'Hanna is erg gedisciplineerd'

Haar werk werd onder meer genomineerd voor de Gouden Boekenuil en de Libris Literatuur Prijs en in 2017 ontving ze de Frans Kellendonk-prijs voor haar oeuvre. Dit jaar verscheen haar roman Welkom in het rijk der zieken. 

‘Hanna en ik zijn al zeker vijftien jaar onderdeel van dezelfde vriendengroep, maar daarnaast wandelen we één keer per week samen. Ik woon namelijk bij haar om de hoek. We werken allebei veel thuis, dus dan is het wel goed om af en toe andere mensen te zien. Tijdens die wandelingen hebben we het vaak over ons werk, want ik ben ook schrijver, en veel dingen waar ik tegenaan loop, kan ik niet bij andere vrienden kwijt. Hanna is een heel slim iemand met een heldere geest, dus het is fijn om met haar te sparren. 

We gaan altijd met z’n tweeën, meestal een uurtje. Aansluitend worden er dan vaak ook nog boodschappen gedaan, maar we gaan dan niet ook nog samen eten of zo. Het is allemaal behoorlijk strak ingekaderd. Ik zou nog wel kunnen zeggen: werken lukt vandaag toch niet, zullen we gaan zuipen? Maar Hanna is heel erg gedisciplineerd. Ze werkt op gezette tijden en die bewaakt ze ook heel goed, dus zoiets zou ik niet eens voorstellen.’ 

‘Voordat haar roman [Welkom in het rijk der zieken, over een Q-koortspatiënt, red.] verscheen, is Hanna me komen opzoeken. Ze heeft hier tweeënhalf uur gezeten en alleen maar vragen gesteld. Mijn vrouw woonde een deel van dat gesprek bij en zei later: dat is wel een heel bijzondere vrouw. 

Het was een geweldig gesprek. Rondom de verschijning van haar boek hadden we een bijeenkomst met onze vereniging. Daarvoor heb ik haar toen uitgenodigd. Ze heeft een lezing gehouden en enkele passages voorgelezen. Dat maakte heel wat los. Ik zag mensen huilen van herkenning. De strijd die je voert met je lichaam, de onmacht, graag willen maar niet kunnen, het niet begrepen worden door je omgeving, het feit dat men niets aan je ziet, dat heeft ze heel knap omschreven. Heel empathisch ook. 

Iedereen heeft op die avond haar boek gekocht. Ze zullen het niet allemaal begrepen hebben, want het heeft een bepaald niveau, maar het gaat erom dat er iemand als Hanna is die oog heeft voor wat zij doormaken, want deze mensen voelen zich door iedereen in de steek gelaten. 

Je bent ziek en je wordt beter of je bent ziek en je gaat dood. Maar de 1500 mensen met Q-koorts zijn chronisch ziek en komen er nooit meer vanaf. 

De manier waarop ze met haar eigen ziekte omgaat [Bervoets lijdt aan het syndroom van Ehlers-Danlos, type 3, een erfelijke bindweefselaandoening, red.], vind ik geweldig. Door niet bij de pakken neer te zitten, gestructureerd te leven en heel bewust te kiezen wat ze wel en niet doet, weet ze ermee te dealen. Ze heeft haar ziekte niet centraal gesteld in haar leven. Dat lukt niet iedereen. Voor veel mensen bepaalt dit hun leven, ze zijn hun ziekte geworden. Hanna is wat dat betreft een heel goed rolmodel.’