Het standbeeld van Boccherini

Melchior Huurdeman

fraai Stabat Mater van onderschatte grootmeester

In het Italiaanse Lucca stond ik een maand geleden voor het geboortehuis van de onovertroffen opera componist Puccini. Hier, in dit prachtige, rode bakstenen huis had hij gewoond, om de hoek bij Piazza San Martino. Voor het standbeeld van de meester maakten bewonderaars van over de hele wereld foto’s van elkaar of van zichzelf. De ene toerist deed nog lolliger dan de ander. Gekke bekken trekken, duim omhoog steken, staan als een operazanger, tassen aan Puccini’s been hangen; het kon allemaal die middag. Hoe dan ook was het fijn om het huis en de straat op te snuiven waar de man van Tosca had gelopen, gehuild, geschreven, gerend, gegeten... Tweede locatie werd het huis van Luigi Boccherini (1743-1805), ook in Lucca en ook met een standbeeld voor de deur. Boccherini zit en speelt de cello, hoe kan het ook anders. Maar hier waren geen toeristen... geen hond te bekennen!

Luigi Boccherini was een veelschrijver en een fenomeen op het gebied van de cello. De werkenlijst is eindeloos, met zoveel trio’s, solosonates, symfonieën en nog veel meer: kwintetten. Hij schreef ruim honderd strijkkwintetten en allemaal in een typische bezetting van 2 violen, altviool en 2 cello’s. Deze bezetting kreeg ook zijn voorkeur voor de begeleiding van zijn Stabat Mater. Opmerkelijk is dat op de beluisterde cd, de tweede cello wordt ingeruild voor een contrabas. Maar sopraan Dorothee Mields, al tijden door mij op handen gedragen, en het Salagon Quartet zijn reeds zo door de wol geverfd in het smakelijk spelen van oude muziek dat die keuze alleen maar te respecteren valt. De uitvoering van Boccherini’s Stabat Mater is mooi klein, intiem, en heeft in de verte iets sensueels. Maria’s angst en verdriet bij het aanschouwen van haar zoon aan het kruis is in deze toonzetting en uitvoering zeer dragelijk.

Melchior Huurdeman

Klassiek van Renaissance tot nu - dat is toch altijd nog de basis van de muziek die ook vandaag nog gemaakt wordt. Die geschiedenis mogen we niet vergeten!