Ik leef slordig en dat heeft consequenties, ik moet boeten. Bij de eerste afleveringen van Studio Brasil begreep ik niet wat die hond daar moest, en bovendien wist ik niet wie de eigenaar was.

Ik leef slordig en dat heeft consequenties, ik moet boeten.

Bij de eerste afleveringen van Studio Brasil begreep ik niet wat die hond daar moest, en bovendien wist ik niet wie de eigenaar was. Het duurde zelfs een tijdje voor het me duidelijk werd dat in die studio Messi niet de naam van de voetballer was, maar van de hond. Zijn eigenaar bleek Hugo Borst, een excentrieke voetbaldeskundige.

Veertig jaar geleden kreeg ik bezoek van een jongen die een koffiehuis aan de Nieuwmarkt bezat (geen drugs maar koffie). Hij had een lage, lange hond bij zich, zoals Messi. Op de Nieuwmarkt kon die hond zijn identiteit niet ontdekken, maar in het bos wel. Terwijl ik met zijn baas wandelde, verdween de hond in een konijnenhol en keerde niet terug. De koffiejongen ging mismoedig naar huis, maar kwam na een paar dagen opgetogen terug toen ik de hond gevonden had.

Studio Brasil bekijk ik niet alleen als voetbalfan, maar ook als kynoloog. Soms schrik ik ’s nachts wakker, heeft Hugo Borst de hond niet vergeten in die grote, donkere studio?