Na de oorlog kochten mijn ouders hun eerste ijskast. Mijn vader werkte op kantoor, hij was de zoon van een stukadoor, er was geen sprake van oud geld. Ik was verbaasd dat bijna iedereen ‘koelkast’ zei, ‘ijskast’ was fout.

Later hoorde ik dat ‘ijskast’ juist goed was, mensen met oud geld en dubbele namen zeiden ‘ijskast’, zij waren de norm. ‘Koelkast’ werd gezegd door mensen met nieuw geld of zonder geld.
Mij kan het niets schelen hoe je zo’n ding noemt, maar dat ik na enige tijd niet meer weet wat goed of fout is, koel of ijs, verontrust me wel. Gelukkig heb ik gisteren een interview met Jort Kelder gelezen, hij blijkt alles van deze dingen te weten. Ik zie hem vaak op de televisie, hij wordt gevraagd om zijn meningen. Over meningen heeft hij ook een mening, hij zegt: ‘Het is de taak van intellectuelen om richting te geven, en niet feitenvrij, graag. Om te beginnen zou de helft van de krantencolumnisten naar huis gestuurd moeten worden. Spare me the opinions. Echt bezwaarlijk, al die columns, veel te sturend.’
Hij wordt geïnterviewd omdat hij een nieuw televisieprogramma heeft gemaakt, Ten strijde, op zoek naar de verhalen achter beroemde historische veld- en zeeslagen. Hij vindt het belangrijk dat we ons realiseren dat we vroeger niet bang waren, zoals nu, we waren een republiek van avonturiers, waarbij de elite voorop in de strijd ging. Dit is de kernzin van zijn verhaal.

Hij legt ook nog uit waarom hij een Knil-uniform draagt, hij noemt het een geestige provocatie. Het is een uniform uit de jaren dertig, van voor de politionele acties. ‘Al die bejaarde mannetjes in het Knil-seniorenhuis zijn echt niet allemaal oorlogsmisdadigers.’ Het grootste deel van het interview gaat toch weer over zijn vriendschap met de premier, over zijn liefde voor sportauto’s, waar hij er meer dan een handvol van bezit, en over zijn pech in de liefde.
Wat mij vooral interesseert, is het jaarsalaris van een seniorverslaggever. Hij voelt zich enigszins beschaamd over het aantal sportwagens, hij heeft een schoenmaker in Florence, ‘een eenpitter die met zijn kromme ruggetje schoenen in elkaar zit te tikken,’ en hij heeft voor zijn vijftigste verjaardag een klein straalvliegtuig gehuurd en daarmee met zijn vriendjes een weekje rondgevlogen, Marrakech, Sahara, de Middellandse Zee. Op de vraag wat dat gekost heeft: ‘In Volkskrant-begrippen: een jaarsalaris van een seniorverslaggever’.