misdaad en mythes

Canvas, vanaf vanavond dagelijks om 23.25

(veplaatst van 4 december)

 

Weer een Scandinavische serie op de buis om helemaal geen woord van te verstaan, behalve een enkel ‘tak’, waarvan we inmiddels wel weten dat het ‘bedankt’ betekent, of iets dat klinkt als ‘fiengerafdruuk’ en dan vermoeden we dat we het Zweedse woord voor ‘vingerafdruk’ te pakken hebben. Het in onze oren schattig klinkende ‘fy fan!’ (spreek uit: fuufon) betekent zoiets als ‘what the fuck?’ of ‘verdomme!’ en in de nieuwe tiendelige thriller Jordskott wordt die Zweedse krachtterm nogal eens gebezigd. Daar is dan ook alle reden toe, want deze thriller bevat vele verbijsterende scènes die eigenlijk niet meer tot het thrillergenre behoren.

De hoogblonde dertigster Eva Thörnblad (Moa Gammel) is een politie-inspecteur die terugkeert naar haar geboorteplaats Silverhöjd waar zeven jaar daarvoor haar dochter Josephine verdwenen is. Verdronken, zo luidt de gangbare verklaring, ook al is er nooit een lijk gevonden. Eva vermoedt iets anders: zij denkt dat Josephine ontvoerd is door een mysterieuze man, net als de recent verdwenen jongen Anton. Wanneer een meisje wordt gevonden, denkt Eva dat het Josephine is, maar DNA-onderzoek (b)lijkt anders uit te wijzen. Het meisje heeft een geheimzinnige ziekte opgelopen en kan geen verstaanbaar woord uitbrengen. Ondertussen is de misdadiger steeds beter op dreef: inmiddels is hij de kelen aan het doorsnijden van een aantal bejaarde broers, waarvan de laatste gelukkig op het nippertje weet te ontkomen.

Langzaamaan verandert Jordskott, dat al vanaf de eerste aflevering associaties oproept met griezelfilms, steeds meer in een mythologisch getinte nagelbijter, vol drassige bossen, stomende meren en halfduistere woonkamers waar het daglicht langs een stoffig gordijn naar binnen valt. Ja, in Jordskott is het altijd een beetje druilerig weer en gelachen wordt er zelden. The Guardian is enthousiast over de serie en ziet een trend: series met mythologische trekjes zoals NBC’s Grimm en ABC’s Once Upon A Time. Het verschil daarbij is dat Jordskott zich aanvankelijk nog voordoet als een thriller, totdat er geleidelijk steeds meer onwerkelijke zaken gebeuren. Hoofdpersoon Eva is een impulsieve jongedame, die nogal wat wegheeft van Carrie Mathison (Claire Danes) uit Homeland. Ze ziet namelijk niet altijd het verschil tussen zakelijk en privé en gaat vaak wat al te onverschrokken te werk, waardoor het soms haar minder flamboyante collega’s zijn die haar uit benarde situaties moeten redden. Zoals die ene keer dat Eva weer eens een eng gebouw in rent en bijna struikelt over een touwtje dat aan een bom gekoppeld is. Godzijdank weet haar collega daar net op tijd een stokje voor te steken! En laat dat nou diezelfde mannelijke collega-rechercheur zijn tegen wie Eva bits zegt ‘Ik kan wel merken dat jij geen kinderen hebt!’, terwijl hij later wel degelijk een dochter blijkt te hebben. Kortom, Jordskott ‘schuwt het cliché niet’, maar weet waarschijnlijk ook in ons land de nodige verslavingsgevoelige serieliefhebbers te verleiden om door te kijken tot het bittere einde.