Terwijl ik zat te wachten op de uitzending van Pauw – ja die ene – belandde ik in mijn eigen voorland, dat van televisieprogramma’s voor de oudere doelgroep. Iedereen en alles is tegenwoordig een doelgroep, en daarom zie je alleen wat voor je bestemd is. Erger is dat veel zó specifiek op een groep gericht is dat je er als argeloze voorbijganger slechts in verbijstering naar kan kijken. Bed & breakfast is een op primetime uitgezonden programma van Max waarin eigenaren van B&B’s in elkaars pension gaan overnachten en daarna, weetikveel. Ik ving aan het eind nog net een tip op van gast Matsje voor pensionhouder Menno: de deur van de kamer kwam – ‘bats’ – tegen een kast aan bij het openen, dus er moest misschien even een plakkertje op de deur. Een plakkertje. Waar was ik toch in terechtgekomen?
Pauw begon nog steeds niet. Hendrik Groen wel. Ik heb die boeken niet gelezen, maar het staat me bij dat ze over een hoogbejaarde man gaan die vermakelijke stukjes schrijft over het bestaan in een verzorgingshuis. De rol van Groen werd gespeeld door Kees Hulst. Die is 65! Ondertussen schoof André van Duin het beeld in, met grijs haar. Van Duin is zeventig, maar lijkt ook met grijs haar nog steeds 25. Ze hadden nog beter Mick Jagger kunnen vragen, die is tenminste 74. De reclame na Hendrik Groen ging over veertien soorten scootmobielen.
Zojuist lees ik dat De fabeltjeskrant terugkomt en onlangs startte op rtl 8 een ‘gloednieuwe’ serie Pipo de clown. Klukkluk is daarin geen indiaan meer. Van de gekke.