV, waarin D'Orléans regent was van de jonge Louis XV, is relatief duister in de Franse geschiedschrijving. De immer vindingrijke scenarist-regisseur Tavernier visualiseerde de tijd echter prachtig. Het is 1719. D'Orléans worstelt met een goddeloze priester (Rochefort), een opstandige markies (Marielle) en met zijn sympathie voor het plebs. Que la fête commence... won vier Césars.

Le vieux fusil

Frankrijk 1975. Thriller van Robert Enrico. Met o.a. Philippe Noiret, Jean Bouise, Madeleine Ozeray, Joachim Hansen en Robert Hoffmann.

In 1944 trekken SS-legers terug voor oprukkende geallieerden, die aan de Middellandse Zeekust zijn geland. Julien Dandieu (Noiret), chirurg in het ziekenhuis die in het verzet zit, laat zijn vrouw Clara (Dandieu) en zijn dertienjarige dochtertje Florence (Delaporte) voor hun veiligheid uit de chaos vertrekken met zijn vriend Francois (Bouise) naar het slot dat hij buiten de stad bezit, maar ontdekt later dat Clara en Florence vermoord zijn, terwijl de nazi's in zijn kasteel bivakkeren. De film heeft onnodig uitgemeten martel- en moordscenes die de dolle eenmanswraak van de hoofdpersoon motiveren, maar ook een goed volgehouden dramatische spanning met een opmerkelijke rol van Noiret die in flashbacks een aandoenlijk liefdespaar met Schneider vormt. Speelt in de Franse Midi, in Montauban niet ver van Toulouse. Vanuit deze plaats vertrok de SS-divisie Das Reich richting Limoges en roeide uit represaille de gehele bevolking van het plaatsje Oradour sur Glane uit door ze in de kerk te drijven en ze vervolgens te verbranden en/of dood te schieten. Won Cesars (de Franse filmprijzen) voor beste film, beste acteur en beste muziek.

Le jeu avec le feu