'Judo is echt vervelend'

Hoewel het bij Langs de lijn vooral om spanning gaat, is van zenuwen of stress niets te merken in de studio. De sfeer is opvallend ontspannen. Achter het glas zitten Borst en Schut, daarvoor twee technici en eindredacteur/regisseur Van den Bosch. De presentatoren kunnen twee wedstrijden volgen, de regisseur heeft zicht op vier schermen.

Vlak voordat de uitzending begint, vraag ik hoopvol wat er allemaal mis kan gaan. ‘Alles,’ antwoordt Schut. ‘En dat is juist het leuke,’ vult Borst opgewekt aan. Aan een speciale voorbereiding doen de twee niet. Overbodig. Schut: ‘Ik volg de sport en ben er de hele week mee bezig. Dus dat hoeft niet meer, al heb ik vanochtend wel even turnen gekeken.’

Om niet te storen, loop ik zo zacht mogelijk naar de ruimte aan de andere kant van het glas. Die omzichtigheid blijkt helemaal niet nodig. ‘Je kunt gewoon in- en uitlopen. En verder alleen opletten of het lampje van mijn microfoon brandt,’ zegt Schut.

Eerst maar eens kijken bij regisseur Van den Bosch. Die zit achter een intrigerende retrokast met allerlei vierkante, gekleurde knoppen. Op die knoppen staan termen als Vork 2 Talk, Mon Tuner en NAS 1 M. Op de kast zit een microfoon en langs de bovenkant hangt een strook papier met daarop handgeschreven de wedstrijden van vandaag plus de namen van de verslaggevers van dienst. Verder houdt de regisseur een batterij aan schermen en de klok in de gaten. Ik tel een stuk of zeven sportwedstrijden, deels met elkaar overlappend, maar klein bier vergeleken met de slotdag, wanneer ook alle voetbalwedstrijden tegelijk zijn.

De regisseur erkent dat het programma vandaag een eitje voor hem is. Communicerend met zijn technici, het presentatieduo en de verslaggevers vertelt hij tussendoor dat hij ‘van de Tros komt, de Olympische Spelen van 1992 in Barcelona zijn eerste grote klus bij de NOS was, hij daarna alle grote sportevenementen deed en dat radio het mooiste is wat er bestaat’.

Zijn multitasken doet mij na een paar minuten al duizelen. Hij is met zestien mensen in contact. ‘Met jou erbij zeventien,’ vertelt hij lachend. Licht ongemakkelijk vraag ik of ik niet te veel stoor. ‘Nee hoor, je kunt gewoon alles vragen. Als het niet uitkomt, geef ik gewoon geen antwoord.’ Op de vraag of hij in de kroeg ook met zo veel anderen tegelijk praat, komt geen rechtstreeks antwoord. ‘Daar kom ik niet zo veel. Ik ben meer van de tennisbaan.’

Verder zegt de regisseur dit soort zinnen:
‘We ronden af en sluiten met de pingel.’
‘Hebben we nog karakteristieken?’
‘Straks wat sfeergeluid uit Venlo van gisteren.’
‘Zijn er nog files?’
‘Eerst Gio, dan Marcella en Chris.’
‘Hebben we general noise van de motor- cross?’
Van den Bosch is de spil van het programma. Bij hem komt alles samen en hij heeft het overzicht. Maar zeg niet dat híj degene is die alles bepaalt. ‘De sport bepaalt.’

Het lijntje uit Eindhoven is nog een beetje dun, meldt de technicus.
Niet alle sporten zijn volgens Van den Bosch even geschikt voor de radio. ‘Judo is echt vervelend. Je weet nooit hoelang dat duurt. Kan in een paar seconden afgelopen zijn. Wielrennen is ideaal. Het peloton vertrekt en gaat naar de finish. Tennis is ook fijn. Daarvan weet je ook niet hoelang het duurt, maar alle sets moeten wel afgewerkt worden.’

Vanwege Luik-Bastenaken-Luik zijn er veel bijdragen van Gio Lippens. Dankzij zijn vakmanschap klinken die zelfs voor deze fietsleek spannend. Maar de koers zélf is slaapverwekkend, horen we even later van dezelfde Lippens. ‘Het is een hopeloos saaie koers. Ik hoop dat er nog wat gaat gebeuren.’
Dan komt Borst de studio uit. ‘Het is weer een sombere dag voor Sparta. Het gaat niet goed komen!’ Als hij terugkomt met twee bekers thee loop ik mee de studio in en ga naast Schut zitten. Mag.