Het viel veel Zuid-Afrikaanse lezers op hoe in de necrologieën die volgden op de dood van aartsbisschop Desmond Tutu, een belangrijk onderdeel van zijn strijd voor mensenrechten werd vergeten. 

Natuurlijk werd zijn strijd tegen apartheid geroemd, en hoe hij er niet voor terugdeinsde om later ook zijn kameraden in die strijd, het ANC van Mandela, te bekritiseren. 

Maar zijn gevecht voor de rechten van de Palestijnen en de vergelijking die hij meermalen maakte tussen Israël en apartheid-Zuid-Afrika, haalde de meeste kranten niet. 

Ook ik noemde Tutu’s Israël-kritiek niet, hoewel niet met opzet.

Nadat The Guardian er op Twitter flink van langs kreeg, plaatste de krant snel dit stuk van de voormalige correspondent in Zuid-Afrika en Israël, Chris McGreal. 

Het is een belangrijke discussie omdat rond de dood van iconen als Mandela en Tutu, iedereen zijn eigen held boetseert. 

Gert-Jan Segers van de ChristenUnie roemde Tutu omdat hij ‘leefde wat hij predikte’. Maar Segers zal zelf nimmer Tutu’s kritiek op Israël durven prediken. 

Vraag een BN’er wie zijn held is, en hij zal Mandela noemen omdat hij zo aardig bleef voor witte Zuid-Afrikanen. 

Maar niet omdat hij even innig was met de Libische leider Muammar Gaddafi, PLO-leider Yasser Arafat of Gerry Adams van Sinn Féin. 

Een paar uur na de begrafenis van Tutu vloog het parlementsgebouw in Kaapstad in brand. De schade aan het historische pand, anno 1884, lijkt enorm. 

Met het vuur laaide meteen weer een aloude discussie op over de locatie van het parlement in Kaapstad. 

Reisbureaus verdienen goed geld aan de parlementariërs die voortdurend op en neer moeten vliegen tussen de gebouwen van de uitvoerende macht in Pretoria en de wetgevende macht in Kaapstad. 

Maar het slopen van het gehavende parlementsgebouw zou de Kaap politiek nog meer isoleren van Zuid-Afrika.

Nog dezelfde dag arresteerde de politie een verdachte van de brand. Dinsdag werd hij voorgeleid. Hij keek verdwaasd naar alle camera’s en haalde zelfs zijn mondkapje van zijn gezicht, zodat iedereen zijn gezicht goed kon zien. Welke verdachte doet dat? 

Al snel herkenden reporters de verdachte als de dakloze man die altijd op de stoep van het parlement slaapt. 

Zou deze man echt weten hoe hij het brandalarm, de sproei-installatie en de beveiligingscamera’s moest uitzetten? Of is hij gewoon een makkelijke zondebok? 

Zijn voorgeleiding bracht in elk geval weer even aandacht voor de vele daklozen in Kaapstad. Ballingen als gevolg van de geschiedenis, migratie of pandemie, zoals ik ze in mijn afscheidsstuk voor NRC noemde.