Waarom zijn Stef Biemans en zijn Nicaraguaanse gezin uitgeweken naar een dorp in Andalusië?

Stef: 'Het idee was dat ik vanuit Nicaragua een paar keer op en neer zou gaan naar Spanje om een serie over Andalusië te maken. Maar toen brak de pleuris uit, bij ons in Masaya. Het begon ermee dat bejaarden de straat opgingen, omdat er een pensioenregeling kwam waar niemand het mee eens was. Opeens moesten ze heel veel inleveren van hun toch al lage pensioen.

Demonstreren was verboden, maar daar trokken ze zich dus niks van aan. Toen kwamen er knokploegen van de regering, en die begonnen die oudjes omver te duwen. Daardoor barstte het eigenlijk los. Als je in Nicaragua, waar de familiewaarden heel belangrijk zijn, aan iemands opa en oma komt, dan zet je veel kwaad bloed. Dus die opgekropte woede naar de regering die er sowieso al was, die kwam er opeens allemaal uit. En dat begon bij ons voor de deur, omdat Masaya van oudsher een stad is waar veel verzet is geweest tegen de dictator Somoza.

Daar is het hardst gevochten tijdens de revolutie, in de jaren zeventig van de vorige eeuw. Toen dat Sandinistische bolwerk in verzet kwam, was dat extra erg voor de Sandinistische regering.  Ze zijn er keihard op gaan slaan en schieten, met snipergeweren werden echt gericht jonge mensen neergeschoten vanuit hoge gebouwen. Dat Ortega echt oorlogswapens zou inzetten tegen het volk, dat had niemand verwacht. En daar heeft hij ook gewoon een fout gemaakt. Hij had het heel anders kunnen oplossen.

Maria Consuelo Alcaida

'De kinderen moesten leren te bukken als ze voor een raam langs liepen, omdat de kogels over het huis heen suisden.'

Stef Biemans

Dat speelde zich allemaal af op een paar blokken afstand van ons huis, en het geweld spreidde zich uit over de stad. Wij wonen heel idyllisch, vlakbij een park, in een heel vredig stadje, in een van de veiligste landen van Latijns Amerika. En opeens stonden daar gewapende politieagenten met van die AK-47’s voor het raam, te schieten op jongens met katapulten. Er werden gebouwen in brand gestoken, op een gegeven moment stond het huis van mijn schoonouders in de fik, het was een en al chaos.

Dat heeft twee maanden geduurd. Vaak was de stad afgesloten, soms konden we er even uit. De scholen waren dicht, alle winkels gingen dicht, want er werd ook geplunderd. Ik heb heel lang voor de deur gezeten, ’s nachts, uit angst dat er iemand binnen zou komen. De kinderen moesten leren te bukken als ze voor een raam langs liepen, omdat de kogels over het huis heen suisden. Dus dat was een en al stress en angst en zorgen, en toen zei Audrey op een gegeven moment: we moeten weg, want dit gaat helemaal mis. Eerst denk je nog dat het wel zal overwaaien, maar dat gebeurde niet, dus we besloten te vertrekken. Maar waar moesten we dan heen?

Naar Nederland, dacht ik eerst. We begonnen bij een hotel op de luchthaven, om maar dicht in de buurt van de vliegtuigen te zijn, met onze koffers. Want dat ga je je dan ook afvragen: zal het vliegveld ook dichtgaan? Er stonden ook allemaal militairen op het vliegveld. Toen heb ik de IND (Immigratie- en Naturalisatie Dienst, red.) gebeld om te vragen wat de mogelijkheden zouden zijn in Nederland. Audrey zou het land wel in kunnen komen, maar er was een hele waslijst aan dingen die ze zou moeten doen om langer te kunnen blijven dan drie maanden. En ik kreeg best wel onaardige mensen aan de telefoon. Het werd ons niet makkelijk gemaakt. "Ja, ik weet dat het onrustig is in Nicaragua, maar daar kunnen we geen uitzondering voor maken, regels zijn regels."

Het is natuurlijk best wel raar, dat het land waar ik nog altijd een burger van ben dan niet de beste optie is. Maar ik snap het ook wel, en Audrey snapte het ook wel. Ze zei: "Ja, ze moeten ook hun land beschermen, ik snap wel waarom die regels er zijn." Maar goed, het kwam dus beter uit om naar Spanje te gaan, ook omdat ik daar werk had. Maar het was natuurlijk wel de vraag: waar moet die serie dan over gaan. Daar had ik eigenlijk geen idee meer van.’