Het is en blijft zo dat de creatieve uitingen van deze robots voorgeprogrammeerd zijn door de mens. De robots voeren slechts uit; ze gebruiken de creatieve denkstappen van de mens. En nu is het natuurlijk zo dat ook menselijke kunstenaars weleens elementen van elkaars werk stelen. Je kunt je zelfs überhaupt afvragen hoe uniek kunst is. Toegestopte informatie, voorradige middelen en technieken binnen bepaalde parameters bepalen eigenlijk altijd de output – of het nu gaat om kunstcreatie door de mens of door de robot. Toch heb ik sterk het idee dat dit bij robots nog meer bestaat uit het herkauwen van al bestaande informatie.
Daarnaast: wat kunst voor mij zo mooi maakt, is het hele proces eromheen. De passie die de kunstenaar heeft voor het werk, de slapeloze nachten, de trots die hij of zij er achteraf bij voelt. Bloed, zweet en tranen: robots kennen het niet. Heeft de robot überhaupt waardering voor het werk dat hij maakt, als wezen zonder gevoel en emotie?
En zeg nu zelf: kijk je in een museum liever naar een schilderij of bij een podium liever naar muziek die door een mens of door een robot is gemaakt? Voor mij is de keus snel gemaakt. Maar misschien is dat mijn conventionele instelling. Het romantische beeld dat ik heb bij kunst.
Wellicht kunnen robots beter blijven bij waar ze goed in zijn: snelle, precieze en herhalende taken. Zodat de mens uiteindelijk meer tijd vrij krijgt om creatief te zijn.