Het uur van de wolf
Nederland 2, 23.00-0.00 uur
Arme Hiroshi Kakiemon. Je zult maar de vijftiende generatie zijn van een fameus Japans porseleinmakersgeslacht. En dan ook nog een vader hebben die persoonlijk uitgeroepen is tot ‘Levende Nationale Schat’ en die al veertig jaar op je vingers kijkt, terwijl er steeds minder kopers zijn voor het kostbare handwerk dat jullie eeuwenoude familiebedrijf aflevert.
De Nederlandse documentairemaakster Suzanne Raes (van wie vorige week nog de teledoc Mooiste jongen van de klas werd uitgezonden) reisde naar Japan om een portret te maken van de Kakiemon-familie en -bewonderaars.
Het porselein van Kakiemon staat hoog aangeschreven bij liefhebbers, musea en verzamelaars, dankzij het delicate, warme wit en de verfijnde schilderingen van bloemen en takjes. Het wordt sinds de zeventiende eeuw geproduceerd in het plaatsje Arita, dat bekendstaat om zijn keramiek. In de werkplaats is al die tijd maar weinig veranderd. De ambachtslieden doen er dertig jaar over om de kunst volledig onder de knie te krijgen. Hiroshi’s vader heeft het bedrijf doen floreren in de vorige eeuw, maar ook hij zucht soms onder het juk van zijn lange serie voorouders. Er is geen ruimte voor eigen inbreng op de borden, kopjes en vazen die in het atelier gemaakt worden. Hij krijgt steeds meer last van zijn rug en verlangt naar zijn pensioen. Helaas is kroonprins Hiroshi geen natuurtalent op keramiekgebied. Volgens zijn moeder is hij te timide, zijn vader heeft er moeite mee dat hij zich niet altijd schikt naar de traditie.
Toch wordt de familietraditie voortgezet. Hiroshi heeft door middel van een zoontje voor opvolging gezorgd en een bedrijf dat het zo lang redt, zal ook deze economisch moeilijke tijden wel overleven. Over elke decennia zullen de museumbezoekers en verzamelaars zich dus waarschijnlijk vergapen aan zestiende-generatie Kakiemonporselein.
Een vijftiende generatie keramiekmaker moet zijn beroemde en veeleisende vader gaan opvolgen.