Wanneer er een extreem ingewikkeld onderwerp opduikt op de (internationale) nieuwsagenda stuurt het NOS Journaal daar een special reporter op af: Peer Ulijn. Hij verstaat de kunst om van macro-economische ellende toch nog een gezellig item te maken, inclusief creatieve beeldoplossing. Dan ligt hij in een badkuip met briefjes van honderd, en blijkt het te gaan om een financiële injectie aan een Zuid-Europees land. Kinderachtig? Dat zegt u, maar ik wil op televisie ook weleens iets zien in plaats van horen.
Dinsdag 8 november 2016. De wereld was nog hetzelfde als de dag ervoor, maar de relatieve rust was op de achtergrond al doorbroken door Erik Verlinde, die na zes jaar denken en schrijven zijn nieuwe theorie over de zwaartekracht presenteerde. Enter Peer Ulijn. Gewapend met een schoolbord toog hij naar de werkkamer van de man die nu al in één zin met Newton en Einstein wordt genoemd. Ik had al mijn hoop op Peer gevestigd, maar het liep uit op een enorme teleurstelling. Verlindes oplossing voor het surplus aan zwaartekracht in het universum was Peer te machtig en ontreddering was het gevolg. Volgens Verlinde bestaat er niet zoiets als ‘donkere materie’, en hij heeft daar een mooie, maar complexe theorie over. Peer in een badkuip vol donkere materie was misschien wat te veel van het goede geweest, maar nu leek er na het item meer donkere materie te zijn dan ervoor. Het universum vertrok overigens geen spier, we konden gewoon gaan slapen. De volgende dag was er iets veranderd en kreeg ik het gevoel dat er wel degelijk donkere materie bestaat.