wortelschieten
Met de deken over me heen lig ik ’s middags in bed. Ik wil niet meer bestaan, want de waslijst aan taakjes die ik mezelf heb opgelegd krijg ik maar niet af en vanochtend was ik wel gelukkig.
‘Je moet niet zo zeuren’, denk ik. ‘Je hebt niet eens jankende kinderen of een vastlopende relatie. Oh mijn god, stel je voor hoe vaak je dan in paniek bent.’ Deze extra-stressgedachte kap ik meteen af en ik probeer me weer op de fictieve wortels uit mijn voetzolen te richten. Want ik was bezig met ‘aarden’. Om daarna weer zo snel mogelijk door te kunnen.
‘Je bent een boom’, denk ik. Voel je voeten, er groeien wortels uit. ‘Voelen’, herhaal ik. Maar het voelen luistert niet naar dwang en mijn voeten lijken opeens verdwenen. Ik open demonstratief mijn ogen. ‘Doe niet zo irritant, nu moet je weer opnieuw beginnen,’ mompel ik streng. ‘Lief voor jezelf zijn, dit werkt niet, dat weet je’, komt er direct achteraan. ‘Je enige zekerheid is dat alles verandert.’ Waar komt dit nou weer vandaan?
Gatverdamme.
Als kind kon ik heel goed minutenlang niets denken en voor me uit staren. Naar mijn kat of niets bijzonders. Nu ben ik veranderd in een jong volwassene, die ontspant om te kunnen presteren.
‘En nu hou je op met denken!’ dram ik voor me uit met mijn ogen toch weer open. Hopelijk verander ik later in een oude vrouw, die weer lekker zinloos kan staren.
Roos Pollmann (25) schrijft, heeft eigenlijk een heel klein hartje, maar stampt rond en praat het liefst over ongemakkelijke situaties. Om de drie weken schrijft ze voor Dorst een column in de VPRO Gids.
meer columns
café geen flauw idee
Bij mij om de hoek is een fenomeen opeens verdwenen. De witte krulletters van Café Geen Flauw Idee zijn zorgvuldig van de ruit gekrabd.
zuurkool
Atjar of kimchi is dit niet. Zuur, stinkend en ruikend naar waspoeder, ik twijfel of dit echt te eten is. Ik had het niet in mijn kerrie en rijst moeten doen, want nu is mijn hele diner verkloot.
small-talk
Ik vind dat columns net als brieven nooit met ‘ik’ zouden moeten beginnen, want dat is egocentrisch. Maar niet over jezelf praten is moeilijk, want als je op “Hoe gaat het?” meteen “Goed hoor. Jij?” antwoordt is het gesprek snel voorbij. En small-talk is belangrijk.
wachtrij
We staan met z’n allen in de rij bij de ambachtelijke bakkerijketen met lunchroom waar je, volgens de slogan, elke dag, overal en écht kan genieten van zuurdesembrood.
stadsmens
Op een besneeuwd pad wandel ik met mijn armen omhoog en mijn vingers gespreid. ‘Wat ga ik dit missen!’ zucht ik, stralend om me heen kijkend en beseffend dat mijn maand afgezonderd werken in Frankrijk bijna voorbij is.
baksteen
Op Antwerpen Centraal moest ik overstappen. In de coupé staarden een aantal mensen naar de reusachtige koffer die naar binnen probeerde te komen maar steeds op een andere manier bleef klemmen. Mijn moeder had me op de trein gezet en nog een extra jas erin gepropt waardoor mijn slaapzak erbovenop moest.