In gesprek met Binkbeats

Nog voor de Beats Unraveled-serie af was, was Binkbeats al lang en breed begonnen aan eigen werk. 'Dat het nu pas uitkomt heeft te maken met een aantal dingen,' vertelt hij. 'Ik had best wel even de tijd nodig om mijn sound te vinden. Veel van de nummers zijn nog uitgekristalliseerd tijdens het toeren.' Daarnaast gelooft de percussionist dat het goed is om muziek een tijdje te laten liggen. 'Later kon ik het dan weer oppakken, met frisse oren en nieuwe ideeën. Het met bij mij echt sudderen. Als ik nu terugkijk ben ik blij met elke beslissing: dít moest het echt zijn. Het is jammer als je muziek in een soort haast gaat maken en later denkt: dit had ik nu anders gedaan.' Daarnaast leek het hem ook goed om even een gat te laten vallen tussen Beats Unraveled en zijn eigen werk. 'Ik weet niet of het mensen het anders hadden kunnen oppakken: hè, hij maakte toch covers?'

Op Beats Unraveled kijkt Binkbeats vooral terug als onderzoekstraject. 'Het is een prachtige serie geworden, waar ik heel trots op ben,' zegt hij, 'maar ik kon er voor mijn gevoel niet een serieuze carrière op bouwen. Mensen vinden het prachtig om te zien, maar het blijft toch gek om alleen andermans muziek te spelen. Ik wil mijn eigen muziek maken, op deze nieuwe manier die ik heb gevonden. Dat is voor mij het hogere doel.' Die nieuwe manier, waarop de percussionist laag voor laag zijn nummers opbouwt, kent twee uitingsvormen. De eerste is de in de studio zorgvuldig geproduceerde muziek op de twee nieuwe EP's; de andere zijn de filmpjes die hij naderhand maakt waarin hij diezelfde nummers live uitvoert. ‘Waarmee ik m'n eigen tracks dus weer unravel,’ lacht hij.

Als je hoort hij probleemloos Binkbeats zich de Beats Unraveled-covers eigen maakt vraag je je af: waar tussen al die roemruchte voorbeelden zal uiteindelijk zijn eigen geluid liggen? Nou ja, echt tússen al die namen in dus. De stijloefening heeft zijn vruchten afgeworpen: Binks eigen werk klinkt alsof hij alles wat hij heeft gecoverd heeft opgezogen. Opvallend: het klinkt allemaal
wel wat gelaagder en meer understated. Het zijn dan ook niet zomaar 'beats', maar echt liedjes geworden. In nummers als 'Jake's Journey' of 'Rhythmiconomy' duiken weliswaar voorzichtige four-to-the-floor housebeats op, maar Binkbeats graaft duidelijk dieper, en in een nummer als 'Earth' is zelfs nagenoeg geen beat te ontdekken, maar staat zijn zang centraal. 

Omdat zijn werkwijze zo anders is spiegelt hij zich niet echt aan singer-songwriters als Eefje de Visser of Tessa Douwstra (Luwten), met wie hij veel gewerkt heeft. Wel besprak hij sommige nummers met Douwstra. 'We hebben het inhoudelijk over tekst gehad: "wat bedoel je hier precies?". Je kunt van alles zingen, maar je moet het wel kunnen verantwoorden. Soms kunnen bepaalde dingen bijvoorbeelden qua taal gewoon niet. Ik heb volgens mij wel een halfuur zitten filosoferen met Simon (Akkermans, producer IH) over de tekst van 'In Dust/In Us': 'What we can't see, it doesn't mean it doesn't exist. Dat is een gekke zin, die misschien niet perse klopt, maar toch klopt hij ook wél. Want we vonden absoluut geen andere manier om het te zeggen. Dat zijn hele interessante gesprekken: je gaat goed nadenken over elke zin.'

'Uiteindelijk wil je een bepaald gevoel overbrengen. Je kunt wel iets zingen dat structureel helemaal klopt, maar als het niet ráákt, wat is dan het doel? Een supergoed voorbeeld vind ik Reggie Watts. Die doet improvisaties, zingt helemaal geen tekst, maar brabbelt maar wat aan elkaar. Maar bij mij komt dat supergoed binnen. Hij raakt de kern van een song. Waarom zou je die woorden dan nog nodig hebben?'

 

Sinds een tijdje is Bink begonnen met het plaatsen van korte filmpjes op Instagram. In elk filmpje staat een ander instrument uit zijn indrukwekkende arsenaal centraal. Binkbeats verzamelt geluiden, of beter gezegd: dingen die geluid kunnen maken. Wanneer hij een nummer componeert, laat hij die dingen precies díe geluiden maken die hij op dat moment nodig heeft. 'Ik heb een soort grote geluidendatabank in mijn hoofd,' zegt hij, 'van daaruit bedenk ik wat goed samen klinkt.' Natuurlijk herontdekt hij wel eens instrumenten die hij vergeten was. 'Maar van héél veel dingen in mijn studio weet ik niet alleen wat het is, maar ook hoe het tof wérkt. Dat is de kunst.'

'Bijvoorbeeld de toy piano. Die zit al in heel veel indie-muziek en heeft een heel specifiek geluid, als je er niks mee doet. Het is best wel hard, een beetje lelijk misschien zelf. Maar voor 'Rhythmiconomy' heb ik 'm door een hele heftige filter gehaald, waardoor de hele attack weg is. Het klinkt helemaal niet meer als een speelgoedpiano. Zo heb ik echt een ander geluid gevonden. Ik vind het leuk om soms te blijven zoeken bij een instrument: hoe kan ik iets tof maken? Hoe kan ik het op een andere manier bespelen of anders laten klinken?'

Een andere truc die Binkbeats toepast is het stapelen van geluiden. 'Als je twee geluiden hebt die héél goed bij elkaar passen, wordt het een nieuw geluid,' vertelt hij. 'Heel bizar. Want bij sommige geluiden hoor je, als je die stapelt, bijvoorbeeld gewoon: "dit zijn een triangel en woodblock samen". Maar sommige geluiden, die matchen zó goed dat je echt denkt: "wat hoor ik nou?!". Dat is dus zo'n beetje het geheim van de smid!'







Op 7 februari speelt Binkbeats in Paradiso