Documentaire over de echte Philippe Pozzo di Borgo, de verlamde hoofdpersoon van de
succesfilm Intouchables.

De chair et d’âme
TV5Monde, 12.30-13.30 uur

De Franse film Intouchables (2011) brak vorig jaar alle records, waaronder dat van best bezochte Franse film ooit, met vijftig miljoen bezoekers wereldwijd. De film is gebaseerd op het verhaal van Philippe Pozzo di Borgo, een zakenman die op zijn 42ste verlamd raakte na een ongeval met paragliding. Hij noteerde zijn ervaringen in zijn boek Le second souffle (‘De tweede adem’, 2001). Borgo raakte pas echt in een depressie toen drie jaar na zijn ongeluk ook nog eens zijn vrouw overleed. Maar hij ontdekte het leven opnieuw door de jongeman van Algerijnse afkomst Abdel Yasmin Sellou, zijn brutale maar levenslustige helper: een ex-gedetineerde, die Borgo gekscherend zijn ‘beschermduivel’ noemde en die uiteindelijk tien jaar lang voor hem werkte. Inmiddels is Borgo hertrouwd en woont hij met zijn vrouw en kinderen in Marokko. ‘Het geheim van mijn jeugd,’ zegt de inderdaad nog verrassend jong  ogende Borgo, ‘is dat ik nog maar achttien jaar verlamd ben. Ik ben nog nieuw in dit beroep.’ Borgo maakt allerminst een sombere indruk, wat volgens hem komt doordat hij zich omringd weet door zijn gezin. Hij woont in een prachtige villa vol met kunst en vlakbij de zee.
In de documentaire De chair et d’âme, die vandaag op TV5 te zien is, krijgt Borgo bezoek van de Zwitserse filosoof Alexandre Jollien (1975), die vanaf zijn geboorte spastisch is en moeite heeft met praten. Het weerhield Jollien er niet van filosoof te worden en een aantal prijzen te winnen met zijn boeken. Toen Jollien de film Intouchables zag en Borgo’s boek las, wist hij dat hij Borgo wilde ontmoeten. Zo ontstond deze documentaire. Zoals Jollien opschreef in zijn boek Lof der zwakheid (1999), een soort dialoog tussen de auteur en Socrates, is medelijden erger dan minachting. Hij noemt het voorbeeld van de filosoof die een rotte vis achter zich aantrekt om te leren dat hij zich niets van het oordeel van anderen moet aantrekken. Maar Jollien ervaart nog elke dag op straat dat dit niet zo makkelijk is. Wat dat betreft heeft Borgo het minder zwaar, die in Marokko een zekere rust lijkt te hebben gevonden. Vroeger was hij een hyperactief persoon, vertelt hij, die als directeur van het Franse champagnehuis Pommery geen seconde stil zat. En voor zover Intouchables een feel good movie is, kom je er in deze documentaire achter dat die optimistische toon wel degelijk recht doet aan de echte Borgo. 

De filosoof en Philippe Pozzo di Borgo