De uitspraken van Daniel Cohn-Bendit, Europeaan pur sang, staan niet bekend om hun nuance. “Dany le Rouge,” zoals hij wegens zijn haarkleur en zijn politieke stroming werd genoemd, verwierf een naam om zijn nietsontziende opvattingen. Die naam weet “Dany” met inmiddels 66 jaar nog steeds waar te maken. Hij is een doorgewinterd voorvechter van solidariteit, duurzaamheid en democratie.
"Dany le Rouge" in 1968
Op 18-jarige leeftijd raakt de sociologiestudent Daniel Cohn-Bendit (1945) voor het eerst in de belangstelling, wanneer hij een leiderspositie inneemt in de fameuze Parijse studentenopstanden in 1968. Het markeert het begin van een actieve carrière in de Franse, Duitse en Europese politiek.
Via anarchistische en socialistische stromingen in Frankrijk en Duitsland belandt Daniel in 1984 in Die Grünen, de Duitse milieu-partij. Cohn-Bendit schaart zich in de partij achter de “Realo”-vleugel, en laat fundamentele groene kwesties als pacifisme en een strikt milieubeleid varen voor een meer progressief beleid. Zo steunt hij een militaire interventie in Bosnië. Deze standpunten worden hem door de overwegend pacifistische partijtop niet in dank afgenomen. Naar eigen zeggen om die reden, belandt hij pas op nummer 8 op de kieslijst voor de Europese parlementsverkiezingen in 1994. Toch vergaart hij genoeg stemmen. In het Europees parlement wordt Cohn-Bendit in 1999 co-president van de Groene Coalitie. Daar is hij een felle pleitbezorger van solidair en unificerend beleid en betrokken bij de formulering van de Europese Grondwet.
Meer dan 40 jaar na de studentenopstand is “Dany le Rouge” nog steeds geliefd in Frankrijk. In 2009 behaalde hij tijdens de Europese Parlementsverkiezingen bijna net zoveel Franse stemmen als de grootste partij in de laatste Franse verkiezingen – zonder een eigen Franse partij te hebben. Daaropvolgende suggesties over een gooi naar Frans presidentschap werden door hem lachend afgewezen. “Nee, nee nee, dat is geen leven. Niet de macht fascineert me; ik wil invloed hebben. Daarin ben ik misschien atypisch.”
Samen met onder andere Guy Verhofstadt (Het jaar dat de euro valt) richt Cohn-Bendit begin 2010 de Spinelli-groep op. De groep heeft zijn oorsprong in het Europarlement en behelst een interdisciplinair samenwerkingsverband dat streeft naar voortzetting van de federalisatie van Europa. De groep verzet zich in hun manifest tegen het door de eurocrisis aangewakkerde nationalisme en roept op tot unificatie in de Europese politiek. Het einddoel van Spinelli is een federaal Europa.
Het vurige vertrouwen van Daniel Cohn-Bendit in democratie wordt ook zichtbaar tijdens de ophef rond het referendum van Papandreou. Namens de Groene Coalitie noemt hij de beslissing van de Griekse premier om een referendum te houden over het Europese reddingsplan, “volledig begrijpelijk,” waarmee hij zich recht tegenover de internationale reacties vol onbegrip en afwijzing plaatste.
In de uitzending vertelt Cohn-Bendit meer over zijn sympathie voor het gewraakte referendumbesluit.
Cohn-Bendit roept begin januari 2012 het Europees parlement op, maatregelen te treffen tegen de Hongaarse grondwetswijzigingen van de regering-Orbán. De president van de Groenen bepleit een onderzoek naar een Hongaarse schending van fundamentele EU-beginselen. 'Hongarije is de gevaarlijke afglijding begonnen naar een autoritair regime. Indien Orbán en zijn regering niet snel van koers veranderen, moeten daar in januari meteen sancties op volgen.'
