Dat gebeurde op een avond toen ik een jonge vrouw in een rubberen vlot op de oceaan zag zitten. Ik begreep dat het een experiment was, ze zat daar vijf dagen en nachten zonder voedsel of drinkwater, het was geen rustig weer, het water was woelig. Gelukkig zat ze tegelijkertijd in een studio waar ze ondervraagd werd over het avontuur. Het was dus achter de rug, ze had het overleefd, ze was niet verdronken of door een haai verslonden. Ik had een vreemde gedachte: het was dus geen realiteit geweest. Kennelijk dachten mijn hersens dat ‘alleen op een vlot’ moest uitlopen op de dood. Ze vertelde dat er overdag haaien te zien waren en dat ze ’s nachts de vinnen tegen de onderkant van de boot voelde schuren. Ik dacht aan de grote boot die op twintig meter afstand lag, met vrolijk bierdrinkende cameralieden en kikvorsmannen die dit alles tot een beheersbaar spelletje reduceerden. De interviewster raadde mijn gedachten en stelde de vraag. Nee, het schip lag achter de horizon, de camera’s waren op de boeg van het rubberen bootje gemonteerd, de zee was rondom leeg, de haaien waren onzichtbaar, mijn hart bonkte, ik zat alleen in de kamer, ik zag buiten in het koude maanlicht vier Poolse inbrekers naar de voordeur lopen. Ik zette de tv uit, liep naar de keuken en hield mijn hoofd onder de kraan. Daarna ging ik naar buiten. Ik wist dat mijn kansen klein waren, ik dacht aan het antwoord van het vlotmeisje toen de interviewster haar had gevraagd waarom ze zich aan dat riskante avontuur gewaagd had: ‘De uitdaging, zo’n kans krijg je maar één keer.’
De inbrekers hadden zich bedacht, ik zag de achterlichten van hun auto in de vries-kou naar de harde weg rijden.
De volgende avond keek ik toch weer naar de televisie. Een korte impressie over de Stier van Potter in het Mauritshuis. Veel informatie die nieuw voor me was. Dan een mededeling over een vrouw die in huilen uitbarstte bij het zien van de stier. Vervolgens weer veel informatie die nieuw voor me was. Ik hoopte dat er ook nog wat gezegd zou worden over het huilen. Dat gebeurde, de vrouw kon het plotselinge huilen niet verklaren. Dit antwoord bevredigde me in hoge mate.
Soms beland ik in de verste regionen van het televisietoestel, waar Slowaaks of Roemeens wordt gesproken zonder dat ik het verschil hoor.