gesplitst
Ik zit in de Intercity van Tilburg terug naar Delft en het rechter dopje van mijn koptelefoon is kapot. Maar het geeft niet. Ik ben ontzettend ‘emo’ vandaag en heb nergens zin in behalve in mezelf te keren, al is mijn koptelefoon niet meer het beste middel om alles buiten te sluiten.
Het sneeuwt, dus ik heb zin in wat rustige kerstmuziek. Een van de nummers die opkomt in de zoekresultaten van Spotify valt me op: ‘Merry Christmas Mr. Lawrence’. De naam van het nummer lijkt een beetje bekend. Ik klik erop. Binnen enkele seconden realiseer ik me: dit is dat ene nummer van de Japanse componist Ryuchi Sakamoto, dat ik al jarenlang probeerde terug te vinden!
Emotionele scènes uit de anime films Princess Mononoke en Spirited Away flitsten voor mijn ogen, terwijl ik volledig terugzink in een geestelijk toestand die ik alleen ken van mijn leven in Singapore - een vol onderdrukte emoties, stoïcijnse melancholie en dramatische gedachten. Voor even ben ik verzonken in het verdriet, de zachtheid en de dappere brosheid van het nummer. Prachtig. Betoverend.
Maar dat geldt helaas alleen voor de linkerhelft van mijn lichaam. Aan mijn rechterkant komen twee lompe Hollandse meiden zitten. Met hun benen op de rand van de stoelen beginnen ze luid en enthousiast te praten over aardappelen. Yes, aardappelen! Over hoe lekker aardappelen zijn als je ze goed stampt met je vork. ‘Echt! Echt!’ schreeuwt de ene. ‘Jaja! Echt! Echt!’ schreeuwt de ander terug, met een ‘G’ zo hard dat ik bang ben voor haar speeksel. Jaja mensen, ik ben in Nederland; waar de aardappelen zijn verheven tot kunst en de meisjes vaak geen echte meisjes zijn. Zonder een werkende rechterkant van mijn koptelefoon, kan ik ‘emo zijn’ voor nu wel vergeten.
Guangmian Kung (24) is een Singaporese blogger en muzikant. Hij studeerde lucht- en ruimtevaarttechniek, woont sinds drie jaar in Nederland en probeert hier te integreren. Om de drie weken schrijft hij voor Dorst een column in de VPRO Gids.
meer columns
bruikleenverzoek
Geacht Nederland, naar aanleiding van het voorproefje tijdens het International Film Festival Rotterdam wil ik, namens het Singaporese volk, hierbij een officieel verzoek indienen voor het in bruikleen nemen van de Rotterdamse cultheld en muzikant Harry Merry, voor onbepaalde tijd.
bijna jarig
Hoewel ik niet perse een fan ben van tekstschrijvers die schrijven over hoe stom het is als tekstschrijvers schrijven over dat ze niks weten te schrijven, snap ik het wel.
café geen flauw idee
Bij mij om de hoek is een fenomeen opeens verdwenen. De witte krulletters van Café Geen Flauw Idee zijn zorgvuldig van de ruit gekrabd.
zuurkool
Atjar of kimchi is dit niet. Zuur, stinkend en ruikend naar waspoeder, ik twijfel of dit echt te eten is. Ik had het niet in mijn kerrie en rijst moeten doen, want nu is mijn hele diner verkloot.
misschien kunnen bosjes toch leuk zijn
Het was vijf jaar geleden en het was 32 graden; mijn spieren waren vermoeid, mijn ziel gefrustreerd en mijn helm doorweekt door zweet en modder. Hijgend verborg ik me in een struik, terwijl een heel grote, lelijke gele kever steeds dichterbij mijn ogen kroop. ‘Naar het volgende checkpunt rennen!’ schreeuwde mijn commandant achter ons. Doei kever! Ik pakte mijn m16 geweer op, barstte uit de struiken en rende vooruit met mijn hart kloppend in mijn keel.
verkazen? waarom?
Donderdagavond was ik in een Rotterdamse kroeg om flyers uit te delen. Een van de vrouwen die ik bij de bar aansprak was erg nieuwsgierig en vroeg me waar de flyer voor was. Ik vertelde haar dat er een link naar mijn blog op staat. Ik zoek namelijk nieuwe lezers die misschien ook nog een beetje feedback willen geven. Het gaat onder andere over mijn poging om te integreren in Nederland.