De oplossing voor het Israëlisch-Palestijnse conflict ligt bij radicalen, denkt Chris Kijne. Maar wel van een ander soort dan het parlementslid dat opriep tot het uitroeien van het Palestijnse volk. Hij wijst liever naar zijn held Kees Koning.

Eén van mijn helden is Kees Koning, God hebbe zijn ziel. En in dit geval weet ik ook zeker dat, als er een God is, hij de ziel van Kees een ereplaats heeft gegeven in Zijn Koninkrijk.

Ik leerde Kees kennen toen hij, naar aanleiding van één van zijn roemruchte acties, op een vrijdagochtend de trappen van Het Gebouw beklom. Een radioprogramma dat was wat het beweerde: een gebouw van waaruit radio werd gemaakt. In de receptie zat presentatrice Harmke Pijpers die gewoontegetrouw uiterlijk niets aan het toeval had overgelaten. Het contrast kon, zoals u ziet als u op de bovenstaande links klikt, niet groter zijn.

Harmke deed een keurig gesprekje met Kees over de actie die hem bij ons bracht: het binnendringen van de legerbasis te Woensdrecht en daar met op een andere legerbasis gestolen bijlen met volle kracht inhakken op een paar F16’s die op het punt stonden verkocht te worden aan het Turkse leger om Koerden te bombarderen.

Maar na afloop mopperde ze op de onverlaat die het in zijn hoofd had gehaald iemand met zúlke vieze nagels uit te nodigen.

Vanaf dat moment heb ik Kees gevolgd, hem bezocht in de gevangenis waar hij voor zijn Woensdrecht-actie terecht kwam, hem opgezocht in het schamele huisje dat hij bewoonde op de compound van de Emmaus-gemeenschap in Eindhoven en vele uren met hem gesproken. Een radicaal, in alle opzichten. Radicaal voor vrede en medemenselijkheid. Zijn leven stond werkelijk in dienst van dat ideaal; ik heb daar peilloze bewondering voor.

Ik moest aan Kees denken toen ik de afgelopen week door een vriendelijke Facebookvolger gewezen werd op mevrouw Ayelet Shaked, volksvertegenwoordiger in Israël.

Ook een radicaal.

Voormalig bureauchef van Netanyahu en later samen met Naftali Bennet oprichter van de rechts-nationalistische partij Het Joodse Huis. Binnen die partij vertegenwoordigt zij, hoop ik, de radicale vleugel, radicaal in onmenselijkheid en wraakzucht. Niet Palestijnse strijders zijn de tegenstander, maar De Palestijn.

Man, vrouw, kind. Dood moeten ze.

Mijn Facebookvolger wees me tegelijkertijd op deze column.

Of ik daar iets mee kon.

Maar het spijt me, daar kan ik niks mee. Want juist deze dynamiek, dit beantwoorden van radicalisme met radicalisme, dit claimen van het recht om anderen te doden als zij het recht claimen om jou te doden, dit wezenloze ronddraaien in steeds hetzelfde cirkeltje van trots, eer, wraak, en bezeerde rechtvaardigheidsgevoelens maakt het conflict in het Midden-Oosten zo troosteloos.

Het gaat me hier niet om krachtsverhoudingen – die zijn volkomen scheef. Het gaat me hier niet om rechtvaardigheid , die is totaal uit het lood getrokken. Het gaat me erom dat iedereen die uit die scheve krachtsverhoudingen en uit de onrechtvaardige behandeling van de Palestijnen door Israël het recht destilleert om keihard terug te slaan, zoals Israël zich dat recht toe-eigent op basis van de Hamas-raketten, verloren is voor de oplossing.

Er is maar één weg, de weg van Kees. De radicale weg van blijven streven naar vrede en mede-menselijkheid. Al vindt iedereen je een naïeve idioot – en dat vonden ze van Kees – het enige waar het op aankomt is doorgaan en het net iets langer volhouden dan de radicalen van oorlog, wraak en eer. Om in Kees’ termen te blijven, en meteen even de titel van de biografie te noemen die over hem geschreven is: ‘Al ga je er aan kapot’.

Sinds een paar jaar bestaat de Kees Koning Vredesprijs. Ik wilde maar eens een paar mensen nomineren. De families Fraenkel en Abu Khdeir, bijvoorbeeld. En rabbijn Rafi Ostroff en de Palestijnen uit Hebron die na zijn bemiddeling hun deelneming kwamen betuigen aan de families van de drie vermoorde Joodse tieners.

Zij zijn de enige oplossing.