Hoe gaan Spanjaarden om met de enige zekerheid in het leven, de dood? Stef vraagt zich dat niet alleen af omdat het land getroffen wordt door een verwoestende pandemie, maar ook omdat het zo veel zegt over de aard van een volk. Dus schrijft hij brieven met het volgende verzoek: ‘Graag zou ik met u van gedachten wisselen over de dood.’ Hij kent Spanjaarden als mensen met het hart op de tong, maar zodra er iets treurigs ter sprake komt, zegt de ander al snel: ‘No pasa nada’, niks aan de hand, het komt wel goed. Praten over depressie en verdriet gaat ze niet gemakkelijk af. Kunnen Stefs brieven daar iets aan veranderen?
Let op: Deze inhoud kan niet getoond worden omdat deze mogelijk strijdig is met de gekozen cookiesettings.
U kunt dit hier aanpassen door de categorie 'social' aan te vinken. Waarom is dit nodig?
U kunt dit hier aanpassen door de categorie 'social' aan te vinken. Waarom is dit nodig?