Ik voel me altijd bedrogen als de toekomst verleden is geworden. Op dit moment, donderdagmorgen 26 februari, weet ik niet hoe het vanavond zal gaan met de supporters van de voetbalclub uit Rome. Over twaalf uur is alle spanning verdwenen, de televisie kan uit en we kunnen voldaan gaan slapen. Ik zal denken aan een oude, dode schoolvriend, die twee universitaire studies had afgerond, wiskunde en rechten. Op school trok hij al de aandacht als gepassioneerde vechtersbaas. Dit ging niet over, ook in zijn volwassenheid bleef hij het doen. Het plotselinge vechten zat hem in het bloed. Zijn verklaring was het respect voor onze voorouders, die na uit de bomen gekomen te zijn vechtend door de savannen moesten trekken om te overleven. Hij vond dat deze traditie veronachtzaamd werd – hij hield haar in ere.
Hij was dus vaak bij het vechtende voetbalvolk te vinden, ondanks zijn twee proefschriften (ook nog cum laude).
Hij bleef het doen tot na zijn zeventigste jaar, hij stierf in bed na een korte, gewone ziekte. Ik denk niet dat hij mee had gedaan aan de vernieling van de fontein in Rome. Daarvoor had hij teveel respect voor de culturele traditie.
donderdag 5 maart 2015
Ik voel me altijd bedrogen als de toekomst verleden is geworden. Op dit moment, donderdagmorgen 26 februari...