De volksvertegenwoordigers debatteerden over nepnieuws en als ik de krant mag geloven ontaardde dit debat al snel in een ordinaire scheldpartij: ‘Je bent zelluf nepnieuws.’ Dat niveau. Probleem is, hoe moet ik nou nog weten of dit bericht klopt en ik zeg expres even niet welke krant het is, want ook als ze allemaal iets anders schreven zou dat vanuit het Kremlin ingestoken kunnen zijn. Het blijft mij verbazen hoe belangrijk sommige mensen denken dat de Nederlandse politiek voor vriend Vladimir is, maar misschien is het wel waar. Als ik zeker wil zijn dat het debat in de Tweede Kamer echt zo droevig verliep, kan ik het ongetwijfeld ergens online nog wel zien en horen, maar het zal wel. Ik heb geen zin om alles de hele tijd te controleren. In deze vermoeidheid zit de crux, en daardoor zal het steeds makkelijker worden om onzin te verspreiden, net zolang tot alles als onzin wordt gezien.
Honderd jaar geleden werd in de Sovjet-Unie het dagblad Pravda opgericht. Eenvoudiger kon het niet: de waarheid en niets dan de waarheid. Een specifieke waarheid, maar wel zo duidelijk en je kon ook juist het tegendeel van de berichtgeving geloven.
Ik las het berichtje over het Kamerdebat online, scrolde door en belandde in Topics, een verzamelbak van artikelen uit Trouw, de Volkskrant, Het Parool en tien regionale dagbladen. In de linkerbovenhoek stond in een apart kadertje deze redactionele aanbeveling: ‘Ben je het gelul van je collega’s zat? Lees in dit topic interviews met mensen die wel boeien.’
Ik ben vooral dit soort gelul zat, dat mag u voor waar van me aannemen.