Naaz voelde herkenning door het boek en werd geïnspireerd: “Het verhaal van een meisje dat haar traditionele familie achter zich laat om haar eigen weg te vinden, deed me denken aan mijn eigen leven. De manier waarop Leila zichzelf herontdekt zonder de personen uit haar verleden zwart te maken, vond ik inspirerend. In een wereld waarin ze weinig respect krijgt, creëert ze die wereld voor zichzelf. Dat vergt veel energie voor mensen die geleerd hebben zichzelf te bedekken en om enig zelfrespect te moeten ‘verdienen’, in plaats van dat het een gegeven is. Ondanks alle obstakels heeft Leila het recht om voor zichzelf te kiezen en überhaupt zelf te mógen kiezen, opgeëist. Het lijkt of ze gelukkig is, ondanks de prijs die ze ervoor moet betalen. Het biedt een bijzonder perspectief op het leven.”
Het boek onthult voor Naaz ook de verrassende vrijheden van het Turkije van de jaren zestig, dat ze niet kent vanwege haar leeftijd en conservatieve achtergrond. “Tegelijkertijd verwart het boek me omdat in het liberale Istanboel dat is beschreven, toch ook seksisme en onderdrukking heerst.”
Naaz heeft het boek twee keer gelezen, zo'n impact had het op haar. “Een boek dat danst van mond tot mond. Ik gun iedereen, vooral vrouwen van kleur, om zich zo gezien te voelen als ik, toen ik dit boek voor het eerst las. Ik wil dat mijn medeclubleden een inkijkje krijgen in het traditionele leven van een Midden-Oosterse vrouw en het ruige pad naar het Westen. Het boek laat zien dat je niet altijd kunt kiezen bij wie je hoort en dat je soms eindigt in een soort ‘niemandsland’. Dat is eenzaam, maar boeken kunnen je helpen om daar mee om te gaan. Laten we het samen lezen zodat je een inkijkje krijgt in mijn leven.”