rotbeest
Voor de zon schuift een grote grijze wolk. Ik loop langs de gracht en zie een vrouw met een hond. De hond loopt van haar weg de straat over naar een boom. De vrouw schreeuwt: ‘Hier!’ De hond reageert niet.
‘Hier! Hiehier!’ vervolgt ze kijvend tegen de hond, ‘Ik praat toch geen Turks?!’ Ik moet denken aan mijn overleden kat: Lola. De familie-dictator. Je moest haar aaien, maar als je niet honderd procent op haar gericht was dan viel ze je aan. Wanneer ze het bezoek niet mocht, piste ze in hun tas of schoenen. Toen mijn vader, tevens haar grote liefde, de eerste computer bij ons thuis kocht en hij na een koffie- pauze terug kwam gelopen om door te werken stond zij daar. Ze keek hem strak aan, met haar kontje richting het beeldscherm, staart omhoog en piste recht achteruit. Het nieuwe speeltje was kapot.
Ondanks het toenemende urineverlies in de wasmand vanwege nierfalen hielden we het twintig jaar vloekend met haar uit. ‘Ze heeft ook een hele lieve kant’ herhaalden we, want was je ziek of verdrietig dan kwam ze op je liggen tot het weer beter ging.
De dierenarts begon over spuitjes, maar mijn moeder stapte over op de Chinese geneeskunde. De laatste demente, uitgemergelde dag ben ik Lola gaan uitlaten met een zelfgemaakt kattenriempje. Ze trok me voort als een sledehond.
Het hartje stopte liggend op de borst van mijn moeder. Het eigenwijze rotbeest in een kartonnen doos bedekt met een bloemetjessjaal had een heel zacht vachtje.
Roos Pollmann (25) schrijft, heeft eigenlijk een heel klein hartje, maar stampt rond en praat het liefst over ongemakkelijke situaties. Om de drie weken schrijft ze voor Dorst een column in de VPRO Gids.
meer columns
op slot
Ik heb het een beetje gehad met seks. Met de Dorst redactie heb ik afgesproken om een stukje te schrijven over ‘ouders en seks’, omdat het bij de meeste mensen, en ook bij mij, opstandige gevoelens oproept. Daar schrik ik eigenlijk van.
kijken kijken niet kopen
Laatst was ik uitgenodigd om een voordracht te geven tijdens het Egosphere evenement bij Foam Lab in Amsterdam. Het thema voor die avond was ‘het collectief versus het individu’.
crowdfunding
Crowdfunding is het nieuwe flippo’s. Iedereen doet eraan mee. Vooral in Amerika werkt dit als een trein, want er zijn tussen die 315 miljoen mensen altijd wel een paar gekken te vinden die jouw idee goed genoeg vinden voor een donatie.
wortelschieten
Met de deken over me heen lig ik ’s middags in bed. Ik wil niet meer bestaan, want de waslijst aan taakjes die ik mezelf heb opgelegd krijg ik maar niet af en vanochtend was ik wel gelukkig.
café geen flauw idee
Bij mij om de hoek is een fenomeen opeens verdwenen. De witte krulletters van Café Geen Flauw Idee zijn zorgvuldig van de ruit gekrabd.
wachtrij
We staan met z’n allen in de rij bij de ambachtelijke bakkerijketen met lunchroom waar je, volgens de slogan, elke dag, overal en écht kan genieten van zuurdesembrood.
stadsmens
Op een besneeuwd pad wandel ik met mijn armen omhoog en mijn vingers gespreid. ‘Wat ga ik dit missen!’ zucht ik, stralend om me heen kijkend en beseffend dat mijn maand afgezonderd werken in Frankrijk bijna voorbij is.
baksteen
Op Antwerpen Centraal moest ik overstappen. In de coupé staarden een aantal mensen naar de reusachtige koffer die naar binnen probeerde te komen maar steeds op een andere manier bleef klemmen. Mijn moeder had me op de trein gezet en nog een extra jas erin gepropt waardoor mijn slaapzak erbovenop moest.