No pasa nada

Hoe gaan Spanjaarden om met de enige zekerheid in het leven, de dood? Stef vraagt zich dat niet alleen af omdat het land getroffen wordt door een verwoestende pandemie, maar ook omdat het zo veel zegt over de aard van een volk. Dus schrijft hij brieven met het volgende verzoek: ‘Graag zou ik met u van gedachten wisselen over de dood.’ Hij kent Spanjaarden als mensen met het hart op de tong, maar zodra er iets treurigs ter sprake komt, zegt de ander al snel: ‘No pasa nada’, niks aan de hand, het komt wel goed. Praten over depressie en verdriet gaat ze niet gemakkelijk af. Kunnen Stefs brieven daar iets aan veranderen?

Stef: ‘Er zijn natuurlijk mensen die geen genoegen nemen met het taboe op de dood. In Barcelona vonden we Adría, een jongeman die daar de hele dag mee bezig is, want dat is z’n werk. Hij is aangesteld om de begraafplaatsen van de stad te openen voor het publiek en de dood bespreekbaar te maken. “Want met je rug naar de dood leven veroorzaakt alleen maar angst en onzekerheid”, schreef hij me. Hij geeft workshops, en daar nodigde hij mij voor uit. Op een prachtige oude begraafplaats kwam een groep jongeren bij elkaar, en Adría vroeg ons te tekenen en te beschrijven waaraan we dachten bij een begraafplaats. Hij gaf ons een rondleiding langs opvallende graven – daar zitten enorme bouwwerken bij – en vertelde over de manier waarop Spanjaarden door de eeuwen heen met het verlies van hun dierbaren waren omgegaan.’

‘Ik vroeg de deelnemers of ze ook vonden dat er een taboe op de dood heerst. Nou en of, zeiden ze. Iemand vertelde over zijn klasgenoot, wiens vader vier jaar lang beweerd had dat zijn moeder op reis was. En over zijn eigen opa, die ernstig ziek was geweest, maar dat kreeg die jongen pas te horen toen die al dood was. Een meisje vertelde dat verdriet vaak wordt weggewuifd. Huilen, dat doe je niet. Iedereen zegt tegen elkaar: niet huilen hè? Omdat ze niet goed weten wat ze met dat verdriet aan moeten. Ik begon me af te vragen of dat op andere plekken in Spanje ook zo gaat.’

Stef: ‘Op het platteland van Spanje zie je soms oude vrouwen die helemaal in het zwart gekleed gaan. Zwarte weduwen. Ze zijn vaak niet zo happig op camera’s, maar in Galicië lukte het om een groepje van die vrouwen te spreken. De jongste, een vrouw van in de zestig, vertelde me dat ze nog niet zo lang geleden haar man was verloren. Haar moeder, een heel gerimpeld vrouwtje, was al langer alleen. En er zat nog zo’n heel oude weduwe bij met een handwerkje.’

‘Volgens de traditie moet je als weduwe helemaal in het zwart gekleed gaan, en mag je je niet meer vertonen op feesten en partijen. Als vrouw dus. Mannen hoeven dat niet. Onrechtvaardig? Ja, maar da’s nou eenmaal de traditie, zeiden ze. Hoe lang duurt die rouw dan, vroeg ik. Voor de rest van hun leven, zei de jongste vrouw over de twee oudjes. Zelf zou ze op haar gevoel afgaan. Als ze over een jaar, of twee, het idee had dat het wel genoeg was geweest, dan zou ze naar het graf van haar man gaan en dat tegen ‘m zeggen. Daarna gaat het leven dan weer door, al dacht ze niet dat ze ooit trek zou hebben in een nieuwe man. Maar u blijft dus altijd in de rouw, vroeg ik aan het handwerkende oudje. Ik, zei ze? Nee hoor, als ik wil trek ik morgen witte kleren aan en ga ik naar een feest. Als er nu een andere meneer verschijnt, ga ik meteen met hem mee! En trouwen, dat zag ze ook wel zitten. Ik heb haar natuurlijk meteen mee uit gevraagd, dat snap je.’